Για μια ηττημένη Ρωσία χωρίς ιμπεριαλιστικές-αποικιοκρατικές βλέψεις

Από τη στιγμή που άπαντες είδαν —κυρίως όμως: οι Σύμμαχοι— ότι η Ρωσία ήταν εντέλει ανίκανη να αντεπεξέλθει στις ανάγκες ενός πολέμου που αυτή μόνη ξεκίνησε, πόσο δε μάλλον να προσεγγίσει, καν, τον αρχικό της στόχο —που δεν ήταν άλλος από τη «λευκορωσοποίηση» της Ουκρανίας, με τη συντριπτική ήττα του στρατού της, μια ιταμή και γρήγορη συνθηκολόγηση, και την εγκατάσταση εκεί μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων—, άλλαξαν και η τακτική και οι στόχοι των ίδιων των Συμμάχων. Πλέον, δεν μιλάμε για κάποιες κυρώσεις ή για τη «στήριξη» της Ουκρανίας στον αγώνα της ενάντια στους κατακτητές. Πλέον μιλάμε για πλήρη κατίσχυση της Συμμαχίας, για ανατροπή του ισχύοντος εκεί καθεστώτος ή/και για πλήρη περιθωριοποίηση της Ρωσίας ΔΙΑ της Ουκρανίας. Σε κάθε περίπτωση: μιλάμε αρχικά για μια ξεκάθαρη νίκη της Συμμαχίας.

Είναι απολύτως λογικό. Η άτακτη υποχώρηση των Ρώσων από την περιφέρεια του Κιέβου μετά τις πελώριες απώλειες που υπέστησαν εκεί, και η εσπευσμένη «αλλαγή σχεδίων» για έλεγχο του Ντονμπάς και διενέργεια… δημοψηφισμάτων (!) εκεί, δεν δείχνει άλλο από αυτό που πραγματικά σημαίνει, από αυτό που πραγματικά είναι: υποχώρηση.

Αλλά έχουμε και κάτι ακόμη στο ουκρανικό θέατρο. Μια ήττα του Πούτιν, που τον φέρνει με το ένα πόδι εκτός Κρεμλίνου.

Δεν μπορούμε παρά να συμφωνούμε απολύτως με εκείνη την ομάδα των διεθνών αναλυτών που πιστεύουν ότι οι μέρες του Πούτιν στον θρόνο είναι μετρημένες. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο, δεν θα μπορέσει να συνέλθει ποτέ από το ουκρανικό κάζο. Ο νεοτσάρος που θα τα έβαζε με τον κόσμο, όχι απλώς δεν μπόρεσε να κάνει μια μπουκιά τη μικρή και ουσιαστικά άοπλη Ουκρανία, όχι απλώς δεν έφερε αναστάτωση και διαρροές στη Συμμαχία, αλλά έχασε ΗΔΗ δεκάδες χιλιάδες άνδρες στη μάχη, είδε τα άρματά του να γίνονται παλιοσίδερα ή να αλλάζουν σημαία, ένωσε απέναντί του όλο τον ελεύθερο κόσμο —είτε όταν μιλάμε για αποστολή ισχυρών οπλικών συστημάτων, είτε για τη Eurovision—, ισχυροποίησε το ΝΑΤΟ (ακόμη δεν είδαμε τίποτε επ’ αυτού του πεδίου — αλλά θα δούμε), έφερε ακόμη περισσότερη φτώχεια στην ήδη φτωχή χώρα του, σταμάτησε να έχει το αυταρχικό, αλαζονικό κόμικς ύφος που τον έκανε γνωστό, και όλα αυτά τη στιγμή που ο ίδιος κοκορευόταν για τα αντίθετα.

Αυτά ΔΕΝ είναι πράγματα που μπορούν να τα καταπιούν χωρίς να τους κάτσουν στον λαιμό όσοι εποφθαλμιούν τη θέση του, μαζί και με εκείνους που απλώς δεν τον ανέχονται άλλο να τους κυβερνά. Γιατί όλοι οι δικοί του ξέρουν πως τα δεινά της Ρωσίας δεν οφείλονται στα άστρα, αλλά στον ίδιο τον πρώην ασφαλίτη.

