Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει όσα είδαν το φως της δημοσιότητας για την περίδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Καθώς οι μέρες περνούν και οι αποκαλύψεις για το μαγαζί και τους εμποροϋπαλλήλους που το έτρεχαν πληθαίνουν, μια ερώτηση εμφανίζεται όλο και πιο συχνά: «Τι ήξερε ο Αλέκσης;» ρωτούν όλο και περισσότεροι συμπολίτες, αλλά επιτρέψτε μου να πω πως αυτή είναι η λάθος ερώτηση. Γιατί το σημαντικό στην περίπτωση του Αλέκση δεν είναι το τι ήξερε. Είναι το τι καταλάβαινε.
Όποιος έχει παρακολουθήσει την ελληνική πολιτική σκηνή τα 10 τελευταία χρόνια, όποιος έχει ακούσει τον Αλέκση να δίνει συνεντεύξεις ή να μιλάει χωρίς έτοιμο κείμενο (ή και με έτοιμο, συχνά δεν κάνει διαφορά) καταλαβαίνει πως δεν πρόκειται για έναν μεγαλοφυή πολιτικό. Μπορεί να είναι τσαχπίνης, μπορεί να κάνει πολύ καλά τον μάγκα, μπορεί να μη διστάζει να πει όχι απλώς ό,τι ο γάιδαρος πετάει αλλά και πως έχουν πρόβλημα όσοι δεν τον βλέπουν αυτή τη στιγμή πάνω από τα κεφάλια τους (για να πω μερικά από τα προτερήματά του), αλλά μεγαλοφυής δεν είναι. Αν προσθέσουμε και τα εμπόδια που βάζει στην αντίληψη της πραγματικότητας το ηθικό πλεονέκτημα που κερδίζεται απλώς και μόνο με την ένταξη στην αριστερά, καθόλου δεν αποκλείεται οι υπάλληλοι του μαγαζιού να ενημέρωναν τον μαγαζάτορα, αλλά εκείνος να μην καταλάβαινε τι ακριβώς του λένε.
Δεν εννοώ ότι ο Αλέκσης είναι κάποια αθώα περιστέρα (ναι, για το λογοπαίγνιο το έβαλα). Προφανώς ήξερε πως κάποιοι δικοί του άνθρωποι είχαν την κουτάλα και ανακάτευαν το καζάνι της δικαιοσύνης, αλλά είμαι σχεδόν βέβαιος πως δεν μπορούσε να καταλάβει τον τρόπο. Αν μάλιστα η ενημέρωση που του έκανε ο σύντροφος Παππάς ήταν γεμάτη με αυτές τις αγγλικούρες που σαν σύγχρονη μαντάμ Σουσού πετάει ο Νικόλας, είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει τίποτα και η κάθε ενημέρωση θα τελείωνε με την πρωθυπουργική φράση «καλά, καλά, κανόνισε τα εσύ».
Αυτό που πιθανόν να καταλάβαινε είναι πως από την δράση των εμποροϋπαλλήλων του, ωφελημένο έβγαινε το μαγαζί και άρα ο ίδιος ως μαγαζάτορας. Ή ότι οι υφιστάμενοί του είχαν τον τρόπο όχι μόνο να βάζουν στη θέση του τον κάθε ενοχλητικό, αλλά παράλληλα να κάνουν και άλλες επικερδείς δουλειές (τα «πολλά λεφτά» και το «outsourcing» που θα έλεγε και ο σύντροφος Παππάς). Αλλά όχι πολύ περισσότερα.
Ξαναλέω πως αυτή η αδυναμία κατανόησης δεν τον αθωώνει με τον ίδιο τρόπο που δεν αθωώνεται κάποιος που έχει χρησιμοποιήσει κάποιο δηλητήριο αλλά αγνοεί τον τρόπο με τον οποίο αυτό δρα. Και ο λόγος που γράφω γι’ αυτή την αδυναμία είναι το ότι πιστεύω πως έχει σημασία να καταλάβουμε πως δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιους ευφυείς που είχαν την ατυχία να πιαστούν αλλά με ανθρώπους που δεν είχαν ούτε τη στοιχειώδη ευφυΐα να καταλάβουν μέχρι πού μπορεί να απλωθεί το μαγαζί τους.
Έχει σημασία να καταλάβουμε πως η καταστροφική διακυβέρνηση της Πρώτης Φοράς Αριστεράς δεν ήταν το επιστέγασμα της επιτυχίας ενός ικανού ανθρώπου και δεν οφείλεται σε κάποιο πολύ καλό σχέδιο κάποιων αητών, αλλά ήταν το αποτέλεσμα της μαζικής παράκρουσης εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών που πιάστηκαν κορόιδα από ανθρώπους που στην πραγματικότητα δυσκολεύονται ακόμα και να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Και μπράβο τους.
