ΣΥΡΙΖΑ: Κανείς δεν τον φοβάται πια

Τι άλλαξε στον ευρύτερο πολιτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, από το 2008 που ανέλαβε ο Α. Τσίπρας τα ηνία του κόμματος; Ποιο είναι το ιδιαίτερο και κρίσιμο χαρακτηριστικό αυτού του πολιτικού ανδρός που του εξασφάλισε μια σημαντική θέση στον πολιτικό αστερισμό της μεταπολιτευτικής Ελλάδας; Και γιατί η πρόσφατη αποχώρησή του αφήνει ακέφαλο όχι μόνο το εν λόγω πολιτικό μόρφωμα αλλά και συνολικά τον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς; Η δική μου απάντηση περικλείεται σε μία λέξη. Ο φόβος.  

Oι προηγούμενοι ηγέτες της ανανεωτικής αριστεράς, ο Μπάμπης Δρακόπουλος, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γιάννης Μπανιάς, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και ο Αλέκος Αλαβάνος διακρίνονταν για τον ήπιο και διαλεκτικό χαρακτήρα της πολιτικής τους ταυτότητας. Της θετικής άποψης και του σεβασμού των θεσμών. Και γι’ αυτό όλα τα πολιτικά σχήματα στα οποία ηγήθηκαν έμεναν πάντα στα ρηχά. Αποτελούσαν τη «ροζ αριστερά» την οποία οι Έλληνες πολίτες συμπαθούσαν αλλά δεν ψήφιζαν. Επί των ημερών του Τσίπρα αυτό ανατράπηκε. Πολλοί θα πουν ότι ήταν οι καιροί εκείνοι που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Η οικονομική κρίση και τα μνημόνια. Σε καμιά όμως άλλη χώρα της νότιας Ευρώπης η κρίση δεν οδήγησε στο χείλος του γκρεμού όπως στην Ελλάδα. Και αυτό ήταν έργο της πολιτικής των Αλέξη Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ.  

Ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2008 και μετά εκμεταλλεύονται την οικονομική κρίση για να αιτηθούν την αναστροφή στην κατεύθυνση της Ελλάδας. Και κάθε ανατροπή παράγει φόβο.

Αν όλοι οι προηγούμενοι αριστεροί ηγέτες βρίσκονταν εκείνες τις δύσκολες ημέρες στην ηγεσία του χώρου, η Αριστερά θα έμενε και πάλι στα αζήτητα. Διότι ο πολιτικός τους λόγος θα παρέμενε ήπιος και οι προτάσεις τους θα ήταν εποικοδομητικές. Αριστερές, πλην όμως συστημικές. Αταλάντευτα σε δυτικό προσανατολισμό. Ο Α. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2008 και μετά εκμεταλλεύονται την οικονομική κρίση για να αιτηθούν την αναστροφή στην κατεύθυνση της Ελλάδας. Και κάθε ανατροπή παράγει φόβο. Ειδικά όταν αυτή αφορά το μέλλον των παιδιών σου και τη θέση της πατρίδας σου στον παγκόσμιο χάρτη. Αλλά ο φόβος ενίοτε έλκει, αντί να απωθεί. Και αυτό έγινε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλάζει και εκτοξεύεται διότι γίνεται απειλητικός. Δεν προτείνει λύσεις για να ξεπεράσουμε την κρίση, αλλά απειλεί με μπάχαλο. Απειλεί να βγάλει τη χώρα από το ευρώ, να βρει δανεικά από την Κίνα και το Ιράν, να προσεγγίσει «το νέο απάνεμο λιμάνι της Ρωσίας» του Πούτιν, να ανοίξει τα σύνορα ώστε να «γεμίσει την Ευρώπη τζιχαντιστές». Αλλά και να καταστήσει «τον στρατό εγγυητή της εσωτερικής ασφάλειας της χώρας», να διώξει τους ξένους επενδυτές, να επαναφέρει στο Δημόσιο τέως κρατικές επιχειρήσεις, να κλείσει ΜΜΕ, να στείλει πολιτικούς αντιπάλους στη φυλακή. Και γι’ αυτό αγαπιέται όχι μόνο από την ακροαριστερά αλλά και από την ακροδεξιά. Τολμά το πρωτόγνωρο και νικά. Απειλεί τον λαό του!

