Ποιος άνθρωπος κάνει debate τέτοιας κατρακύλας για το αν η καταγγελία για κακοποιητική συμπεριφορά εναντίον μιας γυναίκας έχει έναν και μόνο τρόπο αντιμετώπισης και διερεύνησης;
Η υπόθεση του Αλέξη Γεωργούλη, ο διάλογος στα social media για τις κακοποιητικές συμπεριφορές και η κομματική διάσταση του θέματος
Από το 2011 κυκλοφορεί στην ελληνική αγορά ένα μικρό βιβλίο του Άρτουρ Σοπενχάουερ με τίτλο «Ητέχνητου ναέχειςπάνταδίκιο» (εκδόσεις Πατάκη, μτφρ.: Μυρτώ Καλοφωλιά, εισαγωγή-επίμετρο A.C. Grayiling). Το έγραψε τον 19ο αι. και πρόκειται για ένα διεισδυτικό αλλά και γεμάτο ειρωνεία δοκίμιο για τους τρόπους με τους οποίους ένας συνομιλητής σε μια αντιπαράθεση μπορεί να αγνοεί την αντικειμενική αλήθεια ή το πολύ να τη θεωρεί ως ένα τυχαίο γεγονός, μια «αρνητική συγκυρία». Και ανεξάρτητα από το αν έχει δίκιο ή όχι, να συνεχίσει να λέει τα δικά του αδιαφορώντας για οποιαδήποτε άλλη εκδοχή πέρα από αυτή που έχει στήσει στο μυαλό του.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, ένα τέτοιο δοκίμιο από έναν κορυφαίο φιλόσοφο, πραγματεύεται όλους τους πιθανούς τρόπους βάσει της διαλεκτικής για να αποφύγουμε την οποιαδήποτε σχέση με την αλήθεια όταν αυτή δεν είναι προσαρμοσμένη σε αυτά που επιθυμούμε. Απλά πράγματα. Και ταυτισμένα με όσα ζούμε σήμερα. Η μετα-αλήθεια (meta-truth) άλλωστε, όσο και αν προβάλλεται ως παγκόσμια αρρώστια της εποχής, υπήρχε και χωρίς τα social media.
Γράφει σε ένα σημείο ο Σοπενχάουερ, με τίτλο:«Ισχυριστείτε πως νικήσατε, παρόλο που έχετε νικηθεί»(σελ. 75): «Αυτό το θρασύ κόλπο έχει ως εξής: Όταν ο αντίπαλος έχει απαντήσει πολλές από τις ερωτήσεις σας χωρίς οι απαντήσεις να ευνοούν το συμπέρασμα στο οποίο επιθυμείτε να καταλήξετε, συνεχίστε να υποστηρίζετε τη θέση σας –παρότι δεν έχει αποδειχθεί– σαν να έχει αποδειχθεί, και θριαμβολογήσατε. Αν ο αντίπαλος είναι συνεσταλμένος ή ηλίθιος και εσείς έχετε πολύ θράσος και δυνατή φωνή, μπορεί να τα καταφέρετε».
