Είναι η ύβρις, κύριε Τσίπρα!

Κάτι αλλόκοτο και παράδοξο είχαν οι εκλογές της 21ης Μαϊου: Ενώ προηγήθηκαν μία φονική πανδημία, ένας πόλεμος που ανέτρεψε όλες τις προσδοκίες για εξασφαλισμένη πρόοδο και ένα φοβερό πολύνεκρο ατύχημα που έδειξε ότι στα ανθρώπινα δεν υπάρχουν βεβαιότητες, δηλαδή γεγονότα που θα έπρεπε να είχαν οδηγήσει και τη χειρότερη αξιωματική αντιπολίτευση σε εκλογικό θρίαμβο, εν τούτοις βρεθήκαμε μπροστά στο απροσδόκητο: Στον όλεθρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί ως συνέπεια κάποιων λαθών του ηττημένου. Διότι τα λάθη το πολύ να οδηγήσουν σε ήττα, από την οποία υπάρχει επάνοδος. Ποτέ όμως σε όλεθρο. Ο οποίος μόνον ως αποτέλεσμα «ύβρεως» έρχεται. Από την οποία δεν έχει επιστροφή γι' αυτόν που μπαίνει στο βασίλειό της.

Διότι η «ύβρις» έχει μία «παραξενιά»: τρέφεται με περισσότερη «ύβρη». Έτσι, όσο οι άνθρωποι προχωρούν προς τις μοιραίες πράξεις της ύβρεως, τόσο περισσότερο βυθίζονται σ’ αυτήν.

Σε μία τέτοια «διαλεκτική της ύβρεως» παραδόθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Παρ' όλα αυτά το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η «ύβρις» καθ' εαυτήν. Διότι όλοι οι ανθρώπινοι σχηματισμοί είναι ικανοί για την υπερβολή, την παραφροσύνη και το τερατώδες. Ως εξαίρεση όμως, υπό συνθήκες πολιτισμού.

Η «τραγωδία» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι γι' αυτόν η «ύβρις» δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Δηλαδή «αναπόφευκτη» και «μοιραία» σαν φυσικό φαινόμενο, για λόγους που αφορούν την ταυτότητά του ως «αντιπολιτικής» δύναμης.

Διότι, στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως συμβαίνει άλλωστε με όλα τα σταλινογενή σχήματα της ιστορίας, πολιτική δεν είναι η μέριμνα για τον κοινό μας κόσμο. Είναι, αντίθετα, μόνον η κατάκτηση της εξουσίας ερήμην του κόσμου των πραγματικών ανθρώπων. Κάτι όμως που αποτελεί τον ορισμό της αντιπολιτικής.

Γι’ αυτό ακριβώς, όταν ήρθε η «θεομηνία» στο Μάτι, ήταν συνεπές με την ταυτότητά τους ως «αντιπολιτικού σχηματισμού», το ότι δεν διανοήθηκαν να σώσουν τους ανθρώπους, εκκενώνοντας έγκαιρα την περιοχή ή έστω στέλνοντας κάποιες βάρκες για όσους πνίγονταν στη θάλασσα.

Έτσι ήρθε, ως φυσιολογικό αποτέλεσμα, η εκατόμβη των νεκρών.

Κάτι που τους παγίδευσε αμετάκλητα σε μία μόνιμη «διαλεκτική της ύβρεως». Διότι έκτοτε αναζητούν απεγνωσμένα νεκρούς στη «βάρδια των άλλων», για να «συμψηφίσουν» επικοινωνιακά τους νεκρούς της δικής τους «βάρδιας». Και όταν δεν βρίσκουν νεκρούς, παραφρονούν.

Γι' αυτό, όταν οι «άλλοι», κατά την αντιμετώπιση της φοβερής πυρκαγιάς στην Εύβοια, εφάρμοσαν σχέδιο για τη διάσωση των ανθρώπων, με αποτέλεσμα να μην υπάρξουν νεκροί, στον ΣΥΡΙΖΑ παραφρόνησαν.

Και η «παραφροσύνη» τους οδήγησε σε νέο «κύκλο ύβρεως»: ονόμασαν περιφρονητικά το σχέδιο για τη σωτηρία των ανθρώπων «πολιτική μη νεκρών»! Λες και σκοπός της πολιτικής είναι ο θάνατος.

Και, ταυτόχρονα, χωρίς κανέναν φραγμό, χλεύασαν την εκκένωση των επικίνδυνων περιοχών, σαν «εκκένωση βόθρων». Λες και οι άνθρωποι είναι λύματα, όταν σώζονται στη «βάρδια των άλλων». (Προφανώς θα ήταν «χρήσιμοι» ως νεκροί).

Και, όπως πάντα, τον «κύκλο της ύβρεως» ολοκλήρωσε κ. Τσίπρας προσωπικά, εκθειάζοντας πανηγυρικά όσους παραβίασαν το σχέδιο εκκένωσης! Για να δώσει το σύνθημα της ανυπακοής σε τυχόν αναζωπύρωση.

Η «ύβρις» άλλαξε απλώς πεδίο με την πανδημία. Όταν, για να μας φέρουν πιο κοντά στον θάνατο, δεν υπήρξε δολιοφθορά που να μην επιχείρησαν: Από την απαίτηση να γίνουν τα καρναβάλια μέσα στην πανδημία, τη συκοφάντηση των εμβολίων σαν «αδοκίμαστων», των εμβολιασμών σαν «ξεστοκάρισμα» και «ρετσινόλαδο» και των υγειονομικών μέτρων σαν στέρηση ελευθερίας, την πρόκληση εκατοντάδων διαδηλώσεων για τη μεγαλύτερη διάδοση του θανάτου, την τρομοκράτηση των γιατρών που ανέλαβαν την ευθύνη των μέτρων προστασίας, μέχρι την ανακήρυξη από τον κ. Τσίπρα των αντιεμβολιαστών υγειονομικών σε αγωνιστές, που δήθεν διώκονται «για τις ιδέες τους»!