Όλα αυτά την εποχή εκείνη δεν φαίνονταν, ούτε προτείνονταν ως διέξοδος αλλά ως κινήσεις ρήξης – καταστροφής του υπάρχοντος συστήματος. Και γι’ αυτό αγαπήθηκε ακόμα και από τους «κυρπαντελήδες». Αφού χάνουμε τη δανεική ευημερία «ας τα τινάξουμε όλα στον αέρα να δουν οι δανειστές τι εστί βερίκοκο». Μαζικός αυτοκτονικός ιδεασμός. Σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων ακόμα και συντηρητικών, που δεν είχαν ποτέ νταραβέρια με την αριστερά, επέλεξε την κάλπη του και τον ανέβασε στην εξουσία. Και ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Δηλαδή του έδωσε λευκή επιταγή για τη διάλυση της πατρίδας. Σήμερα ζούμε τις τελευταίες στιγμές εκείνου του δράματος, αλλά ως φάρσα. 

Το απειλητικό σύνθημα «την 2η φορά θα είναι αλλιώς» λαμβάνονταν υπόρρητα σοβαρά υπόψη από όλο το πολιτικό σύστημα

Ακόμα και κάποιοι ηγέτες της ΕΕ τον είδαν με καλό μάτι στο μέτρο που φαντάζονταν γι’ αυτόν ένα εξυγιαντικό ρόλο στο σάπιο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Μικρή σημασία έχει το ότι δεν πραγματοποίησε ποτέ τις απειλές του, ότι δεν έκανε τίποτα από όσα υποσχέθηκε. Ή ότι ακόμα και σε αυτά που προσπάθησε δεν τα κατάφερε. Πατεντάρισε όμως ως πολιτική ταυτότητα τον φόβο και με αυτόν πορεύτηκε, τόσο ως κυβέρνηση αλλά και ως αντιπολίτευση. Να θυμηθούμε ότι στις πρόσφατες εκλογές οι εταιρίες δημοσκοπήσεων δεν δημοσίευαν τα όσα μετρούσαν από τον φόβο μην προκαλέσουν τη μήνι του Α. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Το απειλητικό σύνθημα «την 2η φορά θα είναι αλλιώς» λαμβάνονταν υπόρρητα σοβαρά υπόψη από όλο το πολιτικό σύστημα. Η πολιτική περσόνα του Α. Τσίπρα προκαλούσε ανησυχία στο εκλογικό σώμα και αυτό του έδινε πιθανότητες επαναφοράς. 

Η αποχώρηση του Α. Τσίπρα από την ηγεσία και η αντικατάστασή του από τον Σ. Κασσελάκη εξανέμισε το μοναδικό όπλο του κόμματος: τον φόβο. Ακόμα και το ΑΝΤΙΣΥΡΙΖΑ μέτωπο διαλύθηκε διότι δεν υπάρχει πλέον καμιά απειλή για το σύστημα. Και αυτοί που αποχώρησαν και έφτιαξαν τη ΝΕ.ΑΡ. το έκαναν γιατί αισθάνθηκαν να χάνουν το μοναδικό τους ατού. Την εν δυνάμει απειλή. Προεκλογικά σχεδίαζαν «τοπικά νομίσματα» και τώρα καλούνταν να στοιχηθούν πίσω από τον ουρανοκατέβατο «Αμερικάνο φίλο». Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα αναξιόπιστο συστημικό κόμμα. Διότι δεν έχει τα στελέχη ούτε και τα πολιτικά εργαλεία για να προτείνει το όποιο δικό του αφήγημα για το μέλλον της πατρίδας. Και γι’ αυτό ηττάται παντού και χάνει τόσο σε ποσοστά όσο και σε πολιτική ακτινοβολία. Μηδέν από μηδέν, μηδέν. 

