Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με την κεντροαριστερά;

Και μέσα από τον ορυμαγδό που προκάλεσαν οι τριπλές εκλογές του Μαϊου ξεπετάχτηκε ένα (ακόμα) φλέγον ερώτημα: «Μπορεί η Κεντροαριστερά να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ;» Όπου ως «Κεντροαριστερά» εννοούμε και τις δύο ενδεχόμενες μορφές της: Ενωμένη ή σε κομματάκια (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Το Ποτάμι κ.ο.κ.).

Δύσκολο το κουίζ. Ας δοκιμάσουμε να απαντήσουμε με μια άλλη ερώτηση: Με ποιον ΣΥΡΙΖΑ πρόκειται να συνεργαστεί αυτή η έρμη η Κεντροαριστερά; Έχω επαναλάβει πολλές φορές πως ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα κόμμα-σούπερ μάρκετ. Τα έχει όλα και συμφέρει. Θέλεις Μνημόνιο; Το ’χω. Θέλεις διαπραγμάτευση (ό,τι και αν σημαίνει αυτό) του Μνημονίου; Έχουμε κι από αυτό! Θέλεις το Μνημόνιο να γίνει κομματάκια; Θα το ξεσκίσουμε.

Ευρώ; Ναι. Δραχμή; Βεβαίως. Ευρώ αλλά υπό προϋποθέσεις και αργότερα δραχμή; Όλα μέσα. Επίσης, Άκρα Αριστερά, Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, φλερτ με ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΚΚΕ αλλά και παράφορος έρωτας για τους ΑΝΕΛ… Και πάνω από όλα αυτά ένας Αλέξης Τσίπρας να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Εδώ και μήνες βέβαια κυκλοφορεί ένα σενάριο: Ο ΣΥΡΙΖΑ όταν έρθει στην εξουσία θα αλλάξει. Θα πραγματοποιήσει μια δυναμική στροφή ευθύνης, ένα γενναίο άνοιγμα προς το Κέντρο (την Κεντροαριστερά για την οποία μιλούσαμε παραπάνω) ισοσταθμίζοντας έτσι τις αναμενόμενες απώλειές του εξ αριστερών (και όχι μόνο…). Είναι όμως το σενάριο αυτό εφικτό; Για να καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να φτάσει από το 4 στο 30% έβαλε πολύ νερό στο κρασί του. Έταξε δουλειές και χρήματα. Τους κ.κ. Λαφαζάνη, Παναγούλη & ΣΙΑ πιθανώς να καταφέρει να τους κατευνάσει. Ή, στην χειρότερη, να τους αποδεσμεύσει χωρίς η απουσία τους να γίνει αισθητή. Πώς όμως θα κατορθώσει να κουμαντάρει το «αγανακτισμένο» κομμάτι της «βάσης» του; Πώς θα εμποδίσει τον κόσμο (του) να μη βγει στους δρόμους και να μην ξεκινήσει «άγριες» απεργίες τη στιγμή που ο ίδιος ήταν που του το ζητούσε; Θα μου πείτε, κάτι αντίστοιχο έκανε ο Σαμαράς, γιατί να μην το επαναλάβει ο Τσίπρας. Και μάλιστα σε μια σαφώς πιο «ήρεμη» εποχή; Είμαστε διατεθειμένοι να το ρισκάρουμε;

Ξεκινήσαμε το άρθρο με μια ερώτηση. Η απάντηση οφείλει να είναι «Ναι». Προφανώς, η Κεντροαριστερά έχει πολύ περισσότερα κοινά με τον ΣΥΡΙΖΑ απ’ ό,τι με τον ούλτρα δεξιό Σαμαρά. Μια κυβέρνηση Κεντροαριστεράς + ΣΥΡΙΖΑ θα παρουσίαζε ένα σαφώς πιο προοδευτικό και δημοκρατικό πρόσημο, ξεκινώντας από την ίδια ιδεολογική βάση. Η κυβέρνηση αυτή θα υπερασπιζόταν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το δικαιώματα των κατοίκων της χώρας (αλλοδαπών και ξένων) και θα πετύχαινε το τελειωτικό χτύπημα στο ρατσισμό, τον εθνικισμό και το ναζισμό. Μια τέτοια συνεργασία όμως μπορεί να επιτευχθεί μόνο με έναν υπεύθυνο ΣΥΡΙΖΑ. Έναν ΣΥΡΙΖΑ που θα εγγυηθεί πως θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της χώρας, δίνοντας όμως βάρος στις μεταρρυθμίσεις και στην εξάλειψη των οικονομικών αδικιών και ανισοτήτων που παρατηρούνται τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Είναι ξεκάθαρο πως το κόμμα της Κουμουνδούρου διαθέτει τα κατάλληλα στελέχη για να προχωρήσει σε αυτή την κατεύθυνση.

Αντίθετα, με τον ΣΥΡΙΖΑ του στείρου «αντιμνημονίου», του «Όχι σε όλα», των ειδικών δικαστηρίων, του ενός νόμου και τους ενός άρθρου, των υποσχέσεων για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις με χρήματα που θα πέσουν από τα λεφτόδεντρα, δεν υπάρχει κανένας κοινός τόπος συμπόρευσης.

Τελικά, το ερώτημα αντιστρέφεται: «Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με την Κεντροαριστερά;» Η μπάλα είναι στον Τσίπρα και την παρέα του…