Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τον «Μεγάλο Περίπατο της Αθήνας» και τους οδηγούς που εξακολουθούν να παρκάρουν παράνομα στο κέντρο της πόλης
Τώρα που η γκρίνια για τον «Μεγάλο Περίπατο» έφερε στην επικαιρότητα τη συζήτηση για τις «παρεμβάσεις» (όπως λένε στη χιπστερική γλώσσα τα έργα και τα μέτρα) που πρέπει να γίνουν στην Αθήνα, νομίζω πως είναι η καταλληλότερη στιγμή να γράψω για τη σπουδαιότερη παρέμβαση που μπορεί να κάνει ο δήμος Αθηναίων στην πόλη. Την παρέμβαση που χωρίς αυτήν όλες οι άλλες δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα. Την παρέμβαση που από μόνη της θα έκανε την Αθήνα άλλη, πολύ καλύτερη πόλη: την επιβολή του νόμου.
Όσοι κατοικούν στην πρωτεύουσα, αλλά και όσοι περνούν από αυτή, ξέρουν καλά πως το πιο μεγάλο της πρόβλημα είναι η παραβατικότητα. Ένας Αθηναίος ή ένας επισκέπτης δεν χρειάζεται να διανύσει απόσταση μεγαλύτερη των 100 μέτρων από οποιοδήποτε σημείο της πόλης για να πέσει πάνω σε μια παράβαση που θα του δυσκολέψει τη ζωή. Σε 100 μέτρα (ναι, ξέρω ότι και πολλά λέω) από οποιοδήποτε σημείο ένας πεζός θα εμποδιστεί από ένα γαϊδούρι που έχει καταλάβει το πεζοδρόμιο για να αφήσει το όχημά του ή από ένα άλλο γαϊδούρι (συγγνώμη πραγματικά γαϊδούρια) που έχει καταλάβει το πεζοδρόμιο για να κάνει τον επιχειρηματία. Στην ίδια απόσταση θα αηδιάσει από τα σκουπίδια στον δρόμο και από τις μουτζούρες πνευματικής αφόδευσης στον τοίχο.
Ένας οδηγός σίγουρα θα κολλήσει στην κίνηση και θα κινδυνεύσει να τρακάρει σε κάθε διασταύρωση από τα παρανόμως σταθμευμένα οχήματα και δεν θα ξέρει πού επιτρέπεται να στρίψει και πού όχι αφού οι πινακίδες θα είναι σίγουρα καλυμμένες με κάποιο αυτοκόλλητο κάποιου συνδέσμου προγλωσσικών οπαδών ή κάποιας άλλης «συλλογικότητας». Αν τίποτα από αυτά δεν του συμβεί, θα πέσει επάνω σε μερικές εκατοντάδες συμπολίτες που με την άνεση του νταβατζή κλείνουν τους δρόμους για να δικαιολογήσουν τη θέση τους ή να διασκεδάσουν την ανία τους.
Ένας ανάπηρος... ένας ανάπηρος δεν θα τολμήσει καν να βγει από το σπίτι.
Αυτό που κανείς δεν θα αντικρύσει είναι η τιμωρία των παραβατικών συμπολιτών. Μια στο τόσο μπορεί να δει κανείς δημοτικούς αστυνομικούς να γράφουν, αλλά η συχνότητα μετριέται σε εβδομάδες και ο ζήλος είναι αντίστοιχος βετεράνου ποδοσφαιριστή που παίρνει μεταγραφή για Ελλάδα μετά από σοβαρό τραυματισμό. Κι αυτό είναι για τα οχήματα. Για τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος (και κοινωνικής αδιαφορίας) δεν υπάρχει καμία απολύτως συνέπεια ακόμα κι αν κάνουν το πεζοδρόμιο ψησταριά, ενώ οι συμμορίες κακομαθημένων αντικοινωνικών με σπρέι, αυτοκόλλητα και αφίσες έχουν την ελευθερία δεκαοχτούρας: μπορούν να αφοδεύσουν οπουδήποτε και οποτεδήποτε αισθανθούν την ανάγκη.
