Δεν έχει κανείς πολλά να προσθέσει σε όσα έχουν ήδη γραφτεί για το αποτρόπαιο γεγονός του εμπρησμού της Α.V. Oύτε πολλά επίθετα έχουν μείνει αχρησιμοποίητα προκειμένου να χαρακτηρίσει κανείς τους δράστες, οι πράξεις των οποίων συνιστούν ύβρη και προσβολή για την ίδια τη λέξη αριστερά, θα έλεγα ακόμα και για τη λέξη αναρχία. Αυτονόητη και αναμενόμενη, επίσης, η αποδοκιμασία της πράξης απ’ όλα τα κόμματα. Μου φαίνεται πάντως ότι, ειδικά στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, διέκρινα μια κάποια δυσκοιλιότητα, όπως και έναν κάποιο «μινιμαλισμό» στην καταδίκη. Ας είναι. Η A.V. ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά, που λέει και το γνωστό πατριωτικό άσμα. Με αφορμή ωστόσο το γεγονός (τι αφορμή κι αυτή!), νιώθω την ανάγκη να το πάω λίγο πιο πέρα το πράγμα, και μάλιστα προς δύο κατευθύνσεις.
Η πρώτη κατεύθυνση αφορά τους εν ευρεία εννοία ηθικούς αυτουργούς των βανδαλισμών και των κανιβαλισμών αυτού του τύπου, είτε πρόκειται για την A.V., είτε για το Αττικόν, είτε για τις δολοφονίες στη Μαρφίν, είτε για τους εμπρησμούς στο Μινιόν και στον Κατράντζο το μακρινό 1980, που άφησαν εκατοντάδες ανθρώπους άνεργους (για να μη νομίζουμε, δηλαδή, ότι η κτηνωδία και ο πολιτικός κρετινισμός γεννήθηκαν με την κρίση).
Μιλώντας για ηθικούς αυτουργούς, έχω βέβαια κατά νου όχι μόνο τους εγχώριους διακινητές απόψεων περί «καλής», «αντισυστημικής» ή δεν ξέρω τι άλλης βίας, αλλά και κάποιους όπως τον κύριο Μπαντιού ή τον κύριο Ζίζεκ. Μπορεί στη Γαλλία να μην ασχολείται κανείς με σταλινικά παραληρήματα στα οποία εξυμνείται ακόμα και η πολιτική εκκαθαρίσεων του Πολ Ποτ (θύματά της, οι μισοί περίπου κάτοικοι της χώρας), αλλά εμείς εδώ κορόνα στο κεφάλι μας τον έχουμε τον κ. Μπαντιού. Καθ’ όλα αξιοσέβαστα ιδρύματα όπως το Γαλλικό Ινστιτούτο οργανώνουν διαλέξεις του (με την αίθουσα να γεμίζει, παρακαλώ), ενώ και τα βιβλία του κυκλοφορούν ευρύτατα. Αλλά και ο φιλόσοφος-διασκεδαστής κ. Ζίζεκ ήρθε εδώ προ καιρού για να μας πει ότι υπάρχει καλή και κακή βία. Οποία πρωτοτυπία σκέψης! Την ίδια αυτή άποψη διακονούν και διακινούν όλα τα ανθρωποφάγα καθεστώτα, από το Τρίτο Ράιχ και το σταλινικό ολοκληρωτισμό, μέχρι τον Πολ Ποτ στην Καμπότζη και τη δυναστεία των Κιμ στην «κομμουνιστική» Βόρεια Κορέα. Για να τελειώνουμε, λοιπόν: στις συντεταγμένες πολιτείες δεν υπάρχει δεξιά και αριστερή, δικαιολογημένη και αδικαιολόγητη βία. Όλα τα υπόλοιπα είναι όχι μόνο καταδικαστέα, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνα, καθώς πολύ εύκολα μπορεί να μετατραπούν σε εύφλεκτη ύλη (μεταφορικά, αλλά πλέον και κυριολεκτικά φοβούμαι) στα χέρια πολιτικά πωρωμένων ανεγκέφαλων.
Όσο για τη δεύτερη επισήμανση, ας θεωρηθεί συγχρόνως και αυτοκριτική, ατομική και συλλογική. Είμαι βέβαιος πως η μεγάλη πλειονότητα των συμπολιτών μας απορρίπτει κατηγορηματικά τη βία και την εξόντωση όσων έχουν διαφορετική άποψη από τη δική τους ως μέσα για την επίτευξη των όποιων πολιτικών στόχων. Και όμως, ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν έγινε στη χώρα μας μια διαδήλωση, μια πορεία κατά της πολιτικής κτηνωδίας και ανθρωποφαγίας. Ακόμα και κάποιες απόπειρες να μαζευτούμε έξω από τη Μαρφίν, εκεί όπου «αντισυστημικοί» δολοφόνησαν τρεις νέους ανθρώπους και ένα έμβρυο, απέτυχαν παταγωδώς. Τι να πει κανείς; Μακάρι ο αποτροπιασμός και η φρίκη που προκαλούν γεγονότα όπως ο πρόσφατος εμπρησμός της A.V. να μπορούσαν να γίνουν έναυσμα για την ενεργοποίηση και την κινητοποίηση εκείνων των συμπολιτών μας (και είναι πάρα πολλοί, σας βεβαιώνω) που έχουν αποφασίσει ότι προτιμούν να ζουν σε μια κοινωνία όπου οι πολιτικές διαφορές δεν θα λύνονται με το γιαούρτι και το μπουγέλο, με τη βαριοπούλα και τη μολότοφ, με το καδρόνι και το στουπί.
15°
