Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ελληνική αριστερά: το τοξικό κλίμα, ο πολακισμός και το άδοξο τέλος της δήθεν μετριοπαθούς στροφής του Αλέξη Τσίπρα
Γράφεται κατά κόρον ότι ο Α. Τσίπρας δεν άντεξε πάνω από 20 ημέρες μακριά από τον Π. Πολάκη και έσπευσε να τον σφίξει και πάλι στην αγκαλιά του. Φυσικά βοήθησε και ο Παύλος με την απολογία και τη συγγνώμη του προς τον αρχηγό. Και βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα των διαγραφών και των προγραφών, αν πρόκειται για τα μέλη του κόμματος. Αν πρόκειται για προγραφές δημοσιογράφων ή δικαστών μπορεί να βάλει «λίγο» νερό στο κρασί του. Και βέβαια προέχει η αρραγής ενότητα του κόμματος, ειδικά προ των εκλογών και ακόμα πιο βέβαια «δεν περισσεύει κανείς».
Την ίδια στιγμή όλοι συζητούν για μια δήθεν μετριοπαθή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ που έληξε σύντομα και άδοξα. Μάλιστα, τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ εγκαλούν τον Α. Τσίπρα για κωλοτούμπα και υπαναχώρηση στη διένεξη με τον Π. Πολάκη. Η κλιμάκωση της κρίσης θα τους βόλευε. Δεν νομίζω ότι τέτοιες κατηγορίες είναι στέρεες. Καταρχάς διότι το πρόβλημα του Α. Τσίπρα με τον Π. Πολάκη δεν ήταν επί της ουσίας των τοξικών αναρτήσεων του δεύτερου, αλλά στη διαφαινόμενη αμφισβήτηση της πολιτικής τακτικής του πρώτου. Κατά δεύτερον οι δύο πολιτικοί άντρες έχουν τόσα πολλά κοινά που τους ενώνουν ώστε θα ήταν εξόχως αυτοκτονικό να κάνουν το χατίρι στους πολιτικούς τους αντιπάλους και να αποχωριστούν ο ένας τον άλλο. Φυσικά και προέχει η ενότητα ειδικά σε μια πολιτική συγκυρία που βρίσκει τον κοινό πολιτικό εχθρό, Κ. Μητσοτάκη, στα δύσκολα. Τι πιο φυσιολογικό να τα ξαναβρούν. Παράδοξο θα ήταν το αντίθετο.
Από την επομένη των τελευταίων εκλογών πολλοί μίλησαν για στροφή της ριζοσπαστικής αριστεράς προς το κέντρο. Ευσεβείς πόθοι ή αστοχία εκτίμησης. Καταρχάς κανένα κόμμα της εγχώριας αριστεράς δεν έκανε «δεξιά στροφή» όταν ηττήθηκε. Προς τα αριστερά στράφηκε διότι αυτό ξέρει να κάνει καλύτερα, αυτός είναι ο οικείος του προσανατολισμός. Κατά δεύτερο το ίδιο το κοινό που ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αιτήθηκε ποτέ μετριοπάθεια και αφομοίωση από το σύστημα. Ειδικά στη φάση που το κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Όλη η πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του 2019 είναι επιθετική, συγκρουσιακή και αρνητική σε οτιδήποτε καταθέτουν η κυβέρνηση αλλά και η ελάσσονα αντιπολίτευση. Μάλιστα, δεν δίστασε πρόσφατα να τα σπάσει ακόμα και με το ΠΑΣΟΚ, όταν άφησε σαφείς υπαινιγμούς ότι αν ο Ν. Ανδρουλάκης συνεργαστεί με τη ΝΔ θα είναι αποτέλεσμα εκβιασμού ελέω τηλεφωνικών επισυνδέσεων.
Ο Α. Τσίπρας έφερε για πρώτη φορά τη ριζοσπαστική αριστερά στην εξουσία και τη διατηρεί άνετα στη δεύτερη θέση σε μικρή σχετικά διαφορά από τη ΝΔ. Και το πέτυχε με μια σαφή νεοκομμουνιστική πολιτική γραμμή διατηρώντας ως κόρη οφθαλμού τον χαρακτήρα του κόμματος καταγγελίας. Διότι υπάρχει ικανό ακροατήριο για τέτοιο και ακόμα τοξικότερο κόμμα. Γιατί να στραφεί προς το Κέντρο; Για να χάσει ψήφους προς τα αριστερά; Για να χάσει την «εκδικήτρα του αντρίκια ορμή»; Για να «πασοκοποιηθεί»; Για να αναγκαστεί να προτείνει δεξιές ή σοσιαλδημοκρατικές θέσεις; Για να φαλκιδεύσει την αντικαπιταλιστική του ιδεολογία; Ή μήπως για να κολλήσει στον «βάλτο του μεταρρυθμισμού»; Η ελληνική αριστερά κόπιασε για να φιλοτεχνήσει αυτό το τοξικό προφίλ και δεν υπάρχει, τουλάχιστον για τα στελέχη του, κανένας λόγος να το καταστρέψει. Όταν μάλιστα το μότο «τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς» έχει πολλούς φίλους.
Ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ, ακόμα και αν κατακτήσουν την αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, θα έρθει η στιγμή που θα περάσουν στην αντιπολίτευση. Ο Α.Τσίπρας είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της σημερινής Αριστεράς εν Ελλάδι και ακόμα και αν ηττηθεί ξανά δεν υπάρχει κανείς να τον αμφισβητήσει. Αντιθέτως μια στροφή προς τη μετριοπάθεια θα έστρεφε πολλούς εναντίον του και θα πριόνιζε την καρέκλα του. Να μην ξεχνάμε ότι δεν βρέθηκε κανείς να ασκήσει κριτική για τη συνεργασία του με τους ΑΝΕΛ, ενώ αντιθέτως υπήρξαν στελέχη που αποχώρησαν όταν αρνήθηκε να βγάλει τη χώρα από το ευρώ και δέχτηκε να υπογράψει μνημόνιο. Όσοι νομίζουν ότι αυτή η Αριστερά θα αναζητήσει τον κεντρώο δρόμο προς την εξουσία είτε δεν ξέρουν την Αριστερά είτε εκφράζουν ευσεβείς πόθους.
