Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει την υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν θέλω να στεναχωρήσω κανέναν αισιόδοξο, αλλά φοβάμαι ότι αυτή η διασταύρωση ΓΑΠ, Νίκου Ξανθόπουλου και Βαρουφάκη που ακούει στο όνομα Στέφανος Κασσελάκης θα προκαλέσει πολλές πτώσεις από τα σύννεφα. Συμμερίζομαι την επιθυμία για μια αντιπολίτευση που δεν θα μοιάζει με την επικίνδυνη αστειότητα που ονομάζεται ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δυστυχώς αυτή δεν μπορεί να την κάνει κάποιος που με καμάρι δηλώνει ότι ταιριάζει με τον σύντροφο Πολάκη και ενημερώνει τους αθεράπευτα αισιόδοξους ότι αυτός, ο Πολάκης, ήταν που τον έφερε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά ακόμα κι αν κανείς θεωρήσει την παρέα με τον Πολάκη απλώς ένα πολιτικό σκαλοπάτι (αν και στην πραγματικότητα ξέρουμε καλά ότι είναι η σκάλα που οδηγεί στη πολιτική άβυσσο) καλό είναι να μην αγνοήσει την ΓΑΠική αντίληψη για την πολιτική η οποία οδηγεί τον σύντροφο Κασσελάκη να ανεβάζει βίντεο στα οποία διαμορφώνει το πρόγραμμά του υιοθετώντας on camera πολιτικές προτάσεις που διαβάζει στα μηνύματα πολιτών λες και είναι ινφλουένσερ σε giveaway. Ούτε την επιμονή του στην νικοξανθοπουλική δακρύβρεχτη ιστορία του κατεστραμμένου οικονομικά αγοριού που ξενιτεύεται και μόνο του, με την αξία του και όχι με ξένες πλάτες, θριαμβεύει στη Μέκκα του Καπιταλισμού. Ούτε τη βαρουφάκεια έπαρση με την οποία αντιμετωπίζει τους αντιπάλους του (ακούστε μόνο τι λέει για τον εαυτό του σε σχέση με τον Μητσοτάκη στο σαπουνοπερατικό διάγγελμά του) αλλά και τους δημοσιογράφους που τον δυσκολεύουν στις συνεντεύξεις*.
Πολύ περισσότερο καλό είναι να μην αγνοήσει ένα περίεργο βιογραφικό στο οποίο ο από «οικονομικά κατεστραμμένη από το παραδικαστικό κύκλωμα οικογένεια» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) Κασσελάκης παίρνει υποτροφία για ένα πολύ ακριβό αμερικάνικο λύκειο, μετά υποτροφία για ένα πολύ ακριβό ιδιωτικό πανεπιστήμιο στο οποίο, κατά σύμπτωση, εργάζεται ως «Instructor in GRD Preclinical Laboratory» από το 2006 (χρονιά στην οποία ο σύντροφος Στέφανος γίνεται 18) και μια οδοντίατρος (όπως η μητέρα του) ονόματι Ευγενία Κασσελάκη, μετά τα 21 του προσλαμβάνεται στην Goldman Sacks από την οποία φεύγει μόλις ανακαλύπτει «την αλαζονεία που φέρνει το χρήμα», για να κάνει τι μετά την ανακάλυψη της αλαζονείας του χρήματος; Μα φυσικά να ανοίξει μια ναυτιλιακή εταιρεία (που όπως όλοι ξέρουμε δεν έχει σχέση με χρήμα). Με τι λεφτά; Μα φυσικά παίρνοντας δάνειο με προσωπική εγγύηση (η οποία είναι αρκετή για κάθε άνθρωπο χωρίς περιουσία). Για να γίνει τι; Μα εφοπλιστής φυσικά. Τι άλλο άλλωστε μπορεί να γίνει κάποιος που μόλις έχει ανακαλύψει την αλαζονεία του χρήματος;
Και ξαφνικά τα παρατάει όλα αυτά για να γίνει αρχηγός σε ένα κόμμα το οποίο δεν τον είχε απασχολήσει ποτέ μέχρι τις εθνικές εκλογές και αφού δύο μήνες πριν, ως υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο της επικρατείας, δήλωνε ότι δεν έχει καμία πρόθεση για πολιτική καριέρα.
Μπορεί να φταίω εγώ και η κακοπιστία μου αλλά πολλά δεν μου κολλάνε σε αυτή τη σύγχρονη Οδύσσεια Ενός Ξεριζωμένου η οποία, από σεναριακής απόψεως, μου μοιάζει να έχει πιο πολλές τρύπες κι από σουρωτήρι. Όσες τρύπες, πολιτικές αυτή τη φορά, έχει και η απόφασή του να ξεκινήσει τον «αγώνα» του από τους τάφους των Βενιζέλων. Δηλαδή του βαριά αντικομμουνιστή Ελευθέριου και του «πολιτικού κληρονόμου» του. Περίεργη επιθυμία για άνθρωπο που δεν είναι αντικομμουνιστής και ξεσπαθώνει εναντίον των «πολιτικών κληρονόμων», η οποία το μόνο που συμβολίζει είναι τα μαύρα μεσάνυχτα από πολιτική και ιστορία.
Όλα αυτά φυσικά δεν σημαίνουν ότι ο «αυτοδημιούργητος» Κασσελάκης είναι χειρότερος από έναν καταδικασμένο για παράβαση καθήκοντος που είναι έξω με αναστολή, μια που ελπίζει σε κρίσεις επειδή «η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για τη αριστερά», έναν παλαιοπασόκο και έναν εκπρόσωπο της ελληνικής μεγαλοαστική τάξης ο οποίος, παρότι δεν έχει ακόμα μάθει να μιλάει καλά ελληνικά μετά από δεκαετίες παραμονής στην Ελλάδα, φιλοδοξεί να καθορίζει το μέλλον της. Σημαίνουν όμως ότι δεν είναι και καλύτερος. Ότι είναι άλλος ένας συριζαίος. Πολύ πιο εμφανίσιμος και κομψός, αλλά συριζαίος. Διαπίστωση για την οποία βέβαια αρκεί μόνο η υπενθύμιση της εκτίμησής του στον σύντροφο Πολάκη. Και μπράβο του.
* Ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις έδωσε συνέντευξη στον Βασίλη Χιώτη και τον Νότη Παπαδόπουλο στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ. Εκεί επιτέθηκε στους δημοσιογράφους που είπαν ότι είναι λάθος αντιπολίτευση να λες ότι πεινάει όλη η Ελλάδα χαρακτηρίζοντας «αλαζονεία το να λες ότι δεν πεινάει όλη η Ελλάδα». Στη συνέχεια της συζήτησης, όταν εκείνοι παρατήρησαν ότι πιθανόν να μην ξέρει καλά την καθημερινότητα των πολιτών επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αφού ζούσε στην Αμερική, εκείνος φανερά ενοχλημένος τους επέπληξε λέγοντας «εγώ δεν είμαι αυτός που είπε ότι δεν υπάρχει φτώχεια στην Ελλάδα» δείχνοντας μοναδική άνεση στη διαστρέβλωση των λεγομένων όποιου τολμάει να τον αμφισβητήσει.
12°
