Τα παιδιά ΔΕΝ ανήκουν στους γονείς τους και ΔΕΝ μπορούν να τα κάνουν ό,τι θέλουν, να τα σέρνουν όπου θέλουν ή να καθορίζουν το αν θα πάνε ή όχι στο σχολείο.
Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για τους αντιεμβολιαστές γονείς που αφήνουν απροστάτευτα και τα παιδιά τους απέναντι στην Covid-19 και τα κάνουν «συμπολεμιστές».
Λέω και γράφω συχνά για το πόσο απροστάτευτους στη δράση των ψεκασμένων-αρνητών-αντιεμβολιαστών ακτιβιστών μάς αφήνει η πολιτεία,* αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαστε εμείς τα μεγαλύτερά τους θύματα. Γιατί, όσο απροστάτευτοι κι αν είμαστε εμείς, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πόσο απροστάτευτα είναι τα παιδιά τους. Τα παιδιά τους που όχι μόνο ζουν σε ένα περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούν ο σκοταδισμός και η επιθετικότητα, αλλά γίνονται και συμπρωταγωνιστές της αντικοινωνικής (και συχνά παραβατικής) δράσης των γονιών τους (όπως καταλαβαίνετε, δεν μιλάω γενικά για τα παιδιά των συμπολιτών που αποκαλούμε «ψεκασμένους», μιλάω για εκείνα που οι γονείς τους τα κάνουν «συμπολεμιστές»).
Έτσι βλέπουμε μικρά παιδιά να συμμετέχουν σε βίντεο-κηρύγματα μίσους και παράνοιας ή να γίνονται με το ζόρι μάρτυρες των επεισοδίων που οι γονείς τους κάνουν στο σχολείο τους, στον δρόμο, σε καταστήματα ή όπου άλλου τους οδηγεί η αντιεμβολιαστική τους σταυροφορία. Δεν έχω τις γνώσεις για να μπορώ να περιγράψω με ακρίβεια τις συνέπειες, αλλά ξέρω πως καθόλου καλό δεν μπορεί να είναι για ένα μικρό παιδί να βλέπει τον μπαμπά του και τη μαμά του να κάνουν τσαμπουκάδες έξω από το σχολείο του και να ξέρει πως, εκτός από εκείνο, τον μπαμπά και τη μαμά τους βλέπουν και οι συμμαθητές και οι δάσκαλοι.
Δεν είμαι ειδικός, αλλά μπορώ να καταλάβω ότι είναι ανεπίτρεπτο μικρά παιδάκια να συμμετέχουν στα βίντεο των παλαβών κηρυγμάτων ή των τσακωμών που στήνουν οι γονείς τους. Και είμαι απολύτως σίγουρος πως είναι εντελώς ανεπίτρεπτο οι πετριές των γονιών τους να τα εμποδίζουν να παρακολουθήσουν κανονικά το σχολείο και να τα υποχρεώνουν να πάρουν μέρος σε μια μάχη που δεν είναι δική τους.
Κάποιοι μπορεί να πουν «ναι, είναι κρίμα, αλλά τι να κάνουμε που έτσι είναι οι γονείς τους», κι αυτή είναι μια σκέψη που βασίζεται σε μια θεμελιωδώς λανθασμένη αντίληψη σύμφωνα με την οποία τα παιδιά είναι, λίγο ή πολύ, ιδιοκτησία των γονιών τους. Όμως τα παιδιά ΔΕΝ ανήκουν στους γονείς τους. ΔΕΝ είναι δικά τους με τον τρόπο που είναι δικό τους το ΙΧ τους και ΔΕΝ μπορούν να τα κάνουν ό,τι θέλουν, να τα σέρνουν όπου θέλουν ή να καθορίζουν το αν θα πάνε ή όχι στο σχολείο.
Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος προστασίας, δεν ξέρω καν αν υπάρχει τρόπος προστασίας, αλλά είναι πραγματικά στενάχωρο να βλέπεις μικρά παιδιά να συμμετέχουν στις «σταυροφορίες» των γονιών τους και να ποτίζονται με το μίσος τους. Δεν λέω πως και οι ίδιοι οι γονείς δεν με κάνουν να στεναχωριέμαι. Αυτός ο συνδυασμός αδυναμίας κατανόησης, απαιδευσιάς και ψυχολογικών αδιεξόδων είναι οπωσδήποτε στενάχωρος, αλλά όχι τόσο όσο το να βλέπεις παιδιά να γίνονται οι «συμπολεμιστές» σε αντικοινωνικές εξορμήσεις. Αν οι γονείς τους θέλουν να πολεμήσουν την κοινωνία, ας το κάνουν μόνοι τους. Και μπράβο τους.
*Αν και χθες, επιτέλους, η Δικαιοσύνη ξύπνησε από τον βαθύ της ύπνο και περιόρισε τη δυνατότητά τους να χρησιμοποιούν τις νομικές διαδικασίες για να εκφοβίζουν.
8°
