Ο πόλεμος στην Ουκρανία λειτουργεί ευεργετικά για την παρηκμασμένη και βυθισμένη στον ευδαιμονισμό Δυτική Επικράτεια.
«Η αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας». «Η Ρωσία ξανά στην πρώτη γραμμή του αντιφασιστικού αγώνα». «Το τέλος του δυτικού, αγγλοσαξωνικού ιμπεριαλισμού». Είναι εκφράσεις που τις ακούς και τις διαβάζεις. Όχι μόνο από ανθρώπους του Πούτιν που έχουν το λιβάνισμα ως επάγγελμα. Και έχουμε αρκετούς τέτοιους στην Ελλάδα. Αλλά και από απλούς και μάλιστα μορφωμένους πολίτες της Ευρώπης. Που δεν κρύβουν το υποκριτικό τους μίσος για την περιοχή αυτή του κόσμου που τους φιλοξενεί. Και βρήκαν ευκαιρία να ξεσπαθώσουν. Με τις χαμένες ζωές των Ουκρανών, όχι βέβαια τις δικές τους.
Ένα νέο παραπέτασμα χτίζεται ταχύτατα στην Ευρώπη μόνο που δεν είναι σιδηρούν, αλλά πυρηνικό. Και δεν συνοδεύεται από μια υπόρρητη απειλή πολέμου, αλλά από μια άμεση απειλή πυρηνικού ολέθρου. Για πρώτη φορά, μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, τα πυρηνικά μπαίνουν ανοικτά στο τραπέζι των όποιων διαπραγματεύσεων, σηματοδοτώντας το τέλος της δυτικής «αθωότητας». Η πολιτική κατευνασμού και συνεργασίας με την Ρωσία, την οποία με τόσο επιμονή και τέχνη εφάρμοσε η Δύση και κυρίως η Γερμανία της Μέρκελ, καταρρέει και στη θέση της αναδύεται μια νέα εποχή καχυποψίας, επιθετικότητας, έκδηλης ανησυχίας αλλά και διπλωματικού πυρετού. Ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος του Πούτιν και της Ρωσίας του; Την ίδια στιγμή στην δυτική πλευρά του κόσμου υπάρχουν άνθρωποι που ανησυχούν για τον εξοπλισμό της Γερμανίας. Ακόμα δεν κατάλαβαν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι ο φασισμός άλλαξε χέρια.
Αλλά η Ρωσία δεν είναι η μόνη απειλή της Δύσης και του δυτικού πολιτισμού. Ο κινέζικος δράκος είναι εδώ και στέκεται στο πλευρό της. Έστω και διακριτικά. Προς το παρόν. Η κινέζικη ηγεσία μπορεί να αιφνιδιάστηκε από την επίθεση στην Ουκρανία, αλλά δεν δείχνει να έχει μετανιώσει για τη στρατηγική συμπόρευση με τη Ρωσία. Γι αυτό και κατανοεί τις δήθεν θεμιτές ανησυχίες της, γι αυτό και προσπαθεί να ξεπλύνει τα ανομήματά της στο εξωτερικό, ενώ στο εσωτερικό μέσω της ολοκληρωτικής κρατικής προπαγάνδας εμπεδώνει στους υπηκόους το φιλορωσικό και φιλοπουτινικό αφήγημα. Ωστόσο δύσκολα θα της παράσχει στρατιωτική βοήθεια ή θα την καλύψει σε περίπτωση χρήσης πυρηνικών όπλων. Αλλά το «δύσκολα» λέγονταν, μέχρι την 23η Φεβρουαρίου και για την επίθεση της Ρωσίας προς τη Δύση. Και έγινε τόσο εύκολα.
Η Κίνα δεν έχει μόνο ισχυρές οικονομικές διασυνδέσεις με τη Ρωσία. Έχει πρωτίστως κοινή ιδεολογία, αυτή του ολοκληρωτισμού. Και η ιδεολογία είναι το πρώτο καύσιμο που κινεί τον κόσμο. Πιο ισχυρό και από την οικονομία. Μπορεί να προβάλει ως παγκόσμια φιλειρηνική και ουδέτερη δύναμη και να εξαρτάται οικονομικά από τις διεθνείς αγορές αλλά δεν παύει να μισεί τη Δύση, να τη θεωρεί παρηκμασμένη και σε αποδρομή και να φιλοδοξεί να πάρει αυτή τα σκήπτρα της υφηλίου. Μαζί με τον συνέταιρο της, την Ρωσία. Για να της μεταλαμπαδεύσει φυσικά το δικό της κοινωνικό και πολιτικό όραμα και σύστημα. Και φυσικά τα συστήματα δεν επιβάλλονται μόνο με την οικονομική διείσδυση ή την προπαγάνδα τα οποία ήδη πραγματεύεται θαυμάσια. Υπάρχει και η βία ο πόλεμος. Τον είχαμε ξεχάσει. Ελπίζω η Δύση να μην πιαστεί για δεύτερη φορά στον ύπνο. Είναι αφέλεια ή μήπως υπάρχει και στη Δύση μια καταπιεσμένη λατρεία προς τον «ανατολικό» ολοκληρωτισμό;
Το δράμα της Ουκρανίας λειτουργεί ευεργετικά για την παρηκμασμένη και βυθισμένη στον ευδαιμονισμό Δυτική Επικράτεια. Την κινητοποιεί, την ενώνει, την εξοπλίζει, της αποκαλύπτει την 5η φάλαγγα που έχει στα σπλάχνα της, την αναγκάζει να αναθεωρήσει τη στάση της και την άποψή της για τον κόσμο σε μια εποχή εμπόλεμου πλέον αναθεωρητισμού. Μπορεί να πιάστηκε στον ύπνο, αλλά ξύπνησε και πολύ δύσκολα θα πέσει και πάλι στον λήθαργο μιας σκανδαλώδους πολιτικής ορθότητας. Και μόνο το γεγονός ότι ισχυρά οικολογικά και περιβαλλοντικά κινήματα δεν λένε και πολλά για την πυρηνική απειλή του Πούτιν είναι αρκετό για να την κρατάει ξύπνια.
