Ο Λεωνίδας Καστανάς σχολιάζει την πολιτική για τους εμβολιασμούς κατά του κορωνοϊού στην Ελλάδα και τις αντιδράσεις.
Αν μπορούμε να κατηγορήσουμε για κάτι την κυβέρνηση στο θέμα των εμβολιασμών είναι σίγουρα για τον δισταγμό που επέδειξε στον υποχρεωτικό εμβολιασμό κάποιων επαγγελματικών ομάδων όπως οι υγειονομικοί του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και οι εργαζόμενοι σε οίκους ευγηρίας, γηροκομεία και άλλες μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων. Για ευνόητους λόγους, που ως φαίνεται δεν είναι ευνόητοι για όλους.
Με ανοικτά σύνορα, χιλιάδες τουρίστες, πλήρη ελευθερία σε κάθε νόμιμη δραστηριότητα, αλλά και τον ιό πάντα παρόντα και πάντα επικίνδυνο, ο μόνος εφικτός τρόπος να ελέγχουμε την εξάπλωσή του είναι ο καθολικός εμβολιασμός. Γνωρίζω τις φοβίες ή τις προκαταλήψεις για τα εμβόλια κάποιων συμπολιτών μας, καταλαβαίνω τα ειδικά προβλήματα υγείας, αλλά η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα έχει δώσει το ok στη χρήση των εμβολίων οπότε τα πράγματα έχουν μπει σε μονόδρομο. Και η πολιτεία έχει ύψιστο καθήκον να προστατεύσει την υγεία των μελών της με κάθε πρόσφορο μέσο και το ασφαλέστερο στην προκειμένη περίπτωση είναι το εμβόλιο. Συνεπώς ο εμβολιασμός για κάποιες επαγγελματικές ομάδες καθίσταται εκ των πραγμάτων υποχρεωτικός.
Και κάθε τι το υποχρεωτικό απαιτεί υπακοή. Είναι νόμος. Προαιρετική υποχρεωτικότητα δεν υπάρχει. Είναι σχήμα οξύμωρο και όποιος το διατυπώνει μάλλον δεν γνωρίζει όχι μόνο ελληνικά αλλά δεν έχει και στοιχειώδη λογική. Και το υποχρεωτικό προβλέπει συνέπειες για όποιον δεν συμμορφώνεται. Πώς αλλιώς; Δεν αναφερόμαστε σε απλούς πολίτες που παραμένουν ανεμβολίαστοι αλλά τηρούν όλα τα μέτρα προστασίας. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός αφορά ειδικές κατηγορίες επαγγελματιών που έρχονται σε επαφή με ευπαθείς ομάδες με όλες τις γνωστές συνέπειες. Αν δεν υπακούσουν και δεν εμβολιαστούν η υποχρεωτική άδεια χωρίς αποδοχές είναι το λιγότερο που μπορεί να επιβάλλει ένα ευνομούμενο κράτος. Προέχει η δημόσια υγεία.
Δεν ξέρω αν νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, αλλά σίγουρα δεν είναι του αντιεμβολιαστή. Και είναι ακατανόητη η στάση κομμάτων της αντιπολίτευσης που καταψήφισαν την τροπολογία στη Βουλή. Ειδικά κόμματα της αριστεράς ( ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ. ΜΕΡΑ25) που συνήθως κόπτονται για την δημόσια υγεία. Όποιος μιλάει για «καταναγκαστικούς εμβολιασμούς» δίνει πολιτική κάλυψη σε όλους αυτούς που διαδήλωσαν πρόσφατα στο Σύνταγμα και την Ομόνοια. Στην ουσία συμμαχεί μαζί τους και αναζητά να αποκομίσει πολιτικά κέρδη από αυτούς. Προφανώς και η κυβέρνηση απέτυχε να πείσει κάποιους να εμβολιαστούν. Η πειθώ δεν είναι φάρμακο, που το πίνεις και αλλάζεις άποψη. Απαιτεί μια στοιχειώδη συνεννόηση μεταξύ των δύο μερών και όταν αυτή δεν υπάρχει τότε η υποχρέωση, σε περιπτώσεις σαν κι αυτή, είναι η ύστατη λύση.
Δυστυχώς η Αριστερά στάθηκε για μια ακόμα φορά στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Και μάλιστα σε ένα θέμα που δεν φέρει κανένα οικείο γι’ αυτήν ιδεολογικό φορτίο. Αντιθέτως αφορά την υγεία και μάλιστα ευπαθών ομάδων. Ενώ υποστηρίζει τους εμβολιασμούς και μάλιστα ζητά περισσότερους και ταχύτερους θεωρεί καταναγκασμό τον εμβολιασμό του υγειονομικού προσωπικού που θα έπρεπε να κρατάει τη σημαία αυτής της εθνικής προσπάθειας. Η αντιπολιτευτική τύφλωση την οδηγεί σε ρητή υπονόμευση του αγώνα που δίνει η κοινωνία των πολιτών και την αποξενώνει από μεγάλη μερίδα ανθρώπων που επιμένουν ακόμα να βλέπουν τα πράγματα από αριστερή σκοπιά και δικαίωμά τους. Βλέπω εμβληματικές περσόνες ειδικά της ανανεωτικής αριστεράς να στέκουν τόσο αμήχανες και βουβές μπροστά στα καμώματα ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα δεν έχουν ξαναδεί τόσο αλλοπρόσαλλη πολιτική από την αριστερά και έχουν σοκαριστεί.
Η δημοκρατία έχει ανάγκη τις εναλλακτικές ή και αιρετικές πολιτικές φωνές, τρέφεται από την πολυφωνία. Ειδικά σε θέματα που απασχολούν ολόκληρη την κοινωνία. Και διαφωνίες και διαδηλώσεις και κάθε νόμιμη αντίσταση σε κυβερνητικές επιλογές είναι θεμιτές. Αυτό που πρέπει να αποφεύγεται είναι η υποκρισία, η δήθεν αντίσταση σε δήθεν καταναγκασμούς και μάλιστα στην πλάτη της υγείας των πολιτών. Μπορεί να έχει πέραση σε αντιεμβολιαστικές σέχτες, αλλά όπως φαίνεται φέρνει γέλια ή και αγανάκτηση στη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Διότι όταν θέλεις να αρέσεις σε όλους, στο τέλος δεν αρέσεις σε κανέναν και γίνεσαι και επικίνδυνος.