Τα πρόσφατα γεγονότα στο συνέδριο του κόμματος και η αποτυχημένη παρέμβαση του τέως αρχηγού απομάκρυναν οριστικά και την πιθανότητα επιστροφής του Α. Τσίπρα στην ηγεσία του. Τα αριστερά κόμματα είναι εξόχως προσωποπαγή, οι εσωτερικές φατρίες στοιχίζονται πίσω από ηγέτες και σήμερα επιλέγουν τον Σ. Κασσελάκη. Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Αν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι αρνητικό θα αναζητήσουν νέο ηγέτη ή θα προχωρήσουν σε νέο σχήμα, πάντα με την ελπίδα της επιστροφής στην εξουσία. Πολλοί θα πάνε στο ΚΚΕ ή στα  σπίτια τους. Και φυσικά η σύντηξη με το ΠΑΣΟΚ θα είναι μια ισχυρή πρόταση στο τραπέζι. Ήδη έχουν ξεκινήσει οι σχετικές συζητήσεις και δικαίως. Κάποιοι εργάζονται πυρετωδώς για τη συριζοποίηση του ΠΑΣΟΚ. 

Αν έρθουν στην Ελλάδα δύο τρία σοβαρά ιδιωτικά πανεπιστήμια, πολλά δημόσια θα έχουν την τύχη των βίντεο κλάμπ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια, δεν υπάρχει πια. Η «ριζοσπαστική» αριστερά δεν μπορεί να σπάσει καμιά ρίζα, ούτε καν μια ρίζα μαρουλιού. Μέχρι τις επόμενες βουλευτικές εκλογές και εκτός απροόπτου, η Ελλάδα θα έχει εκτοξευθεί οικονομικά, θα έχει ισχυροποιήσει τη θέση της στον ευρωπαϊκό χάρτη, θα έχει προχωρήσει σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις με τη βοήθεια της τεχνολογίας και η γροθιά θα υψώνεται μόνο στα γήπεδα. Ακόμα και οι καταλήψεις των πανεπιστημίων, αν και προστατευόμενο είδος, θα εξαφανιστούν. Αν έρθουν στην Ελλάδα δύο τρία σοβαρά ιδιωτικά πανεπιστήμια, πολλά δημόσια θα έχουν την τύχη των βίντεο κλάμπ.  

Ακόμα και η σοσιαλδημοκρατία θα έχει πρόβλημα επιβίωσης. Οι πολίτες της Ευρώπης, άρα και της Ελλάδας, έχουν πλέον άλλες έγνοιες. Την επιθετικότητα της Ρωσίας, το μέλλον του ΝΑΤΟ, τις σχέσεις με την Ανατολή, τη διαχείριση του μεταναστευτικού. Αλλά και  την απαγκίστρωση από τους υδρογονάνθρακες, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, την παραγωγική ικανότητα, τις υγειονομικές κρίσεις, την τεχνητή νοημοσύνη, τα πολιτικά δικαιώματα, τη λεγόμενη συμπερίληψη. 

Η σύγχρονη πολιτική απαιτεί ηγέτες συστημικούς και τεχνοκράτες, με ευρεία μόρφωση. Όχι καταληψίες ή παιδιά του κομματικού σωλήνα. Ούτε «παρατράγουδα» ούτε Αμερικάνους «τηλευαγγελιστές». Τα αριστερά φληναφήματα περί ανατροπής και ενός άλλου κόσμου που είναι εφικτός, δηλαδή του εφιαλτικού κόσμου των Πούτιν, Κιμ και Σι, είναι πλέον ντεμοντέ στην Ευρώπη. Και τα μηνύματα έφτασαν και στην Ελλάδα. Ευτυχώς.