Ανομία και ανάπτυξη δεν πάνε μαζί

Όταν μια μικρή παρέα μαθητών ή και εξωσχολικών μπορεί να περάσει αλυσίδα στην πόρτα και να κλείσει ένα σχολείο, δηλαδή να το «καταλάβει», δεν μπορούμε να μιλάμε για σοβαρό εκπαιδευτικό σύστημα, πόσο μάλλον για βιώσιμες μεταρρυθμίσεις σε αυτό.

Όταν μια παρέα νεολαίων, αγνώστων λοιπών στοιχείων, μπορεί να εμποδίσει τον απόπλου ενός πλοίου της γραμμής ισχυριζόμενη ότι υλοποιεί απόφαση απεργίας σωματείου, η οποία έχει ήδη κριθεί παράνομη, δεν μπορούμε να μιλάμε για ασφάλεια μεταφορών ούτε βέβαια για ανάπτυξη.

Όταν υγειονομικοί έχουν το δικαίωμα να μην εμβολιάζονται ενώ συνεχίζουν να προσφέρουν τις ιατρικές τους υπηρεσίες και μάλιστα σε ευπαθείς ομάδες δεν μπορούμε να μιλάμε για εμβολιαστικό πρόγραμμα, αλλά ούτε και για σοβαρό σύστημα υγείας.

Τον Σεπτέμβριο, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και η «Τράπεζα Θεμάτων» είναι δύο θαυμάσιες αφορμές για να κλείσουν τα σχολεία από την επομένη του αγιασμού και για άγνωστο χρονικό διάστημα. Η ελληνική οικογένεια δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα αφού ούτως ή άλλως έχει αναθέσει τη μόρφωση των παιδιών της στα φροντιστήρια αναλαμβάνοντας αγόγγυστα  το όποιο κόστος. Αλλά ούτε και το υπουργείο Παιδείας θα έχει πρόβλημα αφού και αυτό κοιμάται ήσυχο για τον ίδιο λόγο. Ας είναι καλά η παράλληλη παιδεία. Που βγαίνει ασπροπρόσωπη στις πανελλαδικές εξετάσεις τα θέματα των οποίων θέτει  η επίσημη.

Προχτές στο λιμάνι του Πειραιά συνέβη μια αλλαγή υποδείγματος και αυτή προκάλεσε παρέμβαση υπουργού, που μέχρι τότε δεν είχε ακούσει τίποτα και κοιμόταν ξέγνοιαστος. Αγανακτισμένοι ταξιδιώτες που πήγαιναν στα νησιά, κάποιοι για να δουλέψουν, άλλοι για να διασκεδάσουν εκδίωξαν τους «απεργούς» από τον καταπέλτη του πλοίου, προέβησαν δηλαδή σε αυτοδικία πράγμα φυσικά παράνομο, για να υπερασπιστούν το δημοκρατικό δικαίωμα στη μετακίνηση. Και όλα αυτά με την χαρακτηριστική απουσία των αρχών. Κάτι έγραφα για Ελλάδα και Ευρώπη την προηγούμενη εβδομάδα και τώρα τα λούζομαι.

Τελικά είναι μεγάλο το ποσοστό της κάθε ομάδας που αποφεύγει τον εμβολιασμό. Ειδικά στις μεγάλες ηλικίες. Από Σεπτέμβριο, χωρίς lockdown, αλλά και χωρίς επαρκές τείχος ανοσίας, με τους πολίτες χαλαρούς και ξέγνοιαστους, είναι πιθανόν να έχουμε ένα 4ο κύμα της πανδημίας με απρόβλεπτα κακά αποτελέσματα. Μπορούμε να το αντέξουμε; Και είναι δυνατόν υγειονομικοί να δίνουν το αντιεμβολιαστικό  παράδειγμα; Και η πολιτεία να παρακολουθεί απούσα; Χωρίς καμπάνια; Χωρίς κυρώσεις; Χωρίς κίνητρα; Τόσο αδύναμο είναι τελικά το δημόσιο συμφέρον μπροστά στον δήθεν δικαιωματισμό;

Είναι το σύγχρονο κράτος ανίσχυρο; Μια χάρτινη τίγρης; Που τώρα θυμήθηκε π.χ. να ανοίξει πόλεμο με το οργανωμένο έγκλημα; Μήπως η δημοκρατία ασθενεί; Μήπως η κοινή λογική πνέει τα λοίσθια; Είμαστε η μόνη χώρα του ανορθολογισμού ή υπάρχουν και άλλες; Γιατί δεν γίνεται, το δημόσιο σχολείο ή πανεπιστήμιο που χρηματοδοτεί με ζόρια ολόκληρος ο ελληνικός λαός να καταλαμβάνεται από ελάχιστους ιδιώτες. Και ενίοτε να καταστρέφεται ατιμωρητί. Και οι αρχές να λένε κάτι παράξενα για το άσυλο που δήθεν καταργήθηκε και ότι θα προσλάβουν αστυνομικούς για να τους κλειδώνουν κι αυτούς μέσα και άλλα τέτοια.

