Μια ωδή στον ντελιβερά και πιο συγκεκριμένα σε δύο ντελιβαράδες που τα κατάφεραν να κάνουν μια από τις πιο δύσκολες δουλειές μέσα στην πανδημία.
Σήμερα, η 3η Μαΐου 2021, είναι μια συμβολική ημερομηνία για την εστίαση στην Ελλάδα, καθώς ανοίγουν μετά από μήνες τα μαγαζιά. Ο λαός μας είναι ξεχασιάρης. Γι’ αυτό και το πιθανότερο είναι οι αφανείς ήρωες της Πανδημίας, οι deliverάδες να χάσουν τη ξεχωριστή θέση που είχαν μέχρι και εχθές στη ζωή μας. Θα γίνουν παρελθόν. Θα βρεθούν αντικαταστάτες -οι φίλοι μας- για το small tack. Οι «παπάκηδες» θα ξεχαστούν. Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς και τα βεσπάκια τους.
Εδώ και ένα χρόνο τα αλλεπάλληλα lockdowns δεν έχουν επιτρέψει την ομαλή λειτουργία -μεταξύ πολλών άλλων- και των think tanks. Οι δεξαμενές σκέψης στέρεψαν. Διαφοροποίησα λοιπόν τη λειτουργία του forum2020.gr. Σε κατάσταση ανάγκης βρέθηκα. Σκέφτηκα out of the box και «αντικατέστησα» το Επιστημονικό Συμβούλιο με μια πιο Street Smart σύνθεση, που ασχολείται κυρίως με τα κουτιά των παραγγελιών και όχι των ιδεών. Συνεδριάζουμε καθημερινά με την «Τριάδα των Απλών Ανθρώπων» στον φιλόξενο «Χοντρό» στη Νέα Μάκρη (στο όρθιο). (Μην κάνετε συνειρμούς με την ευσταλή φιγούρα μου).
Κάθε ημέρα λοιπόν τους βάζω και από ένα ερώτημα:
Το σημερινό: «Ποιοί είναι οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι;»
«Όσοι κάνουν τον τρελό», λέει ο εκκεντρικός Μάγειρας, ο Τάσος.
«Όσοι αποκτήσουν υπερβολικά πολλά χρήματα ή εκμηδενίσουν τις ανάγκες τους», αποφαίνεται ο Νίκος, ο Ψηλός, ο παλαίμαχος μπασκετμπολίστας.
«Όσοι αγαπήσουν τα πάντα», διαφοροποιείται η Sweet Eyes, Bitter Tongue Nast-47, η κοπέλα της τριάδας.
«Ποιοί ήταν οι πιο στερεοτυπικά ελεύθεροι των παιδικών μας χρόνων;», επανέρχομαι ως «Ομαδάρχης».
«Τι θέλαμε να ντυθούμε στις Αποκριές για να αλλάξουμε ταυτότητα και από παιδιά να γίνουμε ήρωες;»
«Ιππότες; Βίκινγκς; Πειρατές; Ινδιάνοι; Καουμπόηδες», «Βασίλισσες»; συμπληρώνει, φαντάζεστε ποιά… (είναι όμορφα τα κοτσιδάκια της).
«Αυτές οι αντιφάσεις ανάμεσα στο «είναι» και το «θέλω» είναι το αλατοπίπερο της ζωής μας», δίνει την απαραίτητη μαγειρική διάσταση ο Chef.
Εμένα όλη μου η ζωή ήταν και είναι μια αντιπαράθεση ανάμεσα στους κοινωνικούς κανόνες, το «καλούπωμα», την πολιτική ορθότητα, το «μαντρί» και την ελευθερία στη σκέψη και τη δράση. Συνειδητά επέλεξα να ζω ανάμεσα στους δύο κόσμους. Η ισορροπία δεν είναι πάντα εύκολη. Γι’ αυτό κάθε τόσο πέφτεις, αλλά έμαθα να σηκώνομαι.
(upper class school) Κολλέγιο –vs- Κυψέλη / Πανελλήνιος (middle class)
(οργανωμένο campus) Deere -vs- Νομική Αθηνών (Ίδρυμα Ακαδημαϊκής Αναρχίας)
(η τέχνη του εφικτού) Πολιτική -vs- Κοινωνική Έρευνα (η επιστήμη της παρατήρησης και της ανάλυσης)
(συντηρητικό κόμμα) Νέα Δημοκρατία -vs- Πειρατές της Μυκόνου (νεοσύστατη ακτιβιστική οικοπολιτιστική ομάδα)
(κοστούμια) Boss -vs- (Χαβανέζικα) πουκάμισα
(SUV) BMW X5 -vs- Wrangler (JEEP)
Την εποχή της καραντίνας δύο νέα αδέλφια (η Nast - 47 και ο Odin), μου έκαναν τη χάρη να με ανεχθούν στον lockαρισμένο υβριδικό fusion χώρο τους, (1/3 καφέ, 1/3 restaurant, 1/3 ποτάδικο), όπου μετέφερα το «γραφείο» μου στον μακρόστενο πάγκο του μπαρ τους.
