Από τη Λαχώρη με αγάπη

Όπως μάθαμε αρχικά από το Τουίτερ, ο Νότης Μηταράκης επισκέφθηκε αυτή την εβδομάδα το Πακιστάν, όπου κατά δήλωση του πρότεινε νόμιμη μετανάστευση εργατικού δυναμικού, με πενταετή βίζα, για εναλλασσόμενες περιόδους εννιά μηνών παραμονής και τριών μηνών απουσίας. Αν και σημαντικό θέμα, το πλαίσιο συζήτησης δεν έτυχε ιδιαίτερης κάλυψης από τα ΜΜΕ, οι δε ελληνικές αρχές ήταν φειδωλές στην ενημέρωση της κοινής γνώμης, σε αντίθεση με τις πακιστανικές.

Η Αθήνα αναζητεί όντως σχετικά χαμηλά αμειβόμενο εξειδικευμένο προσωπικό, κυρίως για πλήρη ή/και εποχική απασχόληση στην αγροτική παραγωγή, στην πληροφορική, στη βιομηχανία, στην οικοδομή και στη φροντίδα ηλικιωμένων, ενώ ταυτόχρονα επιδιώκει να αποφύγει τη συνεχιζόμενη επιβάρυνση στις κρατικές δαπάνες που προκαλεί η ως τώρα ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Το Ισλαμαμπάντ από τη μεριά του θέλει να διατηρήσει το πιο εξειδικευμένο και καταρτισμένο προσωπικό του ώστε να στηρίξει τη δυναμική οικονομική του ανάπτυξη (5,6% πέρσι, με σχεδόν 4% ανεργία) και να ξεφορτωθεί το πολυάριθμο πιο ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό του (ώστε να στέλνει εμβάσματα από την Ευρώπη) μαζί με όσους περισσότερους ποινικούς γίνεται (ώστε να διαφυλάξει την κοινωνική ειρήνη του).

Καθώς σχεδιάζεται η -καθυστερημένη- περαιτέρω βιομηχανοποίηση της γεωργίας μας, με εξαίρεση τη συγκομιδή ορισμένων οπωρολαχανικών και τις πιο βασικές εργασίες στην οικοδομή και στην κτηνοτροφία, η συγκεκριμένη ασιατική χώρα δεν έχει να μας προσφέρει κάτι σε επίπεδο έμψυχου υλικού. Αντίθετα εμείς, βασιζόμενοι στην ειλικρίνεια και στη συνέπεια των υπηρεσιών της, προθυμοποιούμαστε να υποδεχτούμε νέους μετανάστες με τάχα χρήσιμες δεξιότητες, λαμβάνοντας αντάλλαγμα τη θεωρητική δυνατότητα να διώξουμε κάποιους από τις δεκάδες χιλιάδες νεαρών ανδρών που έχουν εγκατασταθεί εδώ. Δηλαδή δείχνουμε να πιστεύουμε ότι χάρη σε έναν ειλικρινή διάλογο οι Πακιστανοί θα μας στείλουν χέρια που αρχίζουν να τους λείπουν (σε τέτοιες ελλείψεις αναφέρθηκε και ο Ιμράν Καν κατά τη συνάντηση του με τον Έλληνα υπουργό), σε μικρότερους αριθμούς από όσους ήδη βρίσκονται εδώ και να παίρνουν εις το εξής πίσω όποιους δεν επιθυμούμε με αντίδωρο.... Έλληνες τουρίστες. Ωστόσο, το πιθανότερο είναι πως οι παράνομοι θα εξακολουθήσουν να καταφθάνουν χωρίς χαρτιά δηλώνοντας Αφγανοί/Ιρανοί/Κούρδοι, ενώ σε αυτούς θα προστίθενται πλέον οι νόμιμοι, από τους οποίους μέσα στην πενταετία πολλοί ενδέχεται να κάνουν και οικογένειες. Παράλληλα είναι μάλλον μάταιο να προσδοκούμε μαζικούς επαναπατρισμούς των ήδη ευρισκομένων επειδή ούτε οι ίδιοι θέλουν να φύγουν, ούτε η πατρίδα τους τους θέλει πίσω αυτή τη στιγμή, και επειδή δε γνωρίζουμε καλά καλά ούτε πόσοι είναι, ούτε ποιοι, ούτε πού. 