Το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό και δημοκρατικό όσο και το δικαίωμα στην εργασία. Απεργούμε και στο σχολείο όταν υπάρχει λόγος αλλά δεν διανοηθήκαμε ποτέ να κλείσουμε την πόρτα στα παιδιά ή να εμποδίσουμε όποιον συνάδελφο ήθελε να δουλέψει.

Και ξαφνικά τώρα η πολιτεία θυμήθηκε να φέρει νόμο για αστικές ευθύνες στους συνδικαλιστές που πραγματοποιούν καταλήψεις, ασκούν βία ή εμποδίζουν την εργασία σε μέρα απεργίας; Νόμο που ακόμα και αν έρθει, ελάχιστοι σ’ αυτήν τη χώρα πιστεύουν ότι θα εφαρμοστεί; Σαν και το νόμο για τις πορείες που αν και ολιγομελείς κλείνουν το δρόμο και κάνουν την πόλη κόλαση; Αλλά τον φέρνει διότι οι «αγανακτισμένοι  πολίτες» έφεραν στην επιφάνεια το αντίθετο πολιτικό κόστος και το αποτέλεσμα της πρόσθεσης είναι άγνωστο. Και οι εκλογές είναι μπροστά.

Το ίδιο πολιτικό κόστος που υπάρχει και στην περίπτωση των αρνητών του εμβολίου. Να κάνουμε τα στραβά μάτια στους υγειονομικούς για να μην μας πει η αντιπολίτευση αυταρχικούς, ή να εισπράξουμε τις διαμαρτυρίες των πολιτών που κινδυνεύουν στα νοσοκομεία από την μετάδοση του ιού; Στο σχολείο δεν υπάρχει βέβαια το ίδιο δίλημμα. Ποιος νοιάζεται; Το φροντιστήριο ή το ιδιωτικό σχολείο μην καταλάβει κανείς γιατί τότε θα πέσει βαρύς ο πέλεκυς της δικαιοσύνης και της οργής των γονέων βεβαίως.

Με λίγα λόγια, οι νόμοι και οι διατάξεις είναι σχετικές και εφαρμόζονται κατ’ οικονομία όχι της λογικής δικαιοσύνης αλλά της παράλογης πολιτικής. Με αυτήν τη λογική η χώρα όμως δεν γίνεται ελκυστική, δεν προσελκύει επενδύσεις, δεν πείθει τους πολίτες της να στρατευθούν σε  μια κοινή προσπάθεια, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη σε κανέναν. Αντίθετα δίνει την αίσθηση ότι ο καθένας μπορεί να κάνει το κομμάτι του. Αρκεί να το ντύνει πολιτικά έστω και αν ο μανδύας είναι διάτρητος. Αρκεί να μπορεί να κάνει φασαρία γύρω από το δικαίωμά του να παρανομεί.

Στα Γεράνεια τις προάλλες κάηκαν 52.000 στρέμματα παρθένου δάσους σε σύνολο 71.000 καμένης έκτασης. Είναι πολλά για αρχή καλοκαιριού. Και κυρίως υπό τελείως αδιευκρίνιστες συνθήκες, για κάποιον παππού που έκαιγε ξερόκλαδα με 8 μποφόρ που δεν θα τον μάθουμε ως συνήθως ποτέ. Μιλάμε για δάσος παρθένο χωρίς αντιπυρικές ζώνες. Σε μια περιοχή τεράστιας περιβαλλοντικής αξίας η οποία έχει αφεθεί εδώ και χρόνια στην τύχη της. Από την πολιτεία που κόπτεται δήθεν για το περιβάλλον. Αναλογικά τι πρέπει να περιμένουμε τους επόμενους μήνες; Την κόλαση επί της Γης; Και πώς μια τέτοια φωτιά πέρασε στο ντούκου, χωρίς να ακουστεί ούτε ένα κιχ για πιθανές ευθύνες; Ο στρατηγός άνεμος;

Η χώρα αυτή έχει πολύ δρόμο για να λέγεται ευρωπαϊκή. Τόσο δρόμο όσο ζυγίζει και το πολιτικό κόστος. Οι πολίτες δεσμώτες στις χρόνιες έξεις του πολιτικού συστήματος ανήμποροι να επέμβουν απλά παρακολουθούν. Και κοιτάνε τη δουλειά τους. Ενίοτε επαναστατούν και παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Για να κάνουν τη δουλειά τους. Έχουμε δικαίωμα στη διαμαρτυρία απαιτώντας την εφαρμογή των νόμων. Ένα «power to the people» διαφορετικό.