Αλήθεια όμως: μήπως έρθει ένας άλλος χειρότερος Πούτιν στη θέση του Πούτιν; Σάμπως αυτός είναι ο μόνος πρώην πράκτορας με ηγετικές βλέψεις, φιλοδοξία και μεγαλοϊδεατισμό; Κι αν έρθει ένας ακόμη ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ Πούτιν; Κι αν τζάμπα χαιρόμαστε;

Πολύ αμφιβάλλουμε γι’ αυτό. Και τυχαίνει να έχουμε την πληροφόρηση ότι παρόμοιες αμφιβολίες έχουν και κάποιοι άλλοι, στα δυτικά της χώρας μας. Δεν είναι εύκολο να βρεθεί ένας παρόμοιος, και μάλιστα να ΠΑΡΕΙ και την εξουσία — κάποιοι τέτοιοι οδηγήθηκαν σε τόπους μακαρίων, σε μέρη όπου η φιλοδοξία της εξουσίας δεν είναι ούτε καν μακρινή ανάμνηση. Αντιθέτως, όλοι εκεί ξέρουν καλά πως η Ρωσία πρέπει να ανασυνταχθεί και να προσπαθήσει να ζήσει υπό καθεστώς κυρώσεων με έναν, καταρχάς, στόχο: να τις δει να αίρονται. Μερικές εκατοντάδες ζάμπλουτοι Ρώσοι δεν αισθάνονται και τόσο καλά —ή και τόσο ασφαλείς— με τις αναδυόμενες συμμαχίες της χώρας τους. Η Κίνα θα μπορούσε να καταβροχθίσει όλη τη Ρωσική Ομοσπονδία εάν το έθετε σαν αντικειμενικό σκοπό της. Η χώρα (μπορεί να) έχει μεγάλο πλούτο, και η ανασυγκρότηση του στρατού της (στα πρότυπα της… Ουκρανίας!) μπορεί να έρθει μόνο με την ανασυγκρότηση της οικονομίας της. Κάτι τέτοιο ΔΕΝ μπορεί να γίνει με ιμπεριαλιστικές-αποικιοκρατικές βλέψεις και τάσεις. Θέλει ησυχία, ηρεμία και, κατά το δυνατόν, ειρήνη.

Από την άλλη, όλα είναι βέβαια ανοιχτά. Μόνο που ΚΑΙ γι’ αυτό θα φροντίσουν οι Σύμμαχοι: η Ρωσία θα βρεθεί κατ’ ουσίαν περικυκλωμένη από τα Δυτικά. Και δεν είμαστε σίγουροι πως θα ήθελε να επεκταθεί προς Νότον…

                                                          * * *

Όλα αυτά θα γίνουν, αργά ή γρήγορα. Μέσα όμως σε αυτό το «αργά ή γρήγορα» είναι κρυμμένο πολύ ουκρανικό αίμα ακόμη. Οι Ρώσοι θα ηττηθούν (όπως ηττώνται έως σήμερα, αλλά αυτή τη φορά πλήρως), όμως ώς τότε θα αδειάσουν όλο τους το οπλοστάσιο στην Ουκρανία. Θα δούμε κι άλλες ισοπεδωμένες πόλεις, κι άλλους πυραύλους να σκοπεύουν καταφύγια αμάχων, κι άλλες, ακόμη περισσότερες, θηριωδίες.

Γι’ αυτό άλλωστε υποστηρίζουμε την Ουκρανία: όχι μόνο γιατί αμύνεται, αλλά γιατί πολεμά με θάρρος και αυταπάρνηση, με ηρωισμό, υπερασπιζόμενη τα πάτρια εδάφη, ΕΝΩ ΞΕΡΕΙ πως θα πληρώσει τη νίκη της με ένα μεγάλο φορτίο αίματος, πόνου και ξεριζωμού.

Ευχόμαστε όλο αυτό το κακό να τελειώσει το νωρίτερο δυνατόν. Γιατί η χώρα πρέπει να ανοικοδομηθεί, τα χωράφια της να καθαριστούν από τις νάρκες και να σπαρθούν, τα εργοστάσιά της να ξαναρχίσουν να δουλεύουν, και οι άνθρωποί της να χαμογελάσουν ξανά.