Ώσπου να ‘ρθεί εκείνη η Κυριακή

Μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο και τα διλήμματα δίνουν και παίρνουν. Αυτοδυναμία και κυβερνητική σταθερότητα ή απαλλαγή από τη Δεξιά και αριστερό σχήμα στην εξουσία; Ψήφος διακυβέρνησης ή ψήφος διαμαρτυρίας; Τι μετράει περισσότερο; Η ανάπτυξη, οι επενδύσεις, οι δουλειές ή οι παρακολουθήσεις, οι πλειστηριασμοί, ο πληθωρισμός; Ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα τις συνέπειες του πολέμου της Ουκρανίας και την επιθετικότητα της Τουρκίας; Ο κεντροδεξιός Μητσοτάκης ή μήπως ένα δίδυμο Τσίπρα - Ανδρουλάκη, έστω και με guest star τον Βαρουφάκη (πιθανόν για τα Αγγλικά); Αυτό το ακραίο σενάριο ήρθε βέβαια να τελειώσει ο Κουτσούμπας. Ποτέ την Κυριακή και με καμία ανοχή. Αλλά και ποτέ δεν ξέρεις.

Από αυτά που διαβάζω, αυτά πρέπει να είναι πάνω - κάτω τα διλήμματα. Και κάθε κόμμα τοποθετείται ανάλογα. Η ΝΔ προσπαθεί να κάνει το αυτονόητο. Σκληραίνει τη στάση της απέναντι στο εκλογικό σώμα ζητώντας μια αποστομωτική επίδοση την πρώτη Κυριακή και αυτοδυναμία τη δεύτερη. Και πώς σκοπεύει να το πετύχει; Μα προφανώς με το κυβερνητικό της έργο. Με τις οικονομικές επιδόσεις της χώρας, την ανάπτυξη, τις εξαγωγές και τις επενδύσεις, τα βοηθήματα προς τους ασθενέστερους (ή και προς όλους), τον όποιο έλεγχο του πληθωρισμού, τη γρήγορη απονομή των συντάξεων, τις φιλικές πλέον σχέσεις πολίτη και κράτους, την ασφάλεια και φυσικά τις ισχυρές διεθνείς συμμαχίες απέναντι στον επιθετικό γείτονα. Από την άλλη, συμβάντα όπως αυτά με τους Πάτση, Χειμάρα και Σπυράκη, της επιφέρουν βλάβες, αλλά ποντάρει στο γεγονός ότι αυτά προκαλούν μόνο γκρίνιες στον χώρο του κέντρου και δεν επηρεάζουν την ψήφο. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον. Οι παρακολουθήσεις, όσο δεν αποδεικνύονται πράγματα, δεν φαίνεται να επηρεάζουν σοβαρά τις δημοσκοπικές επιδόσεις. Με δυο λόγια, ο Μητσοτάκης βάζει τον πήχη εκεί που μπορεί να φτάσει και φροντίζει να είναι σε πλήρη φόρμα σε 3 μήνες.

Την ίδια στιγμή κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ισχυρίζεται πλέον ότι μπορεί να έχει την αυτοδυναμία. Εδώ που φτάσαμε και με όσα περάσαμε ούτε καν η πρωτιά δεν φαίνεται να είναι στα επιχειρήματα της Κουμουνδούρου. Αντιθέτως πασχίζει να μπετονάρει το εκλογικό της ακροατήριο, πάντα με σκληρή γραμμή, αναδεικνύοντας με κάθε τρόπο ένα με δύο θέματα την εβδομάδα, υπαρκτά ή και ανύπαρκτα, ώστε να δίνει πολιτικά επιχειρήματα στους οπαδούς της για το καθημερινό «πηγαδάκι». Ταυτόχρονα με το σκληρό στιλ επιδιώκει να απογυμνώσει το ΠΑΣΟΚ από μέλη και ψηφοφόρους που αισθάνονται αριστεροί και φλερτάρουν με την ιδέα να μιμηθούν κάποιους συντρόφους τους που μετακόμισαν στο ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν τις εκλογές του 2019. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ρυμουλκήσει το ΠΑΣΟΚ στο περιβάλλον του αλλά με «κακούς» σκοπούς. Να του αποσπάσει ένα ποσοστό που πιστεύει ότι κατά βάθος του ανήκει.

Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε με την πολιτική των ίσων αποστάσεων από τους δύο μονομάχους, στη συνέχεια είπε ότι θέλει τη ΝΔ στην αντιπολίτευση και προοδευτική διακυβέρνηση, προφανώς με τον ΣΥΡΙΖΑ, (ποιον άλλο;) αλλά ήρθε η δήλωση Κουτσούμπα και το όποιο ακραίο σενάριο γράφονταν ως απίθανο αλλά όχι αδύνατο, κατέρρευσε. Τώρα διαβάζω ότι θα επιδιώξει από την πρώτη Κυριακή (ναι από την πρώτη) να προκύψει κυβέρνηση που θα ακολουθεί το πρόγραμμα και τις θέσεις του και όποιος θέλει σταθερότητα ας ακολουθήσει. Θα ήταν λογικό αν σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ήταν πρώτο και μάλιστα με διαφορά από το δεύτερο. Δυστυχώς γι’ αυτό είναι τρίτο με 13 μονάδες διαφορά από το δεύτερο οπότε ένας τέτοιος στόχος δείχνει απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Προφανώς στην προσπάθειά του να αποδείξει την αυτονομία του και να απαλλαγεί από τις κατηγορίες για «συριζοφιλία» καταφεύγει σε τερατολογίες. Ας πρόσεχε!

Τούτων δοθέντων, η προεκλογική περίοδος δεν φαίνεται να παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Διότι τα διλήμματα έχουν απαντηθεί πριν καν διατυπωθούν. Η ίδια η ζωή τα έχει απαντήσει. Ο Μητσοτάκης φροντίζει να λύνει τα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη με όποιον τρόπο μπορεί ή του επιτρέπει η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας. Να εμπεδώνει την πεποίθηση ή την βεβαιότητα ότι εγγυάται τη σταθερότητα, την ασφάλεια και την ανάπτυξη πολύ πιο αποτελεσματικά σε σχέση με τους αντιπάλους του. Το γεγονός ότι βρίσκεται στη θέση του οδηγού του δίνει το πλεονέκτημα της πρωτοβουλίας των κινήσεων. Από τώρα και μέχρι την πρώτη Κυριακή θα παρουσιάζει είτε μια λύση σε κάποιο χρόνιο πρόβλημα, είτε μια ενίσχυση σε έναν τομέα που υστερεί, είτε μια έμπρακτη απάντηση σε ένα αίτημα της αντιπολίτευσης. Θα αποφεύγει μεταρρυθμίσεις που ξέρει ότι θα προκαλέσουν δυσαρέσκειες στο εκλογικό σώμα και θα φροντίζει να κρατάει κοντά του τον κεντρώο ψηφοφόρο, που πάντοτε είναι αυτός που κρίνει το αποτέλεσμα. Κυρίως θα φροντίζει να αποφεύγει τις «στραβές». Δείτε πώς εγκατέλειψε την εγκατάσταση της «πανεπιστημιακής αστυνομίας» που μάλλον θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από αυτά που ήθελε να λύσει. Η επιθετικότητα του Ερντογάν σίγουρα λειτουργεί υπέρ του. Ποιος άλλος θα μπορούσε να σταθεί καλύτερα απέναντί του; 