Το αποτέλεσμα είναι μια πόλη άσχημη και δυσλειτουργική. Μια πόλη που θα παραμείνει άσχημη και δυσλειτουργική με ή χωρίς «Μεγάλο Περίπατο». Και το χειρότερο είναι ότι αυτό το άθλιο παρόν δεν πρόκειται να γίνει παρελθόν.
Μόλις χτες (και στο πλαίσιο της ενημέρωσης για τον «Μεγάλο Μερίπατο») ένας αντιδήμαρχος μιλούσε στον ΣΚΑΙ στον Άρη τον Πορτοσάλτε. Στην ερώτηση για το αν υπάρχουν παρκαρισμένα οχήματα στη Σόλωνος απάντησε με πέντε ή έξι (και γεμάτα σιγουριά) «όχι». Όταν οι ακροατές ενημέρωσαν ότι τα «όχι» του αντιδημάρχου δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα εκείνος απάντησε ότι «η δημοτική αστυνομία περνάει κάθε 3 λεπτά και διώχνει τα παρανόμως παρκαρισμένα οχήματα». Προσοχή: δεν κόβει κλήσεις, δεν τιμωρεί τους αντικοινωνικούς συμπολίτες, απλώς «τα διώχνει». Όποιος ξέρει τη Σόλωνος (δηλαδή σχεδόν όλοι όσοι διαβάζετε) και τον αριθμό των πάρκινγκ που υπάρχουν στο κέντρο καταλαβαίνετε πως κάποιος πρέπει να είναι μεγάλο γαϊδούρι (συγγνώμη γαϊδουράκια) για να παρατήσει το αυτοκίνητό του εκεί. Αλλά η μόνη τιμωρία που υφίσταται ακόμα και αυτό το μεγάλο γαϊδούρι είναι ότι απλώς τον διώχνουν προκειμένου να πάει να εκδηλώσει τη γαϊδουριά του (ξανά συγγνώμη από τα πανέμορφα τετράποδα) λίγο πιο κάτω.
Γιατί λοιπόν ο αντικοινωνικός παραβατικός να πάψει να είναι αντικοινωνικός παραβατικός;
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όσες «παρεμβάσεις» και να γίνουν, όσα έργα και όσα μέτρα και αν αποφασιστούν, δεν θα έχουν καμία απολύτως αξία χωρίς την αυστηρή επιβολή των στοιχειωδών κανόνων συμβίωσης που ονομάζονται νόμοι. Κανένας «Μεγάλος Περίπατος» δεν θα είναι τίποτα αν δεν εξασφαλιστεί η δυνατότητα για όλους τους «μικρούς περιπάτους» της πόλης και καμία συγκοινωνιακή διευθέτηση δεν θα λειτουργήσει με παρανόμως παρακαρισμένα/διερχόμενα οχήματα.
Δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι και για να είμαι ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει (αν η διοίκηση ενός δήμου ήταν εύκολη θα βγάζαμε δημάρχους με κλήρωση). Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι μπορεί να γίνει και για κάποιον (όχι και τόσο περίεργο) λόγο δεν γίνεται. Δεν με ενδιαφέρει ποιανού αρμοδιότητα είναι το καθετί και ποιός είναι υπεύθυνος για το ένα ή για το άλλο. Αν οι εκπρόσωποι των θεσμών και των αρχών δεν μπορούν να συνεννοηθούν ας δώσουν τη θέση τους σε άλλους που να μπορούν. Και (κυρίως) που να θέλουν. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Ξέρω ότι κάποιοι ήδη ετοιμάζονται να αραδιάσουν δικαιολογίες για τους παραβατικούς οδηγούς. Ως κάποιος που όποτε πάει στο κέντρο με αυτοκίνητο (προτιμώ μετρό ή τα πόδια) πάντα βρίσκει κάπου να παρκάρει νομίμως (μπορεί σε πάρκινγκ ή λίγο πιο μακριά από εκεί που θέλει να πάει ή και τα δύο), δεν ανέχομαι καμία δικαιολογία. Ως κάποιος που έχει δει τους συμπατριώτες να μεταμορφώνονται σε νομοταγείς Παναγίτσες στο εξωτερικό, ξέρω ότι το μόνο που τους εμποδίζει να είναι το ίδιο νομοταγείς και εδώ, είναι η ανοχή των αρχών.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