Και σε τι συνίστανται οι ευσεβείς πόθοι; Υπάρχει πολιτικό προσωπικό που στέκει μετέωρο μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, όπως υπάρχουν και αντίστοιχοι ψηφοφόροι. Υπάρχουν ακόμα και πολιτικά στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας οι απόψεις των οποίων θα μπορούσαν υπό συνθήκες να έρθουν κοντά με τις αντίστοιχες της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Αιχμή της πολιτικής τους ο αντιμεταρρυθμισμός. Όλοι αυτοί ονειρεύονται μια ενωμένη ή τουλάχιστον συνεργαζόμενη Αριστερά με σαφή αριστερό και ριζοσπαστικό λόγο, εντός βεβαίως της ΕΕ και σε συνεργασία με τους εγχώριους ολιγάρχες και το βαθύ κράτος. Με μια ντεμέκ αντικαπιταλιστική ρητορική, αλλά και με τεχνηέντως ασαφή απαρέσκεια προς τη φιλελεύθερη δημοκρατία, τον λεγόμενο (νεο)φιλελευθερισμό. Ο έλεγχος των αρμών της εξουσίας τους ενώνει. Και όλοι αυτοί ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα κληθούν να κυβερνήσουν και πάλι την Ελλάδα. Μια «δεξιά στροφή» του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σε περιβάλλον «απλής αναλογικής» και πιθανής ακυβερνησίας θα τους έλυνε τα χέρια ή θα τους έδινε, έστω προσωρινά, τη θέση του οδηγού. Και αυτό θα ήταν για αυτούς απλά υπέροχο.
Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Α. Τσίπρας δεν τσιμπάνε σε τέτοια σενάρια. Μένουν συνεπείς στην άποψη που έχουν για την αστική δημοκρατία και είναι πρόθυμοι να τη διαχειριστούν αλλά με τους δικούς τους όρους, με αυτούς επικεφαλής. Εν ανάγκη σε μια συνεργασία τύπου ΑΝΕΛ, αλλά στη δική τους πολιτική γραμμή και με τη δική τους πολιτική νοοτροπία. Και κυρίως με κυρίαρχο το δικό τους κοινό ή όποιο κοινό μπορεί να υπηρετήσει το δικό τους «όραμα». Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά τα χρόνια στην αντιπολίτευση δεν άφησαν αντισυστημικό κλάσμα που να μην αθροίσουν στο ποσοστό τους. Και με τους αντιεμβολιαστές έπαιξαν, και τους ψεκασμένους είδαν με συγκατάβαση, και τους αντιεξουσιαστές ανέχτηκαν, και τον Κουφοντίνα υποστήριξαν, και στο Ουκρανικό αναζήτησαν μια φιλορωσική ουδετερότητα, και με τους παντός είδους παραβατικούς συναγελάστηκαν, και γενικώς δεν άφησαν εξεγερμένο, καταγγέλλοντα, μπάχαλο, διαμαρτυρόμενο, αντινατοϊκό, φιλορώσο και αντισυστημικό που να μην αγκαλιάσουν. Και δεν είναι τυχαίο ότι κυριαρχούν στη νέα γενιά που λογικά είναι πλησιέστερα σε όλα αυτά. Και δεν τους πήγε και άσχημα. Ειδικά όταν το ΠΑΣΟΚ απέδειξε ότι δεν μπορεί να τους υποκαταστήσει.
Φυσικά η αντισυστημική ρητορική και πολιτική δεν μπορούν να τους φέρουν σε πλειοψηφική θέση υπό κανονικές συνθήκες. Αλλά υπάρχουν και μη κανονικές καταστάσεις στην Ελλάδα και στον κόσμο. Υπάρχει και η τραγωδία των Τεμπών την οποία εκλαμβάνουν ως ευκαιρία. Αύριο μπορεί η πρόσφατη τραπεζική κρίση (Credit Suisse) να δημιουργήσει απρόβλεπτες γενικότερες παρενέργειες. Πώς είμαστε σίγουροι ότι δεν θα υπάρξει ένας κόσμος, προς το παρόν μετριοπαθής, που δεν θα κυλήσει και πάλι στην πλατεία των «αγανακτισμένων»; Αλλά και τίποτα από αυτά να μην έχει βάση και τίποτα αλλόκοτο να μη συμβεί, αυτός ο τύπος της Αριστεράς δεν μπορεί να στρίψει προς το κέντρο. Ο αριστερισμός δεν είναι στο DNA του, είναι το DNA τούτο ίδιο, είναι τα νουκλεοτίδια που το αποτελούν. Τα βήματα μόνα τους οδηγούν αυτή την Αριστερά σε γόνιμα πλην όμως τοξικά πολιτικά περιβάλλοντα, αφού σ’ αυτά βρίσκει πολιτική τροφή και αναπαράγεται διευρυμένα. Συνεπώς, ένα γεγονός σαν αυτό με τον Π. Πολάκη δεν είναι ζήτημα. Είναι μόνο μια λεπτομέρεια χωρίς προεκτάσεις. Ή μια ευκαιρία για να επιβεβαιώσει ο ΣΥΡΙΖΑ τη ριζοσπαστική ψυχή του. Και σε κανέναν ξένο δεν πέφτει λόγος!
