Με τεράστιο ενδιαφέρον κάθισα να παρακολουθήσω την συνέντευξη του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον ΣΚΑΙ. Στο κάτω-κάτω πρόκειται για τον αυριανό πρωθυπουργό, τον πρωθυπουργό της Αυριανής (ημέρας εννοώ) και οι πρωθυπουργοί -αυριανοί, σημερινοί και χτεσινοί είναι πάντοτε ένα ενδιαφέρον θέαμα για όποιον θέλει να δει έναν πραγματικό σατιρικό καλλιτέχνη σε δράση. Πόσο μάλλον όταν είναι η (νεκρο)ζωντανή απόδειξη πως όχι μόνο υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αλλά τα πνεύματα των νεκρών μπορούν να καταλαμβάνουν τα σώματα των ζωντανών. Γιατί (μουσική σε θρίλερ που ειδοποιεί τους θεατές που δεν καταλαβαίνουν τι βλέπουν πως πρέπει να τρομάξουν) ο Αλέξης ο Τσίπρας δεν υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Τη θέση του έχει καταλάβει το πνεύμα του Αντρέα του Παπαντρέου (το ντ αντί για το δ είναι η μόνη ορθή σοσιαλιστική γραφή του ονόματος) που ζητά το μόνο από όλα αυτά που του στέρησε ο θάνατος και αγαπούσε πραγματικά: Εξουσία.
Ο Πρόεδρος σε στιγμιότυπο από την πρώτη του ζωή και την πρώτη – άκρως επιτυχημένη – προσπάθεια να φέρει τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα.
Επιτρέψτε μου, όμως, να μην ξεκινήσω με τον στοιχειωμένο Πρόεδρο, αλλά με τον Παύλο τον Τσίμα και τη Σία την Κοσιώνη στους οποίους θέλω να ασκήσω σκληρή κριτική. Κι αυτό γιατί -ενώ ολοφάνερα είχαν μπροστά τους το πνεύμα του μακαρίτη ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ- δεν ρώτησαν τίποτε για το βρώμικο 89 ή για τη γνωριμία του με τη Μιμή (το βρώμικο 69) και έτσι χάθηκε η ευκαιρία να απαντηθούν πολλά ιστορικά ερωτήματα. Πιθανότατα να μην ήθελαν να τον κακοκαρδίσουν και προσποιήθηκαν πως δεν έχουν καταλάβει πως βρίσκονται μπροστά σε ένα ακραίο μεταφυσικό φαινόμενο. Ευγενής η πρόθεσή τους αλλά κάποιος πρέπει να βοηθήσει και τον ιστορικό ή τον πορνογράφο του μέλλοντος.
Επιτρέψτε μου επίσης να δώσω συγχαρητήρια στον ντεκορατέρ που έχει διαλέξει για φόντο του Προέδρου ένα τεράστιο τελάρο, βαμμένο κόκκινο. Το βάψιμο του τελάρου είχε αρκετές ατέλειες και έτσι κατάλαβα πως μάλλον πρόκειται για ένα ακριβό έργο τέχνης κάποιου σπουδαίου ζωγράφου και όχι ένα φτηνό έργο δουλειάς κάποιου ταπεινού μπογιατζή ο οποίος θα είχε φροντίσει, τουλάχιστον, να το περάσει ένα δεύτερο χέρι. Όπως και να έχει το ντεκόρ έκανε καλά τη δουλειά του κι έτσι καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης δεν ξεχνούσαμε πως είχαμε να κάνουμε με έναν αριστερό.
Ο Πρόεδρος μπροστά στο κόκκινο -αριστερό- αγωνιστικό τελάρο. Η εμμονή στην στιλιστική αντισυμβατικότητα στο γιακά ήταν το σήμα κατατεθέν του στα χρόνια της αντιπολίτευσης και στην προηγούμενη και σε αυτή τη ζωή.
