Είκοσι μέρες για τις εκλογές. Σήμερα, όπως μου είχα υποσχεθεί, βγήκα στο δρόμο. Περπάτησα αρκετά, συνάντησα φίλους και κουβέντιασα -ανάμεσα σε άλλα, και για την πόλη. Σε έναν απογευματινό καφέ, ο Αντρέας ρωτούσε επίμονα τι έκανε ο Καμίνης για την Αθήνα κι έπειτα ποιο είναι το ένα, το μεγαλύτερό του επίτευγμα. Απάντησα με τα δικά του λόγια, λέγοντας εμφατικά πως κράτησε την πόλη όρθια. "Κράτησε την πόλη όρθια" σημαίνει "κράτησε τους ανθρώπους της πόλης στα πόδια τους, στην πιο δύσκολη στιγμή". Κι αυτό δεν είναι λίγο..
Παρακολουθώ καιρό τους άλλους υποψήφιους δημάρχους να θέτουν την ατζέντα τους, να σχεδιάζουν καμπάνιες, να ορίζουν πεδία αναμέτρησης. Μιλούν για το τζαμί και το γήπεδο, για συντριβάνια και ομορφιές, για πανηγυρικές φωταψίες στον τελικό του κυπέλλου. Σκέψεις ανθρώπων που μάλλον δεν πήραν μυρωδιά την κρίση και τη δυσκολία της, που δεν είδαν ποτέ τον κόσμο που περιμένει στην ουρά της ΔΕΗ για διακανονισμό ή μπαίνει με το κεφάλι κάτω στα ενεχυροδανειστήρια. Που συνέχισαν ατάραχοι, με αρχή το "business as usual" σε μια πόλη που άλλαξε άρδην. Που γι΄αυτό χλευάζουν το νοικοκύρεμα, το βρίσκουν λίγο. Εγώ μένω στην ουσία. Στη διαχείριση του τώρα με το βλέμμα στο μετά.
29/4
Δεκαεννέα μέρες ως τις εκλογές. Οι μέρες μου, φορτωμένες πάντα, από συνθήκη και ιδιοσυγκρασία, γεμίζουν ακόμα περισσότερο. Συναντήσεις, συζητήσεις, τηλεφωνήματα, γνώριμη Αυτές τις μέρες με συγκινούν οι φίλοι, με την παρουσία, τα λόγια, τη βοήθεια και την πίστη τους σ'αυτό που προσπαθώ. Φίλοι παιδικοί και της εφηβείας, φίλοι της δουλειάς από τις διάφορες διαδρομές μου, φίλοι των δρόμων και των κοινών προσπαθειών. Μεγάλο δώρο αυτό που φέρνουν. Σπάνιο χάδι..
Δεκαοκτώ μέρες, μόλις. Απόψε βρέθηκα σε μια συζήτηση για τη γειτονιά μου, όπου τα μέλη μιας δραστήριας τοπικής κίνησης κάλεσαν τους υποψήφιους δημάρχους να απαντήσουν ζόρικες ερωτήσεις. Πολλά τα ενδιαφέροντα της συνάντησης, με πρώτη τη θέρμη των ανθρώπων, το ενδιαφέρον τους για τη γειτονιά, τη γνώση τους για τα θέματα, την καθαρή άποψη που ξεπερνούσε παρατάξεις και ιδεολογίες. Η διαχείριση του πρώτου, εγγύτερου κύκλου μας, ουσία της τοπικής αυτοδιοίκησης. Στην απέναντι όχθη, εντυπωσιακή η λήθη στην οποία βουλιάζουν οι πολιτευτές. Ο ένας, καθισμένος στο κοινό, δίνει βήμα στο συνεργάτη του, αξιοποιώντας το επικοινωνιακό τρυκ του "γενναιόδωρου" για να αποφύγει τις δύσκολες ερωτήσεις. Ο άλλος, με γλώσσα σώματος που αποπνέει σιγουριά κι εξοικείωση με τον κόσμο και το φακό, σχολιάζει άκοπα προβλήματα και ανεπάρκειες, ξεχνώντας πως ως υπουργός θα μπορούσε να είχε λύσει άκοπα όσα σήμερα κριτικάρει. Τρία γρήγορα συμπεράσματα. 1. Ο κόσμος έχει κοντή μνήμη. Ξεχνά. 2. Το "θα" και το "δεσμεύομαι" παραμένουν ανέξοδες παρεμβάσεις. 3. Η ευκολότερη εκλογική τακτική είναι να λες στον άλλο τι δεν έκανε, αντί να περιγράφεις αυτό που εσύ θα κάνεις.
1/5
Δεκαεπτά μέρες. Πρωτομαγιά, μέρα για διάλειμμα από τις εντάσεις, βόλτα στη θάλασσα και ανασύνταξη. Από τότε που καταργήθηκε η αφισοκόλληση, γλυτώσαμε τουλάχιστον την ασχημία των άθλιων πορτραίτων άλλων εποχών, που τέτοιες μέρες γέμιζαν τους δρόμους και κυριαρχούσαν στην αισθητική της πόλης -στην αρχή επιβλητικές με το μέγεθός τους και μόνο κι έπειτα άθλια ξέφτια. Μα δεν γλυτώσαμε από τα τραπεζάκια και τα φυλλάδια. Στη Βούλα, στην πλατεία δίπλα στη θάλασσα, τα τραπεζάκια των δύο υποψηφίων δημάρχων δίπλα-δίπλα, θυμίζουν τα γαλάζια και πράσινα καφενεία άλλων εποχών. Ο κόσμος χαίρεται τη μέρα, τη λιακάδα και τη θάλασσα, αγοράζει λουλούδια στο πνεύμα της μέρας. Κι εκεί, στη χαρά του μεσημεριού, πόσο παράταιρο αυτό το μπακάλικο αλισβερίσι, το "να σας δώσω μια κάρτα" ή το "ένα φυλλάδιο παρακαλώ". Πόσο έξω απ΄την πραγματική ζωή...
