Ψήφισέ τον, τον τιμημένο, ψηφαλά - ψηφαλάκια περιμένω…

Ξεκινώντας από τις παγκόσμιες κρίσεις των τελευταίων χρόνων (πανδημία, πόλεμος, ενέργεια) που συνεχίζουν να ταλαιπωρούν ολόκληρο τον πλανήτη μέχρι και τα ζητήματα της τρέχουσας εσωτερικής επικαιρότητας, η πολιτική συζήτηση στη χώρα μας καταλήγει σχεδόν πάντα στην αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων για την ανάγκη πρόωρης ή μη προσφυγής στις κάλπες.

Για το επικοινωνιακό επιτελείο της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει «μυρίσει» εκλογές από την επομένη κιόλας της αναμέτρησης του 2019, λες και η αντιμετώπιση των πρωτοφανών προκλήσεων και η επίλυση των κρίσιμων προβλημάτων είναι αποκλειστικά και μόνο θέμα διεξαγωγής νέων εκλογών. Η επώδυνη εμπειρία των μνημονιακών χρόνων δεν φαίνεται να έχει χρησιμεύσει ιδιαίτερα σε ορισμένους.

Δεν πρόκειται βέβαια για φαινόμενο των τελευταίων χρόνων. Ο θεσμικός ρόλος της αντιπολίτευσης παραμένει στη χώρα μας ουσιαστικά ανενεργός αφού η κύρια «δραστηριότητα» που επιφυλάσσει στον εαυτό της είναι να διαπιστώνει τη δυσαρμονία ανάμεσα στην πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης και την αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος του οποίου η ίδια είναι ο αποκλειστικός εκπρόσωπος, έστω και αν η λαϊκή ετυμηγορία εκφράστηκε μερικούς μόλις μήνες νωρίτερα.

Στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα των εκλογών στη χώρα μας δεν αναδεικνύει την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση αλλά «δύο κυβερνήσεις», με τη δεύτερη να παραμένει σε αναμονή επαναλαμβάνοντας μονότονα το αίτημα για «άμεση» παραίτηση της εκλεγμένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Αυτός είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν ευδοκιμούν οι κυβερνήσεις συνεργασίας στη βάση πολιτικών και προγραμματικών συγκλήσεων. Άλλωστε, στην πολιτική αργκό, τα κόμματα που παίρνουν μέρος σε τέτοιες συνεργασίες θεωρούνται –και συχνά αυτοαποκαλούνται κιόλας– «τσόντες» της κυβέρνησης και κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί άλλον ρόλο πλην του πρωταγωνιστικού. Υπάρχουν βέβαια, θεωρητικά πάντα, και άλλες παράμετροι όπως το συμφέρον της χώρας, ο κίνδυνος της ακυβερνησίας κλπ, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα…

Ας μην ξεχνάμε ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ - Συνασπισμού ονομάστηκε «βρώμικο ’89» ανεξάρτητα αν στη συνέχεια διευρύνθηκε και με το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση Παπαδήμου λοιδωρήθηκε ενώ τους «Σαμαροβενιζέλους» τους «ξέχασαν» ακόμα και οι υπουργοί τους. Μόνο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξακολουθούν να υπερηφανεύονται για την «αναγκαστική» συγκυβέρνησή τους που αποδείχτηκε τελικά απολύτως προγραμματική και αρμονική.

Εκτός από το θέμα του χρόνου των «πρόωρων» εκλογών, η συζήτηση επικεντρώθηκε επίσης και στο θέμα του εκλογικού συστήματος της διεξαγωγής τους. Η κυβέρνηση άλλαξε τον εκλογικό νόμο, όπως είχε δεσμευτεί, στην αρχή της θητείας της με στόχο την εξασφάλιση της κυβερνησιμότητας της χώρας, στοχεύοντας ουσιαστικά την εξασφάλιση μιας επόμενης αυτοδύναμης διακυβέρνησης.

Αυτός είναι και ο λόγος που ταλαντεύτηκε στην πορεία μπροστά στην πρόκληση μιας νέας ακόμα πιο ενισχυμένης παρέμβασης εξ αιτίας των απρόβλεπτων εξελίξεων αλλά και κάποιων αστοχιών της. Η αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει οχυρωμένη στην απλή αναλογική –που ψήφισε μόνο όταν συνειδητοποίησε ότι το εκλογικό μπόνους θα πήγαινε αλλού– και στην πρότασή της για «προοδευτική διακυβέρνηση» όπως ονόμασε την «δεύτερη φορά αριστερά» που οραματίζεται.

Ο εκλογικός χρόνος και νόμος δεν μπορεί να εργαλειοποιούνται στα χέρια της εκάστοτε κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας σε βάρος της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής σταθερότητας της χώρας. Χρειάζεται θεσμική κατοχύρωση της τετραετούς διακυβέρνησης, εφόσον υπάρχει η συνταγματικά προβλεπόμενη κυβερνητική πλειοψηφία, με εξάντληση των δυνατοτήτων σχηματισμού κυβέρνησης από την υπάρχουσα Βουλή. Χρειάζεται παράλληλα θεσμοθέτηση ενός σταθερού εκλογικού νόμου που θα εξασφαλίζει την διακυβέρνηση της χώρας, κομματικά αυτοδύναμη ή μέσω πολιτικών συνεργασίών, προωθώντας και την δυνατότητα αξιολόγησης και άμεσης εκλογής βουλευτών από τους ίδιους τους ψηφοφόρους.

Όσο πλησιάζει η μέρα της κάλπης, μια ακόμα «παραδοσιακή» παθογένεια κάνει την εμφάνισή της στο προεκλογικό σκηνικό. Πρόκειται για την επιδίωξη κάθε κόμματος να εξασφαλίσει τη συμμετοχή διάσημων ονομάτων στα ψηφοδέλτιά του για να αυξήσει, μέσω αυτών, την εκλογική του επιρροή. Ονόματα από τον καλλιτεχνικό και τον αθλητικό χώρο έρχονται καθημερινά στη δημοσιότητα εντείνοντας έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό, με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους πολιτικούς αρχηγούς.

Η πολιτική ιστορία της χώρας είναι γεμάτη από λαμπρές περιπτώσεις προσωπικοτήτων από αυτούς τους χώρους που διέπρεψαν στην πολιτική. Κάθε πολίτης άλλωστε έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει τη διάκρισή του στον πολιτικό στίβο Από το σημείο αυτό ωστόσο μέχρι την άκριτη διακίνηση και εκμετάλλευση ονομάτων λαϊκών αθλητικών ινδαλμάτων, δημοφιλών τηλεπερσόνων κλπ, για λόγους εντυπωσιασμού και μόνον, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Εκτός του ότι τέτοιες συμμετοχές μπορεί να αποβούν και σε βάρος της εκλογής νέων ανθρώπων ικανών να προσφέρουν στην πολιτική ζωή της χώρας.

Μέσα στο κλίμα της προδιαγραφόμενης πόλωσης και του φανατισμού, ας μην οδηγηθούμε στο σημείο να ξαναζωντανέψουν παλιά ποδοσφαιρικά συνθήματα προσαρμοσμένα κατάλληλα στις κομματικές προεκλογικές ανάγκες, όπως: «Σαργκάνη - Σαργκάνη, ο Ρότσα τι σου κάνει» ή «Ψήφισέ τον, τον τιμημένο, ψηφαλά-ψηφαλάκια περιμένω»…