Και μετά από τη σκληρή κριτική και τα συγχαρητήρια, ας πάμε στο στοιχειωμένο σώμα που κάποτε ανήκε στον Αλέξη τον Τσίπρα. Δεν θα πω για την εκφορά του λόγου και το ηχόχρωμα. Αυτά ίσως και να είναι μια σατανική σύμπτωση που μπορεί να αγνοηθεί. Αυτό που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αγνοηθεί είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Πρόεδρος επί σχεδόν μία ώρα υποσχονταν τα πάντα και ταυτόχρονα καθησύχαζε τους πάντες. Ήταν -πέρα από κάθε αμφιβολία- ο τρόπος του Αντρέα όταν υπόσχονταν μια Ελλάδα νέα. Μόνο η καράφλα έλειπε, αλλά το πουκάμισο ήταν ξεκούμπωτο και φώναζε «ζιβάγκο» και με έκανε να θέλω να φωνάξω «Αντρέα Ζεις εσύ τον Οδηγείς» αγνοώντας πλήρως τη μεταφορική χροιά του συνθήματος.
Ξέρω πως κάποιοι κακόπιστοι σκεπτικιστές θα πουν πως ακόμα και τον μοναδικό τρόπο του πρώτου Έλληνα Σοσιαλιστή Πρωθυπουργού ένας μελετηρός μαθητής μπορεί να να τον αντιγράψει. Και αν είναι και αρκετά έξυπνος μπορεί να σκεφτεί κι αυτό το ωραίο στιλιστικό κλείσιμο του ματιού. Όμως ακόμα κι αυτοί οι εχθροί του μεταφυσικού, οι άπιστοι Θωμάδες, δεν θα ξέρουν τι να απαντήσουν αν τους ρωτήσω πώς είναι δυνατόν κάποιος που γεννήθηκε πριν από 40 χρόνια να χρησιμοποιεί με τέτοιο πάθος τη λέξη «αποστασία».
Φωτογραφία επιλεγμένη για την εικονογράφηση της λέξης «αποστασία». Για τους περισσότερους έχει πια μόνο ιστορικό ενδιαφέρον. Ο Πρόεδρος την κοιτάει και δακρύζει
Γιατι αυτές οι στιγμές, οι στιγμές που ο Πρόεδρος μιλούσε για αποστασία κι αποστάτες, ήταν οι πιο ανατριχιαστικές στιγμές της συνέντευξης. Ήταν εκείνες οι στιγμές στις οποίες η νοσταλγία τον έκανε να μοιάζει έτοιμος να αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα και το εφιαλτικό της μυστικό. Γιατί μπορεί πια να μην υπάρχει μεγάλη πελατεία για τις αναφορές στο 65 -οι αναφορές στο 44 πουλάνε περισσότερο– αλλά το πάθος του για τις λέξεις και τις εκφράσεις μιας εποχής που ήταν ζωντανός, το πάθος με το οποίο ακόμα αντιμετωπίζει την περιπέτεια του πατέρα του (του αείμνηστου Γέρου της Οικογενειοκρατίας) δεν τον αφήνει να τις εγκαταλείψει. Και είναι στιγμές που εκτός από αποκαλυπτικές είναι και εξαιρετικά συγκινητικές. Σαν τις πρόσφατες αναφορές του σε νταούλια και ζουρνάδες που αυτόματα φέρνουν στο μυαλό τον ανεπίσημο ύμνο του ΠΑΣΟΚ με τον οποίο οι άδολοι αγωνιστές του σοσιαλισμού καλημέριζαν τον ήλιο που τους έβρισκε τα χαράματα στην έξοδο του Διογένης Παλλάς.
Είναι οι στιγμές που συνειδητοποιώ πως τώρα που για τους συνανθρώπους μας που βαριούνται να βρουν σύγχρονους τρόπους να εκφράσουν το κακό τους γούστο το βίντατζ είναι πολύ της μόδας, τώρα που η Ελλάδα γυρίζει κι άλλη σελίδα εξακολουθώντας να κρατάει το βιβλίο ανάποδα, η πετυχημένη απόπειρα ενός πεθαμένου σοσιαλιστή ηγέτη να καταλάβει στο σώμα ενός πρώην κνίτη έχει δημιουργήσει τον πιο τρέντι πολιτικό παγκοσμίως και μπράβο του.
8°