2/5
Δεκαέξι μέρες ακόμα. Στα διαβάσματα των ημερών, στάθηκα σε μια φράση του Παπαρρηγόπουλου, σταχυολογημένη από τον Σεφέρη. "Μέλλον, λέξις σημαίνουσα την έλλειψιν παρόντος". Επίκαιρη σε μια συζήτηση που, όπως συμβαίνει συχνά στην πολιτική, μεταθέτει διαρκώς στο αύριο την προσδοκία, καλύπτοντας άτεχνα την απραξία, την αδυναμία, την έλλειψη αποτελέσματος. Μιλούν για το "μέλλον" εκείνοι που αδράνησαν στο παρελθόν, αδιαφορούν στο παρόν, μα επιδιώκουν διακαώς μια μικρή παράταση της θητείας σε αυτό που ξέρουν να κάνουν. Ανοιχτά και ανερυθρίαστα.
3/5
Δεκαπέντε μέρες ως τις εκλογές. Στη μέση της αντίστροφης διαδρομής, της καταγραφής μου. Στο πέρασμα από τον κόσμο, στις κουβέντες, στον απόηχο της παρουσίας των άλλων υποψήφιων παρατηρώ και μαθαίνω. Ναι, οι εκλογές είναι κατεξοχήν συνθήκη όπου "μετράς" τον εαυτό σου. Όχι στη λογική ενός πρακτικού αποτελέσματος, μετρήσιμου με ψήφους και αριθμούς υποστηρικτών, μα στην αναμέτρηση με αυτό που είσαι, αυτό που ανέδειξε η διαδρομή της ζωής. Υπάρχουν πράγματα που κάνω αβίαστα κι άλλα που κάνω πιο δύσκολα. Υπάρχουν πράγματα που με προκαλούν να βελτιωθώ κι άλλα που δεν θα ήθελα να αλλάξω στο ελάχιστο, μόνο και μόνο γι' αυτό το αποτέλεσμα. Σαν τη μονόπολη των παιδικών μας χρόνων, είναι αρκετές οι στιγμές που "επιστρέφω στην αφετηρία", σ΄αυτό που μου υποσχέθηκα ξεκινώντας: δεν θα αλλάξω αυτό που είμαι. Αρχή σταθερή, που ησυχάζει το νου.
Δεκατέσσερις μέρες ως τις εκλογές. Λιγοστεύουν επικίνδυνα, αλλά και ανακουφιστικά. Σήμερα Κυριακή, ημιμαραθώνιος. Μεγάλη συμμετοχή και ωραία διοργάνωση. Απ΄τις φορές που λες "γιορτή της πόλης" και το εννοείς, χωρίς ίχνος κλισέ. Τρέχοντας στην πόλη, τη χαίρεσαι με έναν τρόπο μοναδικό, και τη μαθαίνεις. Κι εγώ την Αθήνα την έμαθα τρέχοντας.
Θυμάμαι τους αγώνες παλιά, όταν ξεκίνησα να τρέχω. Λίγος ο κόσμος, λιγότερα τα μέσα, μικρό το ενδιαφέρον. Μια πορεία μοναχική. Βλέπω τον κόσμο που γεμίζει τώρα τους αγώνες, που προπονείται στους δρόμους και στα γυμναστήρια -απτή απόδειξη μιας μεγάλης αλλαγής. Κάτι πρέπει να γίνει για να στερεωθεί αυτός ο καινούργιος τρόπος, να δυναμώσει αυτό το κύμα. Καθένας μας έχει τους δικούς του λόγους που βγαίνει στο δρόμο, μα όλοι στο τέλος της μέρας έχουμε κοινή συνισταμένη την ικανοποίηση, τη χαρά και την αίσθηση πως η πόλη ανήκει και σε εμάς, έστω για λίγο. Αξίζει να προσπαθήσουμε λίγο ακόμα, για αυτήν την αίσθηση της Αθήνας που μας "χωράει". Θα ήθελα να δουλέψω γι΄αυτό...
5/5
Δεκατρείς μέρες ακόμα. Σήμερα στους δρόμους, στη γειτονιά μου και αλλού, ως τα Πετράλωνα, το Πολύγωνο και τη Λαμπρινή. Η Αθήνα με τις διαφορές της -τοπίο, αρχιτεκτονική, ανθρώπους. Γνωρίζω μέρη άγνωστα, ξαναβλέπω τα ξεχασμένα. Σταματώ, θυμάμαι, παρατηρώ, κι ας είναι για λίγο. Η οδός Ιππολύτου στην Κυψέλη -η πρώτη παιδική μου ανάμνηση-, ο κινηματογράφος "Αλεξάνδρα" όπου πρωτοείδα σινεμά (τη Μαίρη Πόπινς), το φροντιστήριο των γερμανικών στη Ρεθύμνου, τα σπίτιια των φίλων, αναμνήσεις από πάρτυ και ξενύχτια και παγκάκια και φιλιά. Ο αρχαίος ιστός της πόλης και τα φτιασίδια των νεώτερων χρόνων. Από στάση σε στάση, από γειτονιά σε γειτονιά, ανέλπιστη ευκαιρία για περιήγηση. Ταξίδι στην πόλη, άνοιξη, καθημερινή.
11°
