Τι σηματοδοτεί η αποχώρηση του Ραούλ Κάστρο από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας.
Η αποχώρηση του Ραούλ Κάστρο από την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας (από τα αξίωμα του Προέδρου της χώρας έχει ήδη αποχωρήσει) δεν σηματοδοτεί μόνο το τέλος της εποχής των αδερφών Κάστρο που κράτησαν στα χέρια τους τις τύχες του όμορφου νησιού της Καραϊβικής από την επανάσταση και μετά. Το υπονόησε άλλωστε ο ίδιος ο Ραούλ στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του στο συνέδριο που γίνεται αυτές της μέρες και που θα επικυρώσει την εκλογή του διαδόχου του Μικέλ Ντιάζ-Κανέλ και στην ηγεσία του κόμματος, υπογραμμίζοντας ότι «παραδίδει την ηγεσία στη νεότερη γενιά η οποία διέπεται από πάθος και αντιιμπεριαλιστικό πνεύμα αλλά ταυτόχρονα έχει και εμπειρία δεκαετιών». Είναι φανερό ότι «η εμπειρία» αυτή, δραματική από πολλές πλευρές, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για τις αλλαγές που χρειάζεται η Κούβα ώστε να σταθεί με αξιώσεις στον σύγχρονο κόσμο.
Κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι από τότε που οι επαναστάτες του Φιντέλ και του Τσε αποβιβάστηκαν με το πλοιάριο «Γκράνμα» στις ακτές της Κούβας το 1956. Η κατάληψη της εξουσίας την 1η Ιανουαρίου του 1959 σήμανε το τέλος του καθεστώτος σήψης και διαφθοράς του δικτάτορα Μπατίστα. Σήμανε ταυτόχρονα την αρχή ενός αδυσώπητου εμπορικού και διπλωματικού πολέμου από τις Ηνωμένες Πολιτείες που δεν μπορούσαν να ανεχθούν μια επαναστατική εξουσία λίγα μόλις χιλιόμετρα από τις ακτές της Φλόριντα. Η προσκόλληση στο άρμα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» της Σοβιετικής Ένωσης έμοιαζε μονόδρομος επιβίωσης για τον Φιντέλ. Η ανακήρυξη της Κούβας, πριν 60 ακριβώς χρόνια την πρωτομαγιά του ‘61, σε «σοσιαλιστική χώρα» με μοναδικό νόμιμο σχηματισμό το Κομμουνιστικό Κόμμα, ήταν η αρχή του τέλους των επαναστατικών οραμάτων του κουβανικού λαού, γεγονός που επιβεβαιώθηκε λίγο αργότερα και συμβολικά, με την παραίτηση του Τσε Γκεβάρα από την κυβέρνηση της χώρας και την αναχώρησή του προς άλλους επαναστατικούς προορισμούς.
Η νίκη των επαναστατών του Φιντέλ εντυπωσίασε όλο τον κόσμο, γεμίζοντας με ελπίδες και ενθουσιασμό τους λαούς, όχι μόνο της Λατινικής Αμερικής αλλά και σε κάθε άκρη του πλανήτη. Ο Φιντέλ έγινε σύμβολο του αγώνα των καταπιεσμένων, η αφίσα του Τσε γέμισε τους δρόμους των πόλεων και τους τοίχους των νεανικών δωματίων. Οι απειλές των Αμερικανών ξεσήκωσαν ένα παγκόσμιο κίνημα συμπαράστασης. Χιλιάδες νέοι πήραν μέρος σε μπριγάδες εθελοντικής συμπαράστασης στην Κουβανέζικη επανάσταση ενώ εκατομμύρια άνθρωποι επισκέφτηκαν το νησί όλα αυτά τα χρόνια. Πήγαν για να περπατήσουν στη μαγευτική παραλία Μαλεκόμ της Αβάνας, από τη μια ο απέραντος ωκεανός κι από την άλλη βομβαρδισμένο τοπίο, για να χωθούν στα γραφικά φτωχικά σοκάκια της με τα αμέτρητα λαϊκά μουσικά συγκροτήματα, για να συγχνωτιστούν με ένα λαό που τραγουδάει και χορεύει ακόμα και όταν ψάχνει στα μισοάδεια ράφια των καταστημάτων έχοντας στο χέρι του κουπόνια χωρίς αντίκρυσμα.
Είναι η ώρα να αλλάξει η μοίρα του υπέροχου αυτού λαού. Και μπορεί να την αλλάξει μόνος του, αρκεί να σταματήσει ο πόλεμος που εξακολουθεί να μαίνεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο νέος ηγέτης της Κούβας εξέφρασε ήδη την επιθυμία του: «Επιβεβαιώνω, σε αυτό το συνέδριο του κόμματος, τη βούλησή μας να ξεκινήσουμε διάλογο, μια νέα μορφή σχέσεων με τις ΗΠΑ...». Ο Πρόεδρος Μπάιντεν απέδειξε ήδη, στις πρώτες 100 μέρες της διακυβέρνησής του, ότι τολμάει να μπαίνει στα βαθιά. Ήρθε η ώρα να ολοκληρώσει τις προσπάθειες του Μπαράκ Ομπάμα για τη σύναψη επίσημων διπλωματικών και εμπορικών σχέσεων με την Κούβα. Θα είναι αμοιβαίο κέρδος και για τις δύο χώρες και, κυρίως, θα είναι κέρδος για την ειρήνη σε ένα κόσμο που δοκιμάζεται από νέες προκλήσεις και μεγάλους κινδύνους.