Έτσι το ΝΑΤΟ ενισχύει πλέον τις δυνάμεις του στην ανατολική πτέρυγα στρέφοντας τους πυραύλους του προς τη Ρωσία. Το γόητρο της Ουκρανίας, μιας «αθόρυβης» χώρας στη σκιά της Ρωσίας, ενισχύεται εντυπωσιακά παγκοσμίως. Η Δύση θα τη στηρίξει οικονομικά και στρατιωτικά και μετά το τέλος του πολέμου, ώστε να επουλώσει τις πληγές της, να ανακάμψει, και γιατί όχι να μεγαλουργήσει. Θα τη βοηθήσει να απογαλακτιστεί από τη Ρωσία και να συνδεθεί στενότερα με την δυτική Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της Ουκρανίας είναι πλέον δεδομένος και η είσοδός της στην ΕΕ, φαντάζει ως μονόδρομος. Η βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας συμβάλει καθοριστικά στην ομογενοποίηση της Ουκρανίας, σφυρηλατεί μια νέα εθνική συνείδηση, γεννά μια καινούργια χώρα. Αν πριν τον πόλεμο υπήρχαν ρωσόφωνοι Ουκρανοί που συμπαθούσαν τη Ρωσία, αύριο αυτοί θα είναι ελάχιστοι και πολιτικά αδύναμοι για ευνόητους λόγους.
Η Ουκρανία ενισχύει τη Δύση. Μπορεί επισήμως να θεωρείται ουδέτερη και να μην ενταχθεί ποτέ στο ΝΑΤΟ, αλλά οι δεσμοί της με τη δυτική Ευρώπη θα ενισχυθούν υπερβολικά. Η Ουκρανία ήδη μετατρέπεται σε σύμβολο αντίστασης στην ολοκληρωτική θηριωδία, σε ένα νέο πλην όμως αιματοβαμμένο υπόδειγμα για τον ελεύθερο κόσμο. Και μόνο το γεγονός ότι το Κίεβο δεν έπεσε και οι εισβολείς αναγκάστηκαν μετά από μεγάλες απώλειες να αναδιπλωθούν, αποτελεί ορόσημο στην τέχνη αλλά και το «ήθος» του σύγχρονου πολέμου. Η αξία της υπεράσπισης των βωμών και εστιών που μέχρι χτες φάνταζε πια ξεπερασμένη γίνεται επίκαιρη όσο ποτέ. Η ηγεσία της Ουκρανίας και ο πρόεδρο Ζελένσκι δεν την κοπάνησαν, έμειναν εκεί στην πρώτη γραμμή του αγώνα, έδωσαν και δίνουν το παράδειγμα. Ο Πούτιν και η Ρωσία του έχουν ήδη ηττηθεί.
Η ήττα της Ρωσίας εκνευρίζει τους εραστές της που απολαμβάνουν εκ τους ασφαλούς τα ελέη του ελεύθερου κόσμου. Αλλά ορέγονται το ρωσικό ή το κινέζικο αστυνομικό κράτος με αυτούς στη θέση του Πούτιν ή του Σι, βεβαίως. Και γι αυτό η Ουκρανία συγκεντρώνει τα βέλη όσων δυτικών δήθεν απεχθάνονται τον ανεκτικό κόσμο που τους φιλοξενεί. Όσων βολεμένων έλκονται ιδεολογικά από τον ολοκληρωτισμό του πουτινικού υποδείγματος. Όσων δήθεν οραματίζονται ένα απολυταρχικό ισοπεδωτικό καθεστώς «δικαιοσύνης και ισότητας», αλλά ντρέπονται να το διατυπώσουν ανοικτά. Και ψάχνουν κόλπα και εκφράσεις, αφαιρέσεις και διαιρέσεις για να μην θίξουν, να μην καταδικάσουν τη Ρωσία των υποκριτικών ονείρων τους. Τον άλλο εκείνο κόσμο που απειλεί τον δυτικό πολιτισμό και τον ελεύθερο τρόπο ζωής. Το δράμα της Ουκρανίας αποκάλυψε και αυτούς ακόμα μια φορά. Τιμή και δόξα στην Ουκρανία λοιπόν, ακόμα μια φορά.
10°