Ο ΣΥΡΙΖΑ φυσικά και θα πασχίσει πάνω στην κλασσική γραμμή της Αριστεράς, αυτήν του ηθικού πλεονεκτήματος. Όσο βέβαια αυτό αντέχει μετά τα 4 χρόνια δικής του διακυβέρνησης. Η κοινωνική αδικία, η ακρίβεια που «είναι η μεγαλύτερη της Ευρώπης», το καλάθι του νοικοκυριού που είναι «τρύπιο», «πήγα να πάρω ένα γάλα και ο υπάλληλος μου ευχήθηκε καλή χρονιά χωρίς τον Κούλη», η σκληρότητα των αστυνομικών αρχών, ο δεξιός βουλευτής που συνέχιζε να παίρνει έργα από το Δημόσιο, η Καϊλή που «δεν ήταν του ΠΑΣΟΚ αλλά δούρειος ίππος της ΝΔ», η σπασμένη πόρτα της κ. Κολοβού, το «τσιμέντωμα» της Ακρόπολης, αλλά και τα γλυπτά του Παρθενώνα, που «καλύτερα να μην έρθουν αν είναι να μας τα δώσουν ως δανεικά» και φυσικά ο κ. Τσακαλώτος που αν ήταν αυτός ΥΠΟΙΚ «η ανάπτυξη θα ήταν διπλάσια».

Σχετικό Άρθρο

Πολιτικη & Οικονομια Παρελθοντολογία ή εκσυγχρονισμός

Δημήτρης Καλουδιώτης - Κίμων Χατζημπίρος 16.01.2023, 17:34

Τα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης είναι πειστικά σε όσους είναι ήδη πεπεισμένοι. Σε όσες και όσους ανήκουν στην Αριστερά και θέλουν να της δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία, διώχνοντας τη Δεξιά. Που νομίζουν ότι την περίοδο 2015-2019 ήταν οι γενικότερες συνθήκες που δεν επέτρεψαν στον Τσίπρα να εκτοξεύσει τη χώρα και τώρα σε ήσυχα σχετικά νερά θα μπορεί να κουμαντάρει το πλοίο καλύτερα. Κυρίως σε όλους εκείνους που απεχθάνονται τη Δεξιά και όσα αυτή εκπροσωπεί. Αλλά ο βίος και η πολιτεία του ΣΥΡΙΖΑ, στην αντιπολίτευση δεν προκαλεί ρήγματα μέσα στην κοινωνία όπως αυτά του αντιμνημονιακού αγώνα. Η στείρα καταγγελία δεν έχει πέραση. Σήμερα το επίδικο είναι η ανάπτυξη της οικονομίας και ο εκσυγχρονισμός του κράτους. Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πείσει ευρύτερα ακροατήρια ότι έχει τις επεξεργασίες, τα στελέχη αλλά και τις δεξιότητες ώστε να τα επιτύχει. Ακόμα και στον τομέα της κοινωνικής δικαιοσύνης τι παραπάνω θα έκανε στη φάση που διανύουμε; Το 2015 υπόσχονταν να εκβιάσει την Ευρώπη ώστε να μας εκλιπαρεί για να μας δανείσει. Σήμερα τι να πει; Ότι θα μας κάνει όλους πλούσιους; Ή ότι θα μας μηχανοργανώσει καλύτερα από τον Πιερρακάκη; Ή μήπως ότι θα μας δίνει και τη σύνταξη ενώ ακόμα θα δουλεύουμε;

Τα πράγματα θα αποκτήσουν ενδιαφέρον μετά την πρώτη Κυριακή. Όταν το αποτέλεσμα αυτής θα εμφανίζει μια ευκρινή εικόνα για το αποτέλεσμα της δεύτερης. Αν η αυτοδυναμία του πρώτου φαίνεται αδύνατη θα κληθεί το ΠΑΣΟΚ να επιλέξει. Και τότε ούτε ψύλλος στον κόρφο της ηγεσίας του, ειδικά αν ο πρώτος είναι η ΝΔ που είναι και το πιθανότερο. Αλλά αυτά είναι τα βάσανα της πολιτικής ή οι ευκαιρίες για να δείξουν οι ηγέτες το μπόι τους. Η χώρα βρίσκεται και πάλι σε ένα σταυροδρόμι. Απομένει στο εκλογικό σώμα να κάνει την επιλογή. Θα συνεχιστεί η ανάπτυξη και ο εκσυγχρονισμός με τις όποιες αστοχίες και λάθη ή θα μπούμε σε παλαιο - αριστερές περιπέτειες; Διότι από νέο - αριστερές έχουμε προφανώς έλλειψη.