Οι ποικίλες αναλύσεις για τα λάθη και τα ιστορικά εγκλήματα της Δύσης, καθώς και για τα χαρακτηριστικά των μαχητών του Ισλάμ που είναι πολίτες ευρωπαϊκών χωρών
Η Εύα Στάμου γράφει με αφορμή τη δολοφονία του 47χρονου καθηγητή Samuel Paty στο Παρίσι από τζιχαντιστή
Με αφορμή την πρόσφατη δολοφονία του καθηγητή Σάμιουελ Πατί στο Παρίσι, διαβάζουμε ποικίλες αναλύσεις για τα λάθη και τα ιστορικά εγκλήματα της Δύσης, καθώς και για τα χαρακτηριστικά των μαχητών του Ισλάμ που είναι πολίτες ευρωπαϊκών χωρών.
Αρκετοί θεωρούν πως, ασκώντας μονομερή κριτική στις πολιτικές της Δύσης, αντιστέκονται στον επεκτατισμό και στο καταναλωτικό μοντέλο ζωής, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι στην πραγματικότητα συμβάλλουν τόσο στην απενοχοποίηση πράξεων ακραίας βίας όσο και στην αντιγραφή τους από ψυχικά ασταθείς ανθρώπους που, χωρίς να ασπάζονται την ιδεολογία του Ισλάμ, μιμούνται τις μεθόδους των τζιχαντιστών.
Κανείς δεν αμφισβητεί την προσπάθεια μεγάλων δυτικών κρατών να ελέγξουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ανατολής. Το να υποστηρίζει όμως κάποιος ότι οι Σταυροφορίες του Μεσαίωνα και η αποικιοκρατία του 19ου αιώνα είναι ο λόγος που κάποιοι νεαροί μουσουλμάνοι, οι οποίοι έχουν αναθραφεί στην καρδιά της Ευρώπης με τις αρχές της ελευθερίας του λόγου, τελούν μαζικούς φόνους, είναι ύποπτα αφελές.
Η άποψη, μάλιστα, ότι τα εγγόνια του αλγερινού ταξιτζή στο Παρίσι ή στις Βρυξέλλες και των Πακιστανών «με το μαγαζάκι της γωνίας» στη Βρετανία νιώθουν παραγκωνισμένα επειδή οι κοινωνίες στις οποίες ζουν τα έχουν καταδικάσει να αναπαράγουν τους επαγγελματικούς και κοινωνικούς ρόλους των παππούδων τους, έχει να κάνει περισσότερο με μία δυτική αυταπάτη που πηγάζει από ενοχές, και λιγότερο με μία σοβαρή κοινωνιολογική ανάλυση.
Στην Ευρώπη συχνά η κοινωνική ανέλιξη των μουσουλμάνων είναι ραγδαία. Οι περισσότεροι νέοι πακιστανικής καταγωγής που έχουν γεννηθεί στη Βρετανία, για παράδειγμα, έχουν πανεπιστημιακά πτυχία –γίνονται γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές– ή διατηρούν οικογενειακές επιχειρήσεις που ανθούν συνεισφέροντας αδρά στην οικονομία της χώρας.
Σε αντίθεση με τις χώρες του Ισλάμ, στην Ευρώπη είναι εφικτό να ανέλθει κάποιος κοινωνική τάξη, χωρίς αυτό να καθορίζεται από τη φυλετική, την εθνική ή τη θρησκευτική του ταυτότητα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι όλοι οι μουσουλμάνοι που διαβιούν σε ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν ποτέ υποστεί κοινωνικό αποκλεισμό ή bullying. Υπάρχουν ωστόσο αρκετοί που επιλέγουν μόνοι τους να περιορίζουν τις κινήσεις τους στα στενά όρια της δικής τους κοινότητας. Συχνάζουν μόνο στα δικά τους μαγαζιά και το Τζαμί της περιοχής τους, δεν έχουν φίλους από άλλες εθνότητες, και στο σπίτι τους δεν μιλούν τη γλώσσα που διδάχθηκαν στο σχολείο, αλλά αποκλειστικά αυτήν της πατρίδας καταγωγής τους, με αποτέλεσμα οι όποιοι περιορισμοί βιώνουν να οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στους άγραφους νόμους και στα ήθη της δικής τους θρησκείας και κουλτούρας.
Μην έχοντας στην πλειονότητά τους ποτέ επισκεφθεί τις χώρες των προγόνων τους, οι νέοι και οι νέες που ασπάζονται τον ισλαμοφασισμό αδυνατούν να συλλάβουν τους τρόπους με τους οποίους εκδηλώνεται η βαναυσότητα εν ονόματι του Ισλάμ στην καθημερινότητα των συνομήλικών τους και ιδιαίτερα των γυναικών. Έχοντας μία διαστρεβλωμένη εικόνα για το τι πραγματικά ισχύει στην «αγνή κι εξωτική» Ασία ή στην Αφρική, κουβαλώντας τον διχασμό που τους κληροδότησαν οι οικογένειές τους και νιώθοντας ανίκανοι να διαχειριστούν την ελευθερία τους, γίνονται ευήκοοι δέκτες της σκληρής κριτικής που ασκείται στον Δυτικό τρόπο ζωής όχι μόνο από την Ανατολή, μα και από την ίδια τη Δύση.
Η μονόπλευρη κι επιδερμική κριτική κατά της δημοκρατικής παράδοσης της Ευρώπης από λαϊκιστές πολιτικούς και δημοσιογράφους, με σκοπό τον εντυπωσιασμό ενός εύπλαστου κοινού, καταφέρνει το τελειωτικό πλήγμα στη σκέψη κάποιων νέων που βρίσκονται κοντά στην πλήρη νοητική και ψυχική αποδιοργάνωση.
Το δικαίωμα στην κριτική αποτελεί βασική διάσταση της ελευθερίας της έκφρασης που απολαμβάνουμε οι πολίτες των Δυτικών κοινωνιών. Ωστόσο, αρκετά από τα κείμενα που υπογράφουν ευρωπαίοι αναλυτές, αντί να αναλύουν ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα την κατάσταση, εκφράζουν συχνά τις προσωπικές ενοχές που αισθάνεται ο συντάκτης τους.
Από τη μία τα κηρύγματα μίσους του Ισλάμ, από την άλλη η αυτοκριτική των Δυτικών όπως συχνά εκφράζεται μέσα από τις προκλητικές εξυπνάδες κειμένων που κυκλοφορούν στα Μέσα Μαζικής Δικτύωσης, οι αυταπάτες και η απουσία υπερηφάνειας για όσα θετικά έχει επιτύχει μέσα στους αιώνες ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, συμβάλλουν, δυστυχώς, στην κατάρρευση της ήδη θρυμματισμένης επαφής των επίδοξων «ηρώων» του Ισλάμ με την πραγματικότητα.
Την ίδια στιγμή παρέχουν δικαιολογίες για τις αποτρόπαιες πράξεις εγκληματιών που, αν και απολαμβάνουν τις ελευθερίες και τα υλικά αγαθά που τους προσφέρει η διαβίωση σε μια κοινωνία όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν ύψιστες αρχές, οι ίδιοι μοιάζει να στερούνται ολοκληρωτικά την ενσυναίσθηση, την ικανότητα δηλαδή που διακρίνει τους ανθρώπους κάθε φυλής και θρησκείας από τα κτήνη.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
14°
