Εκλογές 2023: Το μήνυμα των πολιτών με την ψήφο τους, ο βασικότερος λόγος της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ.
Δύο σχόλια για τις εκλογές κι από μένα.
1. Η ησυχία που είχε η πόλη μου από τις 8 και μετά. Οι ταβέρνες ήταν γεμάτες όσο γεμάτες είναι κάθε Κυριακή βράδυ, οι δρόμοι ψιλοάδειοι, και ώς τις 11, που έβγαλα τα σκυλάκια μας βόλτα για τελευταία φορά, ακόμη πιο ήσυχοι. Αλλά μού είναι αδύνατον βέβαια να μη φανταστώ τι θα γινόταν αν τα αποτελέσματα είχαν έρθει ανάποδα. Θα καιγόταν η πόλη. Όλοι το ξέρουμε. Κι αυτό, όσο να πεις, κάτι σημαίνει.
Τι σημαίνει άραγε; Ότι οι μεν είναι οι καλοί και οι δε οι κακοί; Όχι, δεν έχει να κάνει με καλοσύνες. Σημαίνει απλώς ότι ο κόσμος έκανε τη δουλειά, αυτήν που είχε αναλάβει να κάνει, και τώρα θέλει να δει να γίνεται η συνέχεια της άλλης δουλειάς, της δουλειάς δηλαδή που έχει αναλάβει να κάνει η κυβέρνηση. (Όταν με το καλό προκύψει κυβέρνηση στις δεύτερες εκλογές: πόσος χαμένος χρόνος ώς τότε, τι γιγαντιαία ανοησία, πόσο αυτοκτονικό, σαθρό, αντιλαϊκό αυτό το πείραμα της απλής αναλογικής, λες και μας περισσεύει ο χρόνος, λες και μας περισσεύει ζωή, λες και δεν είμαστε απλά πιόνια στο παιχνίδι ενός κομισαρίου της οκάς).
Ο κόσμος, ναι, έκανε αυτό που ήταν να κάνει, και με το παραπάνω. Και, όχι, δεν χρειάζεται να πανηγυρίσει, αυτά είναι για τα κομματικά στελέχη που τρέχουν, που αγχώνονται, που ιδρώνουν όλο τον χρόνο, και κυρίως την προεκλογική περίοδο. Αυτοί μάλιστα. Θα το γλεντήσουν σαν να πήρανε το κύπελλο. Οι υπόλοιποι όχι. Δεν πήραμε το κύπελλο. Κανείς μας δεν το πήρε. Το κύπελλο θα το πάρουμε όταν δούμε να πέφτει στο 5% η ανεργία και όταν θα προσλαμβάνεσαι στα είκοσι πέντε σου με δυο χιλιάρικα το μήνα. ΤΟΤΕ μόνο θα το πάρουμε. Και ΤΟΤΕ μόνο θα πανηγυρίσουμε. Αλλά, για να γίνει αυτό, θέλει να γίνει δουλειά. Που δεν μπορεί να την κάνει άλλος από αυτόν που έχουμε τώρα, πώς να το κάνουμε τώρα; Και που ο κόσμος εξέλεξε εκ νέου, πανηγυρικώ τω τρόπω, ψηφίζοντας ορθολογικά. Και συντρίβοντας ακόμη και τις μεγαλύτερες προσδοκίες των πιο αισιόδοξων.
2. Ο βασικότερος λόγος της εκλογικής συντριβής τού ΣΥΡΙΖΑ, όχι, ΔΕΝ ήταν ο εφιάλτης της δικής του διακυβέρνησης — εφιάλτης που δεν ξεχάστηκε από κανέναν φυσικά, γιατί δεν πέρασαν παρά μια χούφτα χρόνια όλα κι όλα από τότε. ΔΕΝ ήταν που παραλίγο η χώρα θα εκτροχιαζόταν και θα είχαμε εμφύλιο εδώ πέρα, με πολύγλωσσες συμμορίες στους δρόμους να αρπάζουν iPhone από τις τσάντες και να βγάζουν μαχαίρια, με φωτιές στις γωνίες και συγκρούσεις επί συγκρούσεων, παρά τον στρατό που θα εγγυάτο, βεβαίως-βεβαίως, την ασφάλεια στο εσωτερικό της χώρας όπως θα μας έλεγε ένας ακροδεξιός διάνος. (Φυσικά και θα την εγγυάτο ο στρατός: με πραξικόπημα. Είναι ηλίθιο να νομίζει κανείς πως μερικά εκατομμύρια άνθρωποι με ΟΛΕΣ τις ανέσεις της ζωής, ήτοι πλούσιοι, θα κάθονταν να συζητάνε πού υπάρχει βενζίνα για το αμάξι και αν κάποιος στην πέρα ρούγα έχει πάμπερς και Panadol. Αστειότητες). Αλλά μπα, δεν ήταν γι’ αυτό!
