Αντιλαϊκιστές κατόπιν εορτής

Υπάρχει ένα ωραίο γράφημα για το δημόσιο χρέος που πιστεύω πως κάποιος που τον αγαπά, θα πρέπει να το κάνει δώρο στον Στέφανο Κασσελάκη. Δείχνει την εξέλιξη των υποχρεώσεων της χώρας από το 1980 ως την εποχή των μνημονίων,ως ποσοστό του ΑΕΠ. Είναι μια συνεχής γραμμή προς τα πάνω με ένα τεράστιο άλμα στα τελευταία χρόνια της κυβέρνησης Καραμανλή και στα πρώτα του Μνημονίου. Υπάρχει μια εξαίρεση: η περίοδος μετά το 1993 ως και την πρώτη τετραετία Καραμανλή. Σε αυτά τα σχεδόν 15 χρόνια, η γραμμή, με σκαμπανεβάσματα, είναι  περίπου ευθεία. Που πάει να πει ότι σε αυτή την περίοδο το χρέος είχε σταθεροποιηθεί. Είχε μπει φρένο στον δανεισμό και είχαν τιθασευτεί τα δημόσια ελλείμματα και ο πληθωρισμός.  Άλλωστε, με αρκετή δόση χαλαρότητας, ήταν οι προϋποθέσεις για να μπούμε στο ευρώ. Έτσι βρήκα την άρνηση του Κασσελάκη να πάει στην εκδήλωση για τον Σημίτη, εκτός από απρέπεια και τελείως ανιστόρητη. Αν κάποιος προσπάθησε να μαζέψει τα οικονομικά, αυτός ήταν ο Σημίτης. Άλλοι «σπατάλησαν τα δισεκατομμύρια του ελληνικού λαού».

Για την άρνηση του Κασσελάκη βέβαια υπάρχει μια κάπως πιο επιεικής εκδοχή. Όταν του έγινε η πρόσκληση αυτός, σαν καλό παιδί αστικής οικογένειας που είναι, την αποδέχθηκε. Λογάριασε όμως χωρίς τους «δικούς του» στον Σύριζα, για τους οποίους ο Σημίτης είναι κόκκινο πανί. Θα του θύμισαν και την κρίσιμη Κεντρική Επιτροπή το Σαββατοκύριακο, δεν είναι ώρα να δίνει κι άλλα επιχειρήματα στην αντιπολίτευση, ότι δεν είναι αριστερός. Έτσι έμεινε κενή η θέση, με το όνομα του σε κοινή θέα.

Δεν το λες και αρχηγική συμπεριφορά. Ακόμα χειρότερα, εκλέχτηκε υποσχόμενος να τα αλλάξει όλα και να κερδίσει τον Μητσοτάκη. Αποδεικνύεται, αν και κάποιοι ασφαλώς το περίμεναν, ότι είναι δέσμιος των πιο αναχρονιστικών, τοξικών και λαϊκιστικών δυνάμεων στον Σύριζα. Το αστείο είναι ότι μέχρι σήμερα εμφανιζόταν υπέρ της συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων. Αντί να αξιοποιήσει την παρουσία του σε μια εκδήλωση που άλλωστε δεν είχε άμεσο πολιτικό χαρακτήρα, για να πλησιάσει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, προτίμησε να έρθει σε ρήξη μαζί τους. Από στρατηγική δηλαδή, κουλουβάχατα. Όταν άγεσαι και φέρεσαι όμως, αυτό είναι το αποτέλεσμα.

Ο Σημίτης πάντως, ο οποίος είναι κόκκινο πανί και για την αριστερή αντιπολίτευση, είναι η Νέμεσις του Σύριζα. Διάβασα για παράδειγμα με πολύ ενδιαφέρον την παρέμβαση Σταθάκη, με την οποία έγραψε έναν ωραίο επικήδειο για το κόμμα του. Αφιερώνει ένα μέρος της στον Σημίτη,και στο το πώς ανανέωσε το κόμμα το 1996. «Εν μια νυκτίέδωσε ηγεμονία στο ΠΑΣΟΚ έναντι της ΝΔ» και με την πολιτική του εκσυγχρονισμού, «έδωσε άλλα 15 χρόνια ζωής στο γερασμένο κίνημα».  Κάνει φυσικά και κριτική. «Εντούτοις, καταλήγει, σε σχέση με τη σημερινή συζήτηση για το πώς αναγεννάται ένα κόμμα, η κεντρική ιδέα μετράει, η στρατηγική σκέψη, το σχέδιο για την κατάκτηση της ηγεμονίας και η μεγάλη πολιτική σκακιέρα». Νομίζω ο ίδιος ο Σημίτης δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα.

Βρήκα ενδιαφέρουσα και μια ακόμη αναφορά του Σταθάκη στο ΠΑΣΟΚ και τη σημερινή του ηγεσία. «Έκανε ένα βήμα μικρό στις βουλευτικές εκλογές… έκανε ένα λίγο μεγαλύτερο βήμα στις αυτοδιοικητικές εκλογές… θα περιμένει τη  βασανιστική αποδυνάμωση του Σύριζα προσδοκώντας να ηγεμονεύσει, έστω με χαμηλές πτήσεις, στο χώρο της κεντροαριστεράς». Έτσι είναι, κι αυτό μας δείχνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ. Νιώθει σαν να του έπεσε ένα ουρανοκατέβατο δώρο, ο Κασσελάκης, που θα του επιτρέψει να κατακτήσει τη δεύτερη θέση χωρίς να κάνει τίποτα. Απλώς θα περιμένει. Αλλά βέβαια αυτή είναι και η παγίδα, ουσιαστικά να βάλει χαμηλά τον πήχη. Η αυτανάφλεξη του Σύριζα είναι μια θετική εξέλιξη. Η αναγέννηση της κεντροαριστεράς, περνά μέσα από την ήττα του Σύριζα. Δεν θα έρθει από μόνη της όμως και σίγουρα δεν θα έρθει όσο το ΠΑΣΟΚ αντιγράφει την αντιπολιτευτική τακτική του Σύριζα. Όπως σημείωσε προχθές και ο Βαγγέλης Βενιζέλος, η αντιπολίτευση χρειάζεται ένα προοδευτικό κόμμα «που θα αναλάβει πολιτικό κόστος και δεν θα λαϊκίζει».

Κατά τα λοιπά η κριτική από την εσωκομματική αντιπολίτευση του Σύριζα, του Σταθάκη, του Τσακαλώτου αλλά και των 1300 μελών, είναι λίγο πολύ σωστή. Μόνο που είναι λίγο αργά να καταγγέλλουν σήμερα τον λαϊκισμό της ηγεσίας. Άλλωστε χάρη στον λαϊκισμό, την τοξικότητα, τα τρολ και την ανοχή στη βία, κέρδισε τις εκλογές ο Σύριζα το 2015. Κανείς τους δεν διαμαρτυρήθηκε τότε. Απεναντίας βολεύτηκαν μια χαρά στις θέσεις που ανέλαβαν.