Η παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα στα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ και το πραξικόπηκα εναντίον του Στέφανου Κασσελάκη
Η διάγνωση του Τσίπρα κατά βάση είναι σωστή. Τέσσερις μήνες πριν από τις ευρωεκλογές, λέει, κι εμείς στο Σύριζα, αντί να ασχολιόμαστε με τα προβλήματα του πολίτη, τρωγόμαστε μεταξύ μας. Έτσι που πάμε θα υποστούμε άλλη μια υπερήφανη ήττα.
Από εκεί και πέρα ωστόσο τα κάνει ολίγον θάλασσα. Γιατί βέβαια όταν ως Νέστορας της παράταξης, διακρίνεις αδελφοκτόνο διχασμό, το λογικό είναι να κάνεις έκκληση για ενότητα. Αυτός όμως τι προτείνει; Να κλειστούν ακόμα περισσότερο στον εαυτό τους και να ξεκινήσουν για μια ακόμα φορά τις διαδικασίες για την ανάδειξη της ηγεσίας. Φτου και από την αρχή δηλαδή.
Αυτή τη φορά μάλιστα τα πράγματα δεν θα έχουν καν την επίπλαστη –τουλάχιστον μεταξύ των υποψηφίων– συντροφικότητα της προηγούμενης φοράς. Θα βγουν κανονικά τα μαχαίρια. Γιατί είναι φυσικό ο Κασσελάκης να θεωρεί όλη αυτή την ιστορία ως ένα πραξικόπημα εναντίον του. Δεν έχει καν κλείσει χρόνο στην ηγεσία και βέβαια δεν έχει κριθεί στην κάλπη. Αυτό το περιθώριο είναι το ελάχιστο που δικαιούται ένας αρχηγός. Όμως όχι, ο Τσίπρας προτιμά ένα ακόμη ξεκαθάρισμα λογαριασμών.
Ο Κασσελάκης πήρε την πρωτοβουλία μόνος του. Όμως αυτό που θεωρήθηκε ιεροσυλία ήταν η αμφισβήτηση, μέσω ερωτήσεων, των ιερών και των όσιων της αριστεράς.
Το μυστικό, λένε αυτοί που γνωρίζουν, βρίσκεται στο περίφημο ερωτηματολόγιο που κυκλοφόρησε ο Κασσελάκης. Θεωρήθηκε από τον Τσίπρα ανοικτή κήρυξη πολέμου. Το γιατί, είναι δύσκολο να το καταλάβει ο μέσος πολίτης. Σιγά το μεγάλο ζήτημα. Ο τρόπος που έγινε ήταν πράγματι άκομψος. Ο Κασσελάκης πήρε την πρωτοβουλία μόνος του. Όμως αυτό που θεωρήθηκε ιεροσυλία ήταν η αμφισβήτηση, μέσω ερωτήσεων, των ιερών και των όσιων της αριστεράς. Τα εικονίσματα που έλεγε και ο Φλωράκης. Αυτός βέβαια αναφερόταν στο ΚΚΕ το οποίο, καλή κακή, έχει μια μεγάλη ιστορία. Ο Σύριζα πάλι τι έχει και φοβάται να το χάσει; Μόνος του έχει αλλάξει όνομα και σήμα δυο τρείς φορές. Άλλωστε όσοι έχουν απομείνει είναι κάποιοι περιφερόμενοι πρώην πασόκοι, μαζί με υπολείμματα του κόμματος του 4%. Όσοι από τους τελευταίους δεν έφυγαν, δηλαδή, για τη Νέα Αριστερά. Όμως όχι, πώς τόλμησε, λένε, να ρωτά αν το κόμμα πρέπει να ανήκει στην αριστερά ή την κεντροαριστερά; Πώς μπορούμε να ανεχτούμε τέτοια ιδεολογική υποχώρηση; Και ναι, αυτό το λένε οι ίδιοι που πριν από τις εκλογές την έπεφταν στο ΠΑΣΟΚ που δεν δεχόταν να συνεργαστεί μαζί τους για να φτιάξουν το μεγάλο μέτωπο της κεντροαριστεράς. Λεπτομέρειες.
Τούτων δοθέντων, για να κατανοήσουμε την πρωτοβουλία Τσίπρα, θα πρέπει να μπούμε στα εσώψυχα της αριστεράς, αυτά που συχνά δημιουργούν έναν αυτοκτονικό ιδεασμό στα στελέχη της. Κάτι τέτοιο, για παράδειγμα, έπαθαν όσοι έφτιαξαν τη Νέα Αριστερά. Νόμισαν ότι οι πολίτες θα εκτιμούσαν την ιδεολογική τους καθαρότητα και την άρνησή τους να συμβιβαστούν. Αιθεροβάμονες θα τους αποκαλούσαν κάποιοι λιγότερο συνεπαρμένοι από τον ναρκισσισμό και τις περισπούδαστες αναλύσεις τους. Έτσι σήμερα, με μια κάποια δόση έκπληξης φαντάζομαι, ανακαλύπτουν ότι κινδυνεύουν να χαθούν μέσα στη βαθειά αδιαφορία της κοινωνίας.
Το πού θα οδηγήσει αυτή η νέα αναμέτρηση θα το γνωρίζουμε σύντομα. Όπως και τον ή την υποψήφιο που θα αναλάβει να αναμετρηθεί με τον Κασσελάκη. Δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Άλλωστε η σύνθεση των μελών του κόμματος θα είναι αρκετά διαφορετική και πιο φιλική στον Κασσελάκη, από αυτή που ήδη έδωσε στον σημερινό αρχηγό του Σύριζα 56%. Ο Τσίπρας κήρυξε τον εμφύλιο, η έκβασή του ωστόσο δεν είναι δεδομένη. Αν ο κ. Κασσελάκης επικρατήσει, τότε ο Σύριζα θα γίνει το δικό του προσωπικό κόμμα. Πού θα το οδηγήσει θα το δούμε. Ο κ. Τσίπρας, ωστόσο, ίσως χρειαστεί μια διαφορετική πλατφόρμα στο μέλλον αν ή όταν θελήσει να επιστρέψει από την αγρανάπαυση.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
14°
