Σχόλιο για την πολιτική ως φαντασίωση με αφορμή τις εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ / ΠΑΣΟΚ
Οι επικείμενες εκλογές για την ανάδειξη προέδρου στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ επανέφεραν στο προσκήνιο συζητήσεις σχετικά με το παρόν και το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας. Δηλαδή συζητήσεις ιδεολογικού χαρακτήρα και περιεχομένου. Μάλιστα μετά και από τη νίκη του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στη Γερμανία, οι συζητήσεις αυτές έχουν γενικά πληθύνει. Ένα ερώτημα που θα μπορούσε να τεθεί, βέβαια, τόσο με βάση την ιστορία των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, αλλά και με βάση κυρίως την ήδη διαμορφωμένη πραγματικότητα, εντός ΕΕ, είναι: βρισκόμαστε στο χώρο της πραγματικότητας ή στο χώρο του φαντασιακού, ώστε να ανοίγουμε τέτοιου τύπου συζητήσεις;
Η σοσιαλδημοκρατία, όπως και ο κομμουνισμός και ο φιλελευθερισμός, δεν αποτελούν παρά ιδεολογικά αξιώματα και εκλογικεύσεις τα οποία ουσιαστικά ανήκουν στο χώρο του φαντασιακού. Καθένα από την μεριά του προασπίζεται ένα ή πολλά θεωρητικά μοντέλα σε μια προσπάθεια πραγμάτωσης, σ’ ένα ιδεατό επίπεδο, των διακηρύξεων της γαλλικής επανάστασης: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη σε μια σύγχρονη εκδοχή, όπως: κοινωνική δικαιοσύνη, ανακατανομή του πλούτου, λαϊκή κυριαρχία, κλπ.
Τελικά η ίδια η ιστορία μας έδειξε πόσο πολύ απέχει η φαντασίωση από την πραγματικότητα και πως κάθε πολιτική η οποία βασίζεται στην φαντασίωση και αγνοεί την πραγματικότητα, καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Έτσι, κατέρρευσε και η χώρα μας στα 2010 στα χέρια της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης. Γιατί η ηγεσία της πίστευε ότι μόνο με την ιδεολογία μπορούσε να αποφύγει την πτώχευση. Πολλοί το πιστεύουν ακόμα.
Τα πράγματα τελικά είναι πολύ περισσότερο απλά όταν η πολιτική σχεδιάζεται με βάση την πραγματικότητα και σε βάρος του συναισθήματος και των διαφόρων φαντασιώσεων. Δηλαδή με βάση το αξίωμα ότι η πολιτική εκφέρεται και αναφέρεται κυρίως από τον/και στον ορθό λόγο. Αυτή επίσης ήταν μια βασική αρχή του διαφωτισμού, που όμως πολύ συχνά λησμονήθηκε στο πέρασμα των πλούσιων «συναισθηματικών λυγισμάτων» που αναδύονταν μέσα από πολυσήμαντες ιδεολογικές εξάρσεις κενών περιεχομένων.
Κάπως, έτσι φτάσαμε στο σήμερα, ευτυχώς, και ακόμα πολλοί «κυνηγούν ανεμόμυλους», κραδαίνοντας ιδεολογικές και άλλου τύπου ρομφαίες, όπως ένα 30% περίπου που παραμένει ανεμβολίαστο και κυνηγάει τους γιατρούς,, ένα άλλο 30% που εξακολουθεί να πιστεύει ακόμα ότι για την πτώχευση της χώρας φταίνε τα «μνημόνια» και τα «βάζει» με την ΕΕ, ένα άλλο 70% που πιστεύει ότι θα μας τιμωρήσει ο θεός προσεύχεται κραδαίνοντας σταυρούς στους «άπιστους» και τελικά υπάρχει κι ένα 11% που πιστεύει ότι θα μας σώσει η σοσιαλδημοκρατία του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