Δεν ήταν ΚΑΝ οι διάφοροι γραφικοί που έπαιζαν ρόλο αντιπολίτευσης αυτή την τετραετία, στα Facebook, στα Twitter, και σε κάτι τέτοια. Αυτή η «πολιτική» τής τζάμπα μαγκιάς, της χυδαιότητας, της πολφώδους ανωνυμίας και των απειλών, ναι, έπαιξε ρόλο όταν η χώρα κατρακυλούσε στον ζόφο της χρεοκοπίας του δημοσίου — φυσικά και έπαιξε. Αλλά ΤΟΤΕ. Όχι τώρα. Τώρα; Τώρα τίποτα. Κανείς δεν τους δίνει σημασία, πλην κάτι ημίτρελων, κάτι χαζούληδων. Ίσα-ίσα που έχουν βγει κάτι καινούργια φυντάνια, κατευθείαν μέσα από τη μήτρα της τραμπικής καθ’ ημάς Αριστεράς, που παίζει και να σιχαίνονται τους προηγούμενους εκφραστές της. Μεταξύ τους θα σκοτωθούν αυτοί, όπως όλοι οι χιτλερίσκοι.
Δεν έφταιξε ούτε η πρόσκληση στους ναζιστές. Αυτό το ταμπού έσπασε με τους ΑΝΕΞΕΛ και με τα παράφορα φιλιά στο στόμα τόσα χρόνια τώρα. Περσινά ξινά σταφύλια. Όχι Γιάννης, Γιαννάκης. Όχι Πάνος, Ηλίας.
Δεν ήταν όμως ΟΥΤΕ ο αρχηγός του κόμματος, που λέει τα δικά του, με τον τρόπο που τα λέει, με το ύφος που τα λέει, σαν μίμος του εαυτού του, με αυτή τη βιβλικού μεγέθους αμεριμνησία που τον χαρακτηρίζει, και την πλήρη, χαοτική, οπερετική, μοναδική στα χρονικά άγνοιά του για τα πάντα, και κυρίως για το ΠΛΑΙΣΙΟ μέσα στο οποίο υπάρχουν αυτά τα έρμα τα πάντα. Αφήνω δε απέξω το γεγονός ότι δεν γίνεται να είσαι τόσο φανερά άσχετος ή τόσο δαιμονισμένα εμμονικός, και να προσποιείσαι ότι ζεις σε ένα παράλληλο σύμπαν, σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες της Marvel, και όχι στο μοναδικό που υπάρχει. Δεν γίνεται να γίνεται. Και το αφήνω απέξω γιατί κάτι τέτοια, ας πούμε, επιτρέπονται π.χ. σε έναν Βαρουφάκη, που έχει επιλέξει αυτή την καριέρα, αυτόν τον σεξπιρικό ρόλο. Και τον παίζει καλά. (Πολύ καλύτερα από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ). Αλλά ώς εκεί. Μέχρι για το Μέρα. Όχι για κάτι παραπάνω.
