Ο Ιλί Καρέλι ήταν ένας αδίστακτος κακοποιός. Ένας ψυχανώμαλος δολοφόνος που δεν δίστασε να αφαιρέσει την ζωή ενός 46χρονου δεσμοφύλακα, πατέρα δύο παιδιών μόνο και μόνο επειδή οι αρχές δεν τον άφηναν να φύγει από τις φυλακές. Αυτό είναι κάτι που κανείς δεν αμφισβητεί. Πάμε όμως παρακάτω.
Ο θάνατος του Καρέλι στις φυλακές της Νιγρίτας λίγα μόνο εικοσιτετράωρα μετά την αποτρόπαια πράξη του και, κατά πάσα βεβαιότητα, μετά από κακοποίηση και βασανισμό που υπέστη από «κάποιους» που θέλησαν με αυτό τον τρόπο να εκδικηθούν τον άδικο χαμό του δεσμοφύλακα, αποτελεί όνειδος για την Ελλάδα. Αλίμονό μας αν ζούμε σε μια χώρα όπου το κράτος δολοφονεί κρατουμένους (ό,τι και αν αυτοί έχουν διαπράξει) μέσα στα κελιά τους. Το έχω πει κι άλλες φορές: Θεωρώ την αυτοδικία ένα από τα πιο αποκρουστικά εγκλήματα. Γιατί; Επειδή μας επιστρέφει στις προϊστορικές εποχές, επιβάλλει τον νόμο της ζούγκλας. Και διότι είναι ένα έγκλημα που βρίσκει πάντα άπειρους υποστηρικτές.
Κάπου εδώ πέφτει και η κλασική ερώτηση: «Ρε φίλε, και αν κάποιος σκότωνε τον πατέρα σου ή βίαζε την αδερφή σου θα ήσουν τόσο large;». Απάντηση: «Θα ήθελα να τον κόψω κομματάκια». Ένα ευνομούμενο κράτος όμως δεν γίνεται να βασίζεται στο θυμικό των συγγενών των θυμάτων (ή ακόμα και του απρόσωπου όχλου). Υπάρχουν νόμοι, προβλέπονται συγκεκριμένες ποινές για κάθε αδίκημα, μεσολαβεί μια δίκη. Μόνο με αυτό τον τρόπο λειτουργεί μια πολιτισμένη κοινωνία. Στην περίπτωση του Καρέλι βέβαια δεν έχουμε καν να κάνουμε με αυτοδικία. Τον εν λόγω βαρυποινίτη δεν σκότωσαν εξοργισμένοι συγγενείς του θύματός του αλλά (όπως δείχνουν όλες οι ενδείξεις) εκπρόσωποι του κράτους.
Ρατσιστικό έγκλημα; Ούτε καν. Δυστυχώς, στις ελληνικές φυλακές (κι όχι μόνο) έχουν βρει το θάνατο και πολλοί Έλληνες κρατούμενοι. Κάποιοι ωθήθηκαν στην αυτοκτονία, άλλοι «αυτοκτόνησαν» για να ικανοποιηθεί κάποιο απροσδιόριστο λαϊκό αίσθημα «δικαιοσύνης». Στην προκειμένη περίπτωση, ο Καρέλι δεν ήταν ούτε «φονιάς» ούτε «Αλβανός». Ήταν ένας κρατούμενος τα δικαιώματα του οποίου όφειλε να σεβαστεί το κράτος. Αλλά και το πρώτο θύμα αυτής της θλιβερής ιστορίας δεν ήταν απλώς «ένας δεσμοφύλακας». Είχε όνομα, λεγόταν Γιώργος Τσιρώνης. Και είναι ένας άνθρωπος που έχασε άδικα τη ζωή του εν ώρα υπηρεσίας επειδή το κράτος απέτυχε να τον προστατεύσει.
Οι ελληνικές φυλακές είναι μια πονεμένη ιστορία. Χιλιάδες κρατούμενοι στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλo. Αιματηρές εξεγέρσεις. Βαρυποινίτες που την σκαπουλάρουν με ελικόπτερα. Νόμος του πιο ισχυρού και αυτοδικία μέχρι θανάτου. (Έλληνες και ξένοι) κρατούμενοι και δεσμοφύλακες νεκροί. Δυστυχώς έχουμε και τις φυλακές που μας αξίζουν…