Εφόσον χρειαζόμαστε οπωσδήποτε εργατικό δυναμικό με πολύ χαμηλές δεξιότητες, γιατί δεν απευθυνόμαστε στην Ινδία (με την οποία επιδιώκουμε ισχυρότερους δεσμούς), ή στις Φιλιππίνες (απ’ όπου παραδοσιακά προσλαμβάνει προσωπικό η ελληνόκτητη ναυτιλία), ή έστω στην Ουκρανία και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής; Γιατί επιλέγουμε να εισάγουμε εργαζόμενους από μια χώρα που αποτελεί παραδοσιακό στενότατο σύμμαχο της Τουρκίας και γνωστό φυτώριο της ισλαμικής τρομοκρατίας; Γιατί προσφέρουμε προνομιακή αντιμετώπιση σε μια χώρα όπου γυναίκες και παιδιά αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα, και της οποίας οι μετανάστες διατηρούν τις ίδιες αρχές ακόμη κι όταν μετοικούν στα δυτικά κράτη; Και τέλος, με ποια αυτοπεποίθηση αναλαμβάνουμε να μπούμε σε μια διαδικασία υποδοχών και επαναπατρισμών, όταν με το ζόρι ελέγχουμε τα σύνορά μας και όσους έχουν ήδη εισέλθει παράνομα στη χώρα;

Κάποιοι ίσως πουν πως οι Λατινοαμερικάνοι, οι Ουκρανοί και οι Ινδοί προτιμούν τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και το ΗΒ, όμως η αλήθεια είναι πως άνετα θα επέλεγαν να έρθουν αν τους δινόταν η ευκαιρία, δεδομένου ότι ακόμη κι εδώ οι συνθήκες είναι πολύ καλύτερες απ’ ό,τι στις πατρίδες τους. Γράφτηκε επίσης ότι η προτεινόμενη συμφωνία αποτελεί «δομική κίνηση» εξωτερικής πολιτικής. Αν πάλι πιστεύουμε ότι με τέτοια τεχνάσματα θα μεταστρέψουμε μια  πυρηνική δύναμη 210 εκατομμυρίων, ώστε να μας δει θετικά έναντι ενός στενού εταίρου της στη διεκδίκηση του ελέγχου της Κεντρικής Ασίας, τότε νομίζω ότι στερούμαστε συναίσθησης σχετικών μεγεθών. Το καινοφανές ενδιαφέρον μας για τα 5 εκατομμύρια χριστιανών του Πακιστάν αποτελεί το έσχατο επιχείρημα υπέρ μιας συμφωνίας. Καθώς οι χριστιανοί στα μουσουλμανικά κράτη είθισται να διαθέτουν υψηλότερη μόρφωση από τον μέσο όρο, είναι υψηλότερες και οι πιθανότητες να εργάζονται με ικανοποιητικές -για εκεί- αποδοχές. Προφανώς πολλοί θα ήθελαν να μεταναστεύσουν φοβούμενοι τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, όμως αυτή τους η επιθυμία δε θα μπορούσε να ικανοποιηθεί με διακοπτόμενες πενταετείς βίζες.

Σε γενικές γραμμές η όλη πρωτοβουλία θα ταίριαζε σε κράτος με οργάνωση Σιγκαπούρης ή με νοοτροπία βασιλείου του Κόλπου, δηλαδή σε κάτι εντελώς διαφορετικό από τη σύγχρονη Ελλάδα. Δε μπορούμε να μιλάμε για μια περίπτωση win win, διότι οι υποτιθέμενες επιδιώξεις μας είναι εις βάρος του άλλου μέρους και φυσικά το αντίστροφο, οι δε αρμόδιες υπηρεσίες μας στερούνται της ικανότητας να εξασφαλίσουν την τήρηση των όρων της υπό συζήτηση συμφωνίας. Επικαλούμενη τον εξορθολογισμό και τον ανθρωπισμό, η κυβέρνηση σπέρνει ανέμους και θα θερίσει θύελλες.