Σχόλιο για τις δηλώσεις του Διονύση Σαββόπουλου, τη Νέα Δημοκρατία και την αριστερά
Έστω και καθυστερημένο, ένα σχόλιο για το θέμα που ανέκυψε με τις δηλώσεις του Διονύση Σαββόπουλου, νομίζω ότι είναι επίκαιρο. Κατ’ αρχήν, το να δηλώσεις προεκλογικά την προτίμησή σου σε ένα κόμμα, εν μέσω ενός έτσι κι αλλιώς θολού τοπίου, θέλει αρκετό θάρρος – κάτι που δεν έλειπε άλλωστε ποτέ από τον Διονύση που μεγαλώσαμε μαζί του, όπως κι αυτός μεγάλωσε μαζί με μας. Τι είπε; Ότι υπό τις παρούσες συνθήκες η στήριξη στη Νέα Δημοκρατία είναι η πιο σώφρων πολιτική. Όχι γιατί ξαφνικά έγινε «νεοδημοκράτης» αλλά διότι, σταθμίζοντας τα πράγματα, σε μια Ελλάδα μισοκατεστραμμένη που κολυμπάει σε «παραλίες σκουπιδοτόπων», το μόνο που ζητάει είναι «δώσ’ μου τα λόγια επιτέλους να μη μένω μοναχός».
Η Νέα Δημοκρατία είναι η συντηρητική παράταξη. ΟΚ. Αυτό σημαίνει ότι δεν μας προτρέπει σε ακραία και σουρεαλιστικά πολιτικά τοπία, όπως το να πάρουμε τα όπλα και να ανεβούμε στον Υμηττό, να φωτογραφιζόμαστε όντας υπουργοί κάτω απ’ το τεράστιο πορτρέτο του Βελουχιώτη, να φέρνουμε σοσιαλιστικές πατάτες από το Νευροκόπι ή να κυκλοφορούμε με τον Τομά Πικετί παραμάσχαλα στα μπιτσόμπαρα της Μυκόνου. Σημαίνει ακόμα ότι με ένα όντως φτωχό πολιτικό προσωπικό (ξέρει κάποιος κάτι καλύτερο;) το παλεύει για κάποιες ισορροπίες εντός και εκτός και προσπαθεί να κρατήσει τη χώρα σε απόσταση από την αλβανοποίηση ή τη λιβανοποίηση που θα ήταν ίσως η φυσική μας κατάληξη αν επιλέγαμε την ύστερη αριστερά των φτηνών επιγόνων μιας αποτυχημένης, πλην όμως αξιοπρεπούς παράδοσης.
Για να παραφράσουμε, λοιπόν, τον Μάνο Χατζιδάκι, δεν άλλαξε ο Νιόνιος, ούτε χάζεψε καθώς πέρασαν τα χρόνια· δεν έγινε ξαφνικά «δεξιός», ούτε απαρνήθηκε τους στίχους και τα άσματα της νιότης του, αλλά είναι η αριστερά που άλλαξε και έγινε αρλεκίνος και πήδηξε στο τσίρκο που περνούσε έξω από την πόρτα.
Δεν θέλω να ερμηνεύσω κανέναν, αλλά μου φαίνεται εξαιρετικά απλοϊκή η «ανάλυση» που λέει ότι άλλο καλλιτέχνης και άλλο πολιτικός, άλλο τι έχει κανείς μέσα του και άλλο τι ψηφίζει κ.λπ. Ευκολίες δηλαδή κείμενες στην περιοχή ενός κενού από την επανάληψη αυτονόητου κλισέ. Θέλω απλώς να αναρωτηθώ, μαζί με μια μικρή αλλά μεγάλη παρέα που διανύσαμε όλο αυτό το διάστημα, από τη δικτατορία ως τη δημοκρατία της γυφτιάς, ποια είναι η αριστερά από την οποία απέδρασε ο μεγάλος μας μουσικός και ποιητής; Του Γλέζου (θεός σχωρέστον) που ήταν θαυμαστής του Χότζα, των συνηγόρων του Κουφοντίνα (ναι, Βένιο, για σένα λέω και για τους φίλους στην Ελευθεροτυπία, νεκρούς και ζωντανούς) ή αυτών που ακόμα και σήμερα, κάνουν μπίζνες με τον Πούτιν; Συγγνώμη, είπατε κάτι, δεν άκουσα…
Λοιπόν, παλιέ μου φίλε. Όταν μια άνοιξη χαμογελάσει, πάρε με τηλέφωνο. Στο κινητό. Μέχρι τότε, άσε με να διαχειριστώ, όσο μπορώ καλύτερα τη φτώχεια μου. Μ’ ένα κασετόφωνο κι εγώ. Στα «μεσαία».