Ανέπτυξα νέες συνήθειες. Έγινα όχι απλώς ζωόφιλος, αλλά και «πατέρας» pet, της γατούλας μου (πλέον) της Καραντίνας. [Γεννήθηκε πέρυσι στο 1ο lock down και τη χάσαμε δύο μέρες πριν τελειώσει το 3ο, μάλλον από την κλωτσιά κάποιου ασυνείδητου «απάνθρωπου ζώου» που θα ανακαλύψω λίαν συντόμως…]
Συνέχισα τις παλιές συνήθειες (πολύ διάβασμα και γράψιμο) και η «Ομάδα των 3» με έμαθε μέχρι και τί είναι το «σύστημα» στο στοίχημα. Μέχρι πρότινος ήξερα μόνο το «Πολιτικομιντιακό Σύστημα».
Και έκανα ακόμη δύο νέους φίλους. Σε αυτούς είναι αφιερωμένο το κείμενο. Μετά τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, είναι ίσως οι πιο ταλαιπωρημένοι και κοινωνικά χρήσιμοι επαγγελματίες της χρονιάς.
Τον Καρεμπέ και τον Φωτογράφο.
Ο πρώτος, 50άρης, σοβαρός, κοσμοπολίτης (γεννημένος στη Ζιμπάμπουε – πρώην Ροδεσία) με άποψη, ηρεμία και αυτογνωσία (παρότι Γαύρος μέχρι το μεδούλι) εξ’ ου και το παρατσούκλι του Ερυθρόλευκου Παγκόσμιου Πρωταθλητή. Ο κατά κόσμον Γιώργος ήταν επαγγελματίας της εστίασης, αλλά -αφού έκλεισαν όλα τα μαγαζιά- έπρεπε να συντηρήσει τα δύο παιδιά του.
Ο άλλος, 30άρης φωτογράφος (ΠΑΟΚτζής), ζει με τη μητέρα του και αλληλοσυντηρούνται. Είναι πιο αθόρυβος και από σιγαστήρα. Μόνο χαμογελάει με κατανόηση σε οτιδήποτε παλαβό συμβαίνει γύρω του (και πιστέψτε με συμβαίνουν πολλά)…
Και οι δύο ανήκουν στη νέα τάξη των «υπερ-συμπολιτών» μας, που δεν τους σταματούσε για ένα χρόνο κανείς. Είναι διανομείς. Κοινώς deliverάδες.
Οι ίδιοι, παρότι δουλεύουν υπό πίεση ξεκινάνε την ημέρα τους συνήθως cool, αλλά όσο περνάει η βάρδια αρχίζουν και φρικάρουν.
Είναι ένα είδος κοινωνικών λειτουργών της καραντίνας. Αντιμετωπίζουν τα πάντα με στωικότητα. Οι περισσότεροι πελάτες τους είναι ευγενικοί. Υπάρχουν όμως και οι σνομπ -λιγότεροι αλλά αθλιότεροι- που τους αντιμετωπίζουν ως «νεοσκλάβους».
Δεν τους αρέσει το φαγητό; Αυτούς βρίζουν.
Δεν τους αρέσει να τους πλησιάζουν και πολύ, «από απόσταση», τους μουρμουρίζουν πίσω από τις μάσκες.
Τότε η παράδοση γίνεται εξ αποστάσεως και οι «Καρεμπέ» αφήνουν τα πακετάκια στα πατάκια...
Οι αποδοχές τους είναι πενιχρές. Τα tips είναι πια σχεδόν μηδενικά. Η βενζίνη «μισακιά» ή «κατόπιν συμφωνίας» (μισή από τον εργοδότη ή από τον εργαζόμενο).
Συνέχισαν να δουλεύουν ακόμη και την πιο κρύα ημέρα του αιώνα (!) στις 15 και 16 του Φλεβάρη, όταν τα χιόνια απέκλεισαν την Αττική. Viral έγινε η φωτό ενός μέλους της φυλής τους, ο οποίος ακατάβλητος, με μόνο εργαλείο το μηχανάκι του που κόλλησε στη «ρασπούτιτσα» (τη χιονολάσπη), ώσπου πρόστρεξαν σε βοήθεια και τον έσπρωχναν συνάδελφοί του. Επιδεικνύουν αλληλεγγύη μεταξύ τους. Χτύπα ξύλο δεν έγινε κανένα σοβαρό ατύχημα με όλους αυτούς τους πάγους.