Αλλά και πάλι, επιμένω: ο άνθρωπος αυτό είναι, δεν είναι κάτι άλλο, ούτε το έκρυψε ποτέ. Και οι γύρω του του έσφιγγαν το χέρι και του έλεγαν, «Μπράβο που είσαι έτσι. Μπράβο που είσαι αυτό. Είναι ΣΠΟΥΔΑΙΟ που είσαι αυτό». Δεν ηττήθηκε έτσι άσχημα η αξιωματική αντιπολίτευση εξαιτίας του Τσίπρα, προς Θεού. Ηττήθηκε γιατί, όταν κατάκατσε η σκόνη των Μνημονίων και φάνηκε ο πραγματικός κόσμος, πάρα πολλοί άνθρωποι αφενός τρομοκρατήθηκαν από το ειδικό βάρος της πραγματικής πραγματικότητας και όχι τής μικιμάους πραγματικότητας, και αφετέρου ντράπηκαν κατανοώντας ότι ο βασιλιάς που είναι γυμνός (ω! τι κλισέ — ω, πόσο αληθινό όμως, όπως όλα τα κλισέ), και θορυβήθηκαν τα μάλα από το γεγονός ότι ο κόσμος αλλάζει — τρέχει — πολεμάει — σκοτώνεται — ρίχνει μπόμπες για να μην του πάρουν το σπίτι και το κινητό και τη γλώσσα και το αλφαβητάρι — έχει τεχνητή fucken νοημοσύνη — και επειδή έρχεται (με φόρα…) η Ινδία, όχι η Κίνα, η ΙΝΔΙΑ — και η Αφρική πάλι βράζει — διάολε, ετοιμάζουμε βάσεις στον Άρη, δεν γίνεται να μη μιλάς τα εγγλέζικα, δεν γίνεται να χάσκεις, να μπερδεύεσαι, να στέκεσαι βουβός, να λες ΧΩΡΑΤΑ. Δεν είσαι ο Φλωράκης. Και ούτε αυτό είναι ένα εκεί δα κόμμα που κάνει τα πρώτα του βήματα. Δεν είναι, ξαναλέω, του Βαρουφάκη ή της Ζωής, ή κάτι περίεργων ακροδεξιών που πουλάνε παντούφλες με φουντίτσες. Εδώ ο Μακρόν και έχει ένα επιτελείο ανθρώπων γύρω του που προσέχουν μη βγει «έτσι» και όχι «αλλιώς» το πιγούνι του και η μύτη του στη φωτογραφία. Ο Μακρόν. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας, ξέρω γω.
Δεν γίνεται εσύ να είσαι έτσι, όταν απέναντί σου ο Μητσοτάκης μιλάει με άνεση όλες τις γλώσσες και κυρίως ΞΕΡΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΛΕΕΙ σ’ αυτές τις ρημάδες τις γλώσσες. Σε πιάνει ένα παράπονο. Ή μια αηδία, που έλεγε και ο Τσουκαλάς. Ντρέπεσαι. Ό,τι και να λες για τα μάτια του —γιατί σε μάθανε να λες τέτοια: κοντός, χοντρός, γουρλομάτης, κουνιστός—, ντρέπεσαι.
Δεν φταίει ο άνθρωπος, εν πάση περιπτώσει. Τόσος είναι, και καλά κάνει. Φταίει η πραγματική πραγματικότητα που τρίζει τα δόντια της και ακονίζει τα νύχια της σαν τη γάτα. Και το αναντίρρητο γεγονός ότι απέναντί της μπορεί να έχει έναν πραγματικό πολιτικό. Έναν κανονικό πολιτικό. Που μπορεί να κάνει τη δουλειά, έτσι που να συμφέρει όλο τον κόσμο. Γιατί είναι μικρή η χώρα. Και τυχαίνει να μην έχει κάστες, απ’ όσο θυμάμαι. Είναι όπως με τα βιβλία: το μπεστ-σέλερ τής τάδε συγγραφέως, συμφέρει κι εμένα που δεν πουλάω ούτε στον ύπνο μου σαν κι αυτήν. Γιατί έτσι κρατιέται ζωντανή η αγορά του βιβλίου.
3. Ως εκ τούτου, και καθώς το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει σταθερά, ο ηγέτης τού ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ήταν άσχημο να έμενε άλλα τέσσερα χρόνια στη θέση του, ΚΑΙ για να περνάει καλά αυτός, ΚΑΙ για να κατεβάσει το κόμμα εκεί από όπου το πήρε. Και όχι μόνο γιατί είμαστε με τους Βένετους και τους Πράσινους, παραδοσιακά, σ’ αυτό τον παράξενο τόπο. Αλλά και γιατί έχουμε δουλειές να κάνουμε. Κυρίως αυτό. Δουλειές. Οι πολίτες δεν είναι για να ασχολούνται με την πολιτική και τα πολιτικά. Είναι για να ΙΔΙΩΤΕΥΟΥΝ. Ξεχάστε αυτά περί «idiots/ιδιωτών» που ίσχυαν στο προ Χριστού γεννήσεως, τότε που κουβάλαγαν σπαθιά ο κόσμος κάτω από τη μασχάλη σαν τη Ζίνα, όργωναν με τις βουβάλες, και πέθαιναν στα σαράντα από βαθύ γήρας ή από οστρακιά.
Είμαστε εδώ για να κάνουν άλλη τη δουλειά στο πόδι μας. Οι άξιοι. Κι εμείς για να κάνουμε τα δικά μας. Που μας επείγουν.
7°
