Ελάχιστες ώρες απομένουν πλέον μέχρι την Πρωτοχρονιά και γι αυτό δεν πρόκειται να γράψω ένα ακόμα άρθρο. Αποφάσισα, μέρες που είναι, να σας προσφέρω ένα παραμύθι. Απλώς, το παραμύθι μου δεν θα είναι χριστουγεννιάτικο αλλά πολιτικό.
Έχουμε λοιπόν μια φανταστική χώρα η οποία τα τελευταία πέντε χρόνια ταλανίζεται από μια τρομαχτική οικονομική (κι όχι μόνο) κρίση. Φτώχεια, ανεργία, κλειστά μαγαζιά, επεισόδια στους δρόμους… Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το πολιτικό σκηνικό αυτής της (φανταστικής) χώρας να έχει διασπαστεί σε δύο θεόρατους αποκρουστικούς «πόλους». Από τη μια το παραδοσιακό κεντροακροδεξιό κόμμα της Νέας Δημαγωγίας του Λαυρέντη Φουκαρά και απέναντι το ραγδαία ανερχόμενο εθνοσταλινικό ΑΜ.Π.ΑΡ.Ι.ΖΑ του Αλέκου Τζίφρα.
Για πολλούς μήνες τόσο ο πρωθυπουργός, Φουκαράς, όσο και ο ηγέτης της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Τζίφρας, έσπρωχναν την κατάσταση στα άκρα. Αποτέλεσμα ανάμεσα στις δύο αυτές συμπληγάδες να υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι του λαού της (φανταστικής) χώρας το οποίο να ψάχνει εναγωνίως έναν κομματικό φορέα για να στεγαστεί.
Παραδοσιακά ο «μεσαίος χώρος» της (φανταστικής) χώρας εκπροσωπείτο από το πάλαι ποτέ πανίσχυρο κίνημα ΠΙΝΚΠΟΚ. Δυστυχώς, το κόμμα αυτό έχει πλέον αποδυναμωθεί για πολλούς και διάφορους λόγους με σημαντικότερο την αθυροστομία του τομεάρχη Πολιτισμού του, του διαβόητου Χημουνά, ο οποίος βρίζει από το πρωί ως το βράδυ στο ίντερνετ. Δίπλα στο ΠΙΝΚΠΟΚ είχε κάνει την εμφάνισή της η ΡΗΜΑΔ, ένα παρακλάδι που αποκόπηκε από τον ΑΜ.Π.ΑΡ.Ι.ΖΑ το οποίο όμως, πληρώνοντας την αναποφασιστικότητα του αρχηγού του, Φώφη Κουρέλη, βρίσκεται πια στα όρια της εξαΰλωσης.
Μπροστά στο αδιέξοδο μια ομάδα από προσωπικότητες επιχειρούν να συσπειρώσουν τον χώρο αυτό δημιουργώντας την θρυλική κίνηση των «69». Παρότι η προσπάθεια γνωρίζει αρχικά εντυπωσιακή απήχηση πεφτει τελικά στο κενό λόγω της άρνησης συνεργασίας του Κουρέλη.
Κάπου εκεί, κάνει την εμφάνισή του ο πετυχημένος τηλεδημοσιογράφος Θόδωρας Σταύρακας. Με μια κίνηση-ματ ανακοινώνει αμέσως μετά την κατάρρευση της προσπάθειας των «69» την δημιουργία ενός νέου κόμματος, του «Τhe Τσουνάμι» με την φιλοδοξία να μαζέψει γύρω του όλο τον κόσμο και κοσμάκη του «μεσαίου χώρου».