Ίδρυσαν μάλιστα και σωματείο. Μόνο για τον καφέ και το φαγητό υπάρχουν δηλωμένοι 5.000 άνθρωποι. Κανείς δεν ξέρει όμως πόσοι είναι πραγματικά.
Οργανώνονται γιατί μπορεί στα χιόνια φέτος να τη γλύτωσαν, όμως το ΄19 σημειώθηκαν 7 θάνατοι σε όλη την Ελλάδα... Στην Ισπανία ήδη η κυβέρνηση προχώρησε σε νομοθεσία που κατοχυρώνει τα εργασιακά τους δικαιώματα.
Γράφτηκε μέχρι και τραγούδι γι’ αυτούς σε μουσική και στίχους του Θόδωρου Σκανδάμη: «Ονειρεύομαι τα βράδια πως πετάει στους ουρανούς, αυτό το γέρικο παπί, και μια φωνή απάνω απ’ την πόλη τραγουδάει: «Έχει φύγει! Έχει φύγει το παιδί!».
Στο Hollywood πρόλαβαν και γύρισαν ταινία ήδη γι’ αυτούς, αφού η Αμερική ξέρει καλύτερα από τον καθένα να αναδεικνύει και τους υπερήρωες, αλλά και τους ήρωες του πεζοδρομίου. Είναι ακόμη η χώρα της κοινωνικής κινητικότητας κυριολεκτικά και εν προκειμένω μεταφορικά. Πρωταγωνιστής ο ίδιος ηθοποιός, ο Peter Parker που ενσάρκωσε τον Spiderman. Σχίζει με απίθανες ταχύτητες τους πολυσύχναστους δρόμους της Νέας Υόρκης με το ΒΜΧ ποδήλατό του (χωρίς ταχύτητες και φρένο). Ένας υπέρcourier χωρίς όρια. Πειρατής της Μεγαλούπολης, Ραλίστας της 5ης Λεωφόρου.
Πίσω στους δικούς μας. Δεν χρειάζονται ούτε SMS, ούτε κωδικούς, ούτε Εργάνη. Έχουν το απόλυτο διαβατήριο: το αυτοκόλλητο του «Χοντρού» φάτσα κολλημένη για μόστρα στο σακατεμένο αντιανεμικό. Τους ταυτοποιεί και τους γεμίζει περηφάνια, σα να ήταν ο έφηβος του Ολυμπιακού. Αν είχαν βενζίνη θα έφθαναν Θεσσαλονίκη «εύκολα» για ένα mega burger και ένα ευρώ tip, χωρίς να μπορεί να τους σταματήσει ούτε ο Nick Hard με ένα λόχο της ομάδας ΔΙΑΣ!
Ένα βράδυ ο Odin υποχρεώθηκε -ως νέος πατέρας- να φύγει εκτάκτως και άφησε τα κλειδιά στον Καρεμπέ.
Καθίσαμε να τα πούμε. Το τηλέφωνο δεν είχε χτυπήσει για παραγγελία πάνω από 1 ώρα. Ήταν η πρώτη φορά που με ρώτησε: «τί γράφεις εκεί όλη την ώρα;». «Πολιτικά», του απάντησα γενικά και αόριστα.
Δεν φανταζόταν ότι έγραφα γι’ αυτούς, «τις μοναχικές σκιές των δρόμων».
«Τότε γράψε και αυτό που θα σου πω… Αυτοί, μας βλέπουν σαν αχθοφόρους σαν το άχρηστο βάρος της γης…
Δεν είμαστε ποντίκια πάνω σε παπάκια.
Αυτονών το βλέμμα δεν καταδέχεται ούτε καν να μας κοιτάξει. Πηγαίνω παραγγελίες στις βίλες του Νέου Βουτζά ή στα Δικαστικά και νομίζουν ότι θα τους μολύνουμε αν περάσουμε το κατώφλι του παλατιού τους. ‘’Αφήστε τα έξω και θα τα πάρουμε’’ μας λένε. Είμαστε χειρότερα και από άνεργοι.
Αυτοί τουλάχιστον δεν κινδυνεύουν στο δρόμο για ένα κομμάτι ψωμί, και δεν αντιμετωπίζουν την περιφρόνια…
Είμαστε άνθρωποι. Έχουμε ψυχή. Έχουμε ανάγκες.
Όμως, να ξέρεις Νικόλα μου, έχουμε και θέληση. Έχουμε και αξιοπρέπεια. Θα τα βγάλουμε πέρα με το κεφάλι ψηλά. Είμαστε επιβιωτές και πάνω απ’ όλα ελεύθεροι άνθρωποι!»
7°