Όμως παρ’ ότι η «ύβρις» είναι η «έκφραση της χαοτικής ουσίας του ανθρώπου», εν τούτοις - σύμφωνα με την μεγαλοφυή παρατήρηση του Καστοριάδη -  είναι και «μέρος του μηχανισμού επαναφοράς ή αποκατάστασης της τάξης». Διότι, ωθώντας στην υπέρβαση των κανόνων που συγκροτούν την ανθρώπινη κοινότητα, προκαλεί τέτοια καταστροφή στον «υβριστή», η οποία οδηγεί αναγκαστικά στην αποκατάσταση της τάξης. Διότι ακόμη και η μνήμη του τερατώδους που προηγήθηκε, μπορεί να σπάσει τον κύκλο της ύβρεως.

Έτσι, από το παραλήρημα αυτό της «ύβρεως» του ΣΥΡΙΖΑ η κοινωνία βγήκε κερδισμένη. Διότι έμεινε στη μνήμη της, σαν ασπίδα απέναντι στην επόμενη «ύβρη», η φοβερή εμπειρία της «ύβρεως» που προηγήθηκε. 

Γι’ αυτό, μόλις εξαπολύθηκε από τον κ. Τσίπρα η επόμενη «ύβρις», που ήταν η εκ μέρους του καπηλεία των νεκρών των Τεμπών, η κοινωνία ήξερε πλέον ότι αυτό είναι καθαρή υποκρισία. Δηλαδή «ύβρις» χωρίς όριο.

Και όχι μόνον δεν αποδέχτηκε το σκηνοθετημένο και θορυβώδες «μοιρολόι» που της προσφέρθηκε στη θέση του πένθους - το πραγματικό πένθος είναι πάντα βουβό - αλλά το αντιμετώπισε ως αυτό που είναι: ως καπηλεία και εμπόριο των νεκρών.

Κάτι όμως που δεν το αντιλήφθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως ακριβώς και στην αρχαία Τραγωδία, όπου τα μοιραία πρόσωπα δεν ακούνε τον χορό, όταν τα προειδοποιεί για την καταστροφή στην οποία τα οδηγούν οι πράξεις τους. 

Γι’ αυτό, στην ύβρη πρόσθεσαν υποκρισία. Με αποτέλεσμα, η προεκλογική τους παρουσία που ακολούθησε, να είναι ένα μάγμα ύβρεως και υποκρισίας, που έκανε τα πράγματα χειρότερα: 

«Δικαιοσύνη παντού» υπόσχονταν αλλά όριζαν υποψήφιο βουλευτή πρώην υπουργό, αμετάκλητα καταδικασμένο για το ατιμωτικό έγκλημα της παράβασης καθήκοντος.

«Αγώνα κατά της διαφθοράς» κήρυσσαν, αλλά όριζαν υποψήφιο βουλευτή τον άνθρωπο «κλειδί» στη μεγαλύτερη υπόθεση διαφθοράς της ιστορίας μας: τον –καθ’ ομολογίαν του– «μεταφορέα» των χρημάτων από τον Κοσκωτά στον Κουτσόγιωργα, για την αγοραπωλησία του γνωστού «κουτσονόμου». 

Περί δημοκρατίας δημαγωγούσαν αλλά ο κ. Τσίπρας δήλωνε για τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής: «… δεν είναι αντισυστημικό πράγμα να ψηφίζεις Χρυσή Αυγή».  Όταν το «κακό», το οποίο ναζί και σταλινικοί ονομάζουν «σύστημα», δεν είναι τίποτε  άλλο από την κορυφαία ανθρώπινη Δημιουργία, που περιέχει όλες τις επί μέρους δημιουργίες: από τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέχρι το κοινωνικό κράτος. Χωρίς τα οποία θα ήταν αβίωτη η ζωή. Και το όνομα αυτού, Δημοκρατία.

Τι είπε, λοιπόν, ο ποιητής; Ότι δεν είναι τόσο αντιδημοκρατική η ψήφος στη Χρυσή Αυγή, όσο είναι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Και οι ψηφοφόροι συμφώνησαν μαζί του. Γι' αυτό τον τίμησαν δεόντως με εκλογικό όλεθρο.

Από τον οποίο φαίνεται πως τίποτε δεν διδάχτηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, σαν ναρκωμένοι, υποδύονται τους «πενθούντες αγανακτισμένους» και καταβυθίζονται και πάλι σε χειρότερη ύβρη: στη νέα καπηλεία του θανάτου, με αφορμή τη ναυτική τραγωδία, που βρήκε τους δυστυχείς ικέτες.

Για να αποδείξουν και πάλι, ότι τα μοιραία πρόσωπα δεν μαθαίνουν ποτέ τον «αλγόριθμο της ύβρεως», προτού ολοκληρωθεί η καταστροφή.

Στην οποία, μαγεμένοι από τη δική τους ύβρη, οδηγούνται πλέον αναγκαστικά στη δεύτερη φάση των εκλογών, σαν να είναι σε φυσική καταστροφή.