Ταραχές στη Γαλλία: Οι μικρές ή μεγάλες ναρκισσιστικές διαφορές

Τα τελευταία αιματηρά γεγονότα στη Γαλλία έφεραν στην επικαιρότητα, μεταξύ άλλων, το ζήτημα της ναρκισσιστικής αντιπαράθεσης ανάμεσα σε διαφορετικές εθνότητες και πολιτισμούς. Ένα ζήτημα απ’ ότι φαίνεται άλυτο και το οποίο δεν μπορεί να εξηγηθεί ορθολογικά, τουλάχιστον προς το παρόν. Δεν εξηγείται ορθολογικά γιατί τα ζητήματα που εμπεριέχονται στα ρήματα «εντάσσομαι» και «συμπεριλαμβάνομαι», στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή στην μετάβαση από μια πολιτισμική ταυτότητα σε μια άλλη με την μερική ή ολική εγκατάλειψη της πρώτης, ανήκουν στο χώρο του ανορθολογικού και του φαντασιακού. Αφορούν στο ζήτημα της ταυτότητας, με την ψυχική διάσταση του όρου. Πολύ συχνά μάλιστα η πεισματική υπεράσπιση της ταυτότητας προέλευσης από έναν μετανάστη δεύτερης ή τρίτης γενιάς αποτελεί κατά ένα τρόπο ένα σύμπτωμα, όπως το δευτερογενές όφελος από την ασθένεια στην περίπτωση ενός νευρωτικού, σε μια αντιθετική βάση, π.χ. δεν θα γίνω εγώ Γάλλος, ή Έλληνας, ώστε να χάσω τις ρίζες μου. Είναι σημαντικό να επισημανθεί επίσης, το γεγονός ότι στις ταραχές στη Γαλλία πρωτοστατούσαν νέοι έφηβοι. Δηλαδή παιδιά τα οποία σε μια γενικότερη βάση απολαμβάνουν όλες τις επιλογές που διαθέτει το κράτος για όλους τους νέους. Το δεύτερο σημαντικό είναι ότι οι καταστροφές που έγιναν αφορούσαν σε σχολεία, σε δημαρχία και σε εμπορικά καταστήματα. Επομένως δεν πρόκειται για μετανάστες πρώτης γενιάς οι οποίοι διαμαρτύρονται έστω και μ αυτόν τον τρόπο γιατί το κράτος υποδοχέας δεν «προσφέρει» τα κατάλληλα εργαλεία για την εξασφάλιση μιας καλύτερης ζωής. Αντίθετα πρόκειται για έφηβους οι οποίοι είναι μέσα στο σύστημα και οι οποίοι με τις συγκεκριμένες στοχευμένες καταστροφές εκδηλώνουν μια πολιτική και κυρίως πολιτισμική αντίθεση. 

Με άλλα λόγια οι καταστροφές που έγιναν σε πολλές πόλεις της Γαλλίας δεν στόχευαν στο να αποδοκιμαστεί η κυβέρνηση, αλλά βασικά και κυρίως ο γαλλικός τρόπος ζωής, εκπαίδευσης, πολιτικής και κουλτούρας. Είναι μια αντιπαράθεση εφ’ όλης της ύλης η οποία ουσιαστικά αντιτίθεται μαζικά και ριζικά στο δυτικό δημοκρατικό μοντέλο διακυβέρνησης. Πρεσβεύει ένα διαμετρικά αντίθετο πολιτισμικό μοντέλο το οποίο είναι εμποτισμένο με βασικές αντιδημοκρατικές αξίες, ενάντια σ’ εκείνες οι οποίες συγκροτούν το γαλλικό μοντέλο ανάπτυξης το οποίο βασίζεται στο τρίπτυχο: ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα. Ειδικότερα οι εμπρησμοί των σχολείων και των Δημαρχείων, είναι ενδεικτικοί μιας βίαιης αντιπαράθεσης που στοχεύει στον πυρήνα της γαλλικής δημοκρατίας και του γαλλικού πολιτισμού και από εκεί συνολικά στο δυτικό πολιτισμό.

Πρόκειται για την έκφραση μιας ναρκισσιστικής οργής συνολικά ενάντια στο δυτικό σύστημα και σε αντιπαράθεση με κάτι άλλο το οποίο ωστόσο και σε ότι αφορά αυτά τα συγκεκριμένα παιδιά ανήκει στη σφαίρα του φαντασιακού. Γιατί δεν πρόκειται για παιδιά που δεν μπορούν να ενταχθούν εξ αιτίας της αβελτηρίας της γαλλικής πολιτείας, αλλά για παιδιά τα οποία δεν θέλουν να ενταχθούν προτείνοντας έναν άλλο τρόπο ζωής, πολιτικής και εκπαίδευσης, τον οποίον όμως δυστυχώς δεν γνωρίζουν παρά μόνο μέσα κατηχήσεις θρησκευτικού περιεχομένου και μυθοπλασιών. Ούτε πρόκειται για τους φτωχούς και άπορους των γαλλικών περιχώρων, οι οποίοι στην πλειονότητα τους είναι γηγενείς γάλλοι και οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό εκφράστηκαν μέσα από τις διαμαρτυρίες των λεγόμενων «κίτρινων γιλέκων». Στη δεύτερη περίπτωση το ζήτημα ήταν και είναι πολιτικό / οικονομικό. Στην πρώτη πολιτισμικό ναρκισσιστικό. Ακριβώς και γι’ αυτό δεν πρέπει να συγχέονται οι δύο περιπτώσεις και θα είναι τεράστιο λάθος να συμβεί κάτι τέτοιο και μεγάλος πολιτικός αποπροσανατολισμός.

Αυτά τα φαινόμενα της ανεξέλεγκτης ναρκισσιστικής βίας ενάντια στο δυτικό σύστημα και τη δημοκρατία, φέρνουν στο προσκήνιο το ζήτημα της πολιτισμικής αφομοίωσης και ένταξης των μεταναστών από χώρες με βαθιά εδραιωμένη θρησκευτική κουλτούρα, όπως π.χ. οι μουσουλμανικές, τα οποία απ’ ό,τι φαίνεται μοιάζουν ανεδαφικά.

Αυτά τα ζητήματα θα εξακολουθούν να υπάρχουν για πάντα και ο μοναδικός τρόπος για να αμβλύνεται κάπως η κατάσταση είναι το διαρκές βάθεμα της δημοκρατίας. Διαφορετικά η εύκολη ροπή είναι ο αυταρχισμός και το κλείσιμο των συνόρων. Κάτι το οποίο θα οξύνει ανυπέρβλητα τα ναρκισσιστικά αντανακλαστικά.