Το ΠΑΣΟΚ πανηγυρίζει το γκολ που ακόμα δεν έβαλε

Τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει τα πανηγύρια του συντρόφου Ανδρουλάκη και των στελεχών του κόμματος του όσο αυτό το meme.

Φυσικά οι πανηγυρισμοί δεν είναι προνόμιο του πρώτου και προφανώς ανάλογα με το μέγεθος και τους στόχους κάθε κόμματος ο ορισμός της επιτυχίας είναι διαφορετικός, αλλά φοβάμαι πως την Κυριακή το ΠΑΣΟΚ δεν πέτυχε και πάρα πολλά και πως οι πανηγυρισμοί αφορούν μια επιτυχία που ακόμα δεν έχει έρθει και η οποία, όπως οτιδήποτε που έχει να κάνει με το μέλλον, μόνο βέβαιη δεν είναι.

Αλλά για αρχή να εξηγήσω γιατί το αποτέλεσμα του ΠΑΣΟΚ δεν δικαιολογεί τους έξαλλους πανηγυρισμούς που απολαύσαμε.

Ο πρώτος δηλωμένος στόχος των συντρόφων ήταν το «ισχυρό διψήφιο». Επειδή ένα διψήφιο για να είναι ισχυρό πρέπει να είναι κοντά στο 15% αυτός ο στόχος γρήγορα εγκαταλείφθηκε και στη θέση παρουσιάστηκε ο στόχος της αύξησης «κατά 50% του εκλογικού αποτελέσματος». Αύξηση κατά 50% σημαίνει πως ο προεκλογικός στόχος του ΠΑΣΟΚ ήταν το 12%. Το 11,4 δεν είναι 12 αλλά δεν είναι και πολύ μακριά οπότε κάποιος επιπόλαιος παρατηρητής θα μπορούσε να πει ότι οι σύντροφοι μάλλον τα κατάφεραν και σχεδόν πέτυχαν τον στόχο που είχαν θέσει. Αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Ο στόχος του 12% τέθηκε με δεδομένο ότι το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν κάπου ανάμεσα στο 26 και το 30%. Το ποσοστό της Νέας της Δημοκρατίας δεν είχε τόση σημασία αφού ο σύντροφος Ανδρουλάκης αποφάσισε να ψαρέψει στα ίδια νερά που ψάρευε και ο Αλέκσης. Στα νερά του «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» και του «μητσοτακικού παρακράτους». 

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στο 20%. Έχασε δηλαδή 11 ολόκληρες μονάδες από τις εκλογές του 2019 και ο βασικός ανταγωνιστής του, το κόμμα που ψάρευε στα ίδια νερά, πήρε μόλις 3 και το μόνο που κατάφερε ήταν να πλησιάσει πολύ τον στόχο που είχε θέσει υπολογίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ ψηλότερα.

Με λίγα λόγια, στην πραγματικότητα, όπως αυτή προέκυψε από το αποτέλεσμα της Κυριακής, το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί επιτυχία αλλά δείχνει αδυναμία εκμετάλλευσης της κατάρρευσης ενός όμορου κόμματος.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πανηγυρισμοί ήταν αδικαιολόγητοι. Γιατί μπορεί την Κυριακή οι σύντροφοι της Χαριλάου Τρικούπη να κέρδισαν μόνο ένα μικρό κομμάτι από τις απώλειες των συντρόφων της Κουμουνδούρου, αλλά βλέπουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει και καταλαβαίνουν ότι μπορούν να ελπίζουν σε πολύ περισσότερα στις εκλογές που θα γίνουν σε έναν μήνα. Με λίγα λόγια οι σύντροφοι πανηγυρίζουν για ένα γκολ που πιστεύουν ότι θα βάλουν στις 25 Ιουνίου.

Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τίποτα περισσότερο από το προϊόν μιας συγκυρίας κι επειδή ανεμομαζώματα-διαβολοσκορπίσματα, δεν αποκλείεται να τα καταφέρουν. Αρκεί να καταλάβουν γιατί ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 11 μονάδες αυτοί κέρδισαν μόνο τρεις. Αρκεί να καταλάβουν ότι την Κυριακή δεν αποδοκιμάστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ως νοοτροπία, ήθος και πρακτική. Ότι αποδοκιμάστηκε σχεδόν όλη η γκρινιάρα, αντιπαραγωγική και εντέλει εντελώς συντηρητική αριστερά*. Ότι με 41% στη Νέα Δημοκρατία και τον εντελώς κεντρώο Μητσοτάκη τα «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» και τα περί «μητσοτακικού παρακράτους» ακούγονται πιο αταίριαστα κι από ρέψιμο σε εκκλησία. Ότι το εκλογικό σώμα φώναξε ότι θέλει κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ψάχνει μια αντιπολίτευση που να ελέγχει, να κρίνει, να διαφωνεί αλλά που να είναι και σε θέση να συμπράττει. Αρκεί δηλαδή να καταλάβουν ότι το μήνυμα των εκλογών είναι σοβαρότητα και ωριμότητα.

Αν οι σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ το καταλάβουν το γκολ θα έρθει και οι πανηγυρισμοί τους θα έχουν αντίκρισμα. Αν θελήσουν να γίνουν μια πράσινη εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτύχουν τελείως (γιατί να μην επιλέξει κανείς το ορίτζιναλ προϊόν;) ή να καταφέρουν να ξεπεράσουν το καταρρέον κόμμα του Αλέκση, αλλά με χαμηλά ποσοστά και τίποτα περισσότερο. Και μπράβο τους. 

*Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια το άθροισμα των ποσοστών όλων των αριστερών κομμάτων (Από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ μέχρι ΜΛ-ΚΚΕ και ΟΚΔΕ) είναι μικρότερο από το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας μόνης της.