Αν και εξαιρετικός δημοσιογράφος και γενικά ωραίος τύπος, ο Σταύρακας δείχνει να μην κατέχει το άθλημα της πολιτικής. Συγκεντρώνοντας συνειδητά όλα τα φώτα πάνω του, προκαλεί την δυσφορία πολλών στελεχών του «Τhe Τσουνάμι» οι οποίοι σταδιακά αποχωρούν. Παράλληλα, ο Σταύρακας αποφεύγει να δώσει ιδεολογικό στίγμα στο κόμμα του ενώ απαξιώνει γενικότερα το πολιτικό δυναμικό της (φανταστικής) χώρας. Αποτέλεσμα είναι τα ποσοστά του «Τhe Τσουνάμι» να υποχωρήσουν ραγδαία με αποτέλεσμα στις εκλογές της ηπείρου όπου ανήκει η (φανταστική) χώρα να καταταγεί μόλις στην πέμπτη θέση της κατάταξης.
Ο Σταύρακας καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά και αποφασίζει να αλλάξει ρότα. Ξεκινάει λοιπόν τις μεταγραφές. Με δυναμικές και αστραπιαίες κινήσεις αποκτά αρκετούς αστέρες της πολιτικής σκηνής της (φανταστικής) χώρας. Ανάμεσα σε αυτούς και αρκετούς βουλευτές της παραπαίουσας ΡΗΜΑΔ οι οποίοι φυσικά δεν αποκαλύπτουν τη συμφωνία τους με τον Σταύρακα για να μην χρεωθεί το «Τhe Τσουνάμι» τις ψήφους τους στις διάφορες κρίσιμες για την (φανταστική) χώρα ψηφοφορίες.
Έλα όμως που το «The Τσουνάμι» έχει μπατάρει πολύ δεξιά… Κάποιες τοποθετήσεις του Σταύρακα το έχουν κάνει να μοιάζει νεοφιλελεύθερο, τη στιγμή που η πλειοψηφία των προσωπικοτήτων του «μεσαίου χώρου» ανήκουν στην Κεντροαριστερά. Πώς γίνεται όλοι αυτοί οι κεντροαριστεροί να πάνε σε ένα κόμμα που παλαντζάρει ανάμεσα στο απολιτίκ και τον νεοφιλελευθερισμό;
Ο άνθρωπος-κλειδί είναι ο Στέλιος Αρκούδης. Πρωτοκλασάτο στέλεχος της ΡΗΜΑΔ, γνωστό για τη σοβαρότητά και τη συνέπειά του. Ο Αρκούδης –που κι αυτός τα έχει βρει εδώ και καιρό με το «Τhe Τσουνάμι» δημιουργεί μια ακόμα κίνηση –και καλά- για την συσπείρωση της Κεντροαριστεράς. Την ονομάζει «ΠΡΙΝηδόν» και αρχίζει να καλεί κεντροαριστερούς σε σπίτια και αίθουσες συνεδριάσεων παραμυθιάζοντάς τους για την ανάγκη δημιουργίας ενός μαζικού «τρίτου πόλου» και μπλα μπλα μπλα.
Όταν πλησιάζουν οι εκλογές στην (φανταστική) χώρα, ο Αρκούδης κάνει την αποφασιστική κίνηση και, δηλώνοντας μαγεμένος από τις δημόσιες τοποθετήσεις του Σταύρακα, προσχωρεί με τους ΠΡΙΝηδόν στο «Τhe Τσουνάμι». Η φιέστα της απόκτησης του Αρκούδη γίνεται σε υπαίθριο χώρο και θυμίζει την παρουσίαση του Ντέταρι στην Ελλάδα το 1988. Ουσιαστικά, οι ΠΡΙΝηδόν λειτούργησαν ως ένας δούρειος ίππος που μετέφερε στο «Τhe Τσουνάμι» κάποιες δεκάδες νοματαίων που φυσιολογικά δεν θα συνεργαζόντουσαν με την καμία με τον Σταύρακα.
Η Κεντροαριστερά δεν ενώθηκε ποτέ. Το «The Τσουνάμι» όμως αποτελεί πλέον μια Dream Team του «μεσαίου χώρου» και έχει καλές πιθανότητες να συγκεντρώσει ένα καλούτσικο ποσοστό στις εκλογές της (φανταστικής) χώρας. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Χρόνια πολλά!
9°