Η Νέα Δημοκρατία αντέδρασε με σκοπό το πολιτικό της όφελος θυμίζοντας ότι σε ανάλογες περιπτώσεις παραβατικών-κακοποιητικών συμπεριφορών έγινε οργανωμένη προσπάθεια συνολικής ταύτισης των δραστών με το κόμμα και προσωπικώς με τον Κυριάκο Μητσοτάκη
Η υπόθεση του Αλέξη Γεωργούλημπορεί να έχει ή μπορεί και να μην έχει τις σκοτεινές της πλευρές. Η έρευνα θα το δείξει. Αυτό που σίγουρα έχει, είναι τα χαρακτηριστικά ενός μπραντ ντε φερ. Η πραγματολογική εικόνα της αλήθειας από τη μία πλευρά και η μεταφυσική ορμή που έχει λάβει στις μέρες μας με τη προεκλογική σπάθα να κρέμεται πάνω από το κεφάλι της. Είναι, από κάθε άποψη, μια ιστορία που περιέχει μεγάλες ποσότητες όλης της τεχνικής που περιγράφει ο Γερμανός φιλόσοφος. Η Νέα Δημοκρατία αντέδρασε με σκοπό το πολιτικό της όφελος θυμίζοντας ότι σε ανάλογες περιπτώσεις παραβατικών-κακοποιητικών συμπεριφορών έγινε οργανωμένη προσπάθεια συνολικής ταύτισης των δραστών με το κόμμα και προσωπικώς με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Όποιος έχει τη στοιχειώδη επαφή με την επικαιρότητα και τη διαδικτυακή της εκδοχή δεν έχει αμφιβολία. Χυδαία #hashtags και διάφορα άλλα πεζοδρομιακά. Αρχικά η απόσταση που διατηρούσε ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ από αυτά ήταν απλώς συγκεχυμένη και με την πάροδο των ημερών το κενό ολοένα και μειωνόταν. Στην πολιτική, άλλωστε, δεν χρειάζεται να φιλοξενείς τον πεζοδρομιακό λόγο σε επίσημες ανακοινώσεις για να δείξεις ότι τον υιοθετείς. Βέβαια και αυτό ανετράπη, όταν σε επίσημη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, τις ώρες που έβραζε το θέμα Γεωργούλη, αναφερόταν: «Αυτά τα έκανε η Ν.Δ., ο κος Μητσοτάκης και υπουργοί του, για πλείστες περιπτώσεις, ακόμη και παιδοβιαστών, όπως ο κος Λιγνάδης ή ο στενός συνεργάτης του κου Μητσοτάκη, κος Νίκος Γεωργιάδης, για τον οποίο έσπευσαν ακόμη και ως μάρτυρες υπεράσπισης στο δικαστήριο διακεκριμένα στελέχη της ΝΔ».
Αυτό που κατήγγειλε η Ν.Δ., ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «έπεσε μέσα στον λάκκο της χυδαιότητας που άνοιξε» ταυτίζοντας τις ατομικές παραβατικές συμπεριφορές με τη συλλογική-κομματική ταυτότητα, το ίδιο επανέλαβε, φωνάζοντας ακόμα περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ κατά της Ν.Δ. Ανακύκλωση που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επιβεβαιώνει καθημερινά ότι το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα προσελκύει μόνο διαταραγμένους ανθρώπους. Και εδώ που τα λέμε ποιος φυσιολογικός άνθρωπος γοητεύεται –και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο– από αυτό το δυστοπικό αφηγηματικό μοντέλο; Ποιος, αλήθεια, πνευματικά υγιής άνθρωπος ενδιαφέρεται να συμμετέχει σε αυτήν την κατάσταση; Ποιος κανονικός άνθρωπος σε μια κανονική χώρα σε ένα κανονικό πολιτισμικό περιβάλλον με κανονικό επίπεδο πολιτικού διαλόγου κάνει debate και μάλιστα τέτοιας κατρακύλας για το αν η καταγγελία για κακοποιητική συμπεριφορά εναντίον μιας γυναίκας που βρήκε το θάρρος να το πει δημόσια έχει έναν και μόνο τρόπο αντιμετώπισης και διερεύνησης; Με ηρεμία, ψυχραιμία και θεσμικά εργαλεία και όχι με λεκτικούς τραμπουκισμούς και με την κιμαδομηχανή των social να δίνει το παράγγελμα σε ολόκληρη την κοινωνία. Σαν να κυβερνά το Facebook, να δικάζει το twitter, να εκπαιδεύει το instagram, να διαπαιδαγωγεί το tik tok. Και πίσω από την κουρτίνα αυτού του άθλιου θιάσου όλο και κάποιος Κασιδιάρης τρίβει τα χέρια του…
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
