Η ντροπή του να μην είσαι καλά

Είναι και αυτή η στρογγυλάδα του 2020 που υπογραμμίζει πολύ έντονα ότι τέλειωσε η δεκαετία της κρίσης. Έτσι λένε όλοι. Τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων είναι ακόμη και αρνητικά, η ανεργία παραμένει υψηλή σε σχέση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο αλλά πέφτει, οι οίκοι αξιολόγησης μας δίνουν καλύτερους βαθμούς, περάσαμε σε ρυθμούς ανάπτυξης μετά από τόσα χρόνια στην ύφεση, έρχονται –ακούγεται– επενδύσεις, οι φόροι μειώνονται (λίγο αλλά προσεχώς περισσότερο), οι έξω μας αντιμετωπίζουν σαν έναν κακό μαθητή που άργησε να προσαρμοστεί αλλά, επιτέλους, δεν είναι πια τιμωρία – γενικώς, κανονικότητα. 

Και αν, παρόλα αυτά, δεν τα καταφέρνεις; Αν φοβάσαι ότι θα βγει σε πλειστηριασμό το σπίτι σου γιατί χρωστάς και ούτε στη ρύθμιση δεν μπορείς να είσαι συνεπής; Και αν δεν είσαι μπαταχτσής ή κακοπληρωτής από αυτούς που λένε στα κανάλια, αλλά πραγματικά την πάτησες και δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις; 

Αν παραμένεις άνεργος παρόλο που τα πράγματα πάνε καλύτερα στην απασχόληση; Αν αμείβεσαι με 600 ή 700 ευρώ και δεν τα βγάζεις πέρα; Και αν παίρνεις πάνω από χίλια αλλά έχεις παιδί και πάλι δεν βγαίνει; Αν δεν σκέφτεσαι καν να κάνεις παιδί γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά ή μένεις ακόμη με τους γονείς σου γιατί δεν μπορείς να νοικιάσεις; Αν ούτε φέτος θα πας διακοπές; Αν έχεις μαγαζί και δεν μπορείς να το κρατήσεις γιατί αυτό που πουλάς προφέρεται αλλού πολύ φθηνότερα; Αν είσαι αγρότης εγκλωβισμένος σε μια καλλιέργεια που δεν αποδίδει; Αν προσπάθησες να στραφείς στις εξαγωγές και μπουρδουκλώθηκες στη γραφειοκρατία; Αν είσαι ο ευτυχής δημόσιος υπάλληλος που τον βρίζουν όλοι ως τεμπέλη αλλά δυσκολεύεσαι με τα 1.200 γιατί από τη μια τα παιδιά και από την άλλη η κατάκοιτη μάνα σου; Αν είσαι ο δάσκαλος των 800 ευρώ και ο καθηγητής των 900; Αν είσαι ο γιατρός του ΕΣΥ που καβατζάρεις το χιλιάρικο και χάνεις χρόνια απ’ τη ζωή σου σε κάθε εφημερία; Κι αν είσαι πανεπιστημιακός που δεν κάνεις παράλληλα κάποιο ελεύθερο επάγγελμα και φοβάσαι μην καταλάβουν οι φοιτητές σου ότι είσαι οικονομικά σε χειρότερη θέση από τη δική τους; 

Τι λέω τώρα; Οι πανεπιστημιακοί με μάραναν! Γιατί δεν πάω σε μια ταμία σουπεμάρκετ των 360 ευρώ που προσλήφθηκε για τετράωρο ή σε ένα ντελιβερά των 3,5 ευρώ την ώρα με τα έξοδα του παπιού δικά του; Γιατί όχι σε μια σερβιτόρα σε καφετέρια των 2 ευρώ την ώρα; 

Ντρέπομαι κι εγώ που τα γράφω. Όχι αυτοί που ντρέπονται να πουν ότι δεν είναι καλά, ενώ όλα γύρω (ακούγεται πως) πάνε καλά. 

Μπορώ να μαντέψω και τα σχόλια: «Α, δεν σ’ αρέσει η κυβέρνηση Αγγελικούλα, γι’ αυτό σε πήρε ο πόνος». 

Γνώρισα μια τέτοια σερβιτόρα, των 2 ευρώ την ώρα. Τη ρώτησα πώς τα πάει και μου απάντησε «καλά». Μετά πιάσαμε την κουβέντα για το μεταπτυχιακό που κάνει, για την ταλαιπωρία της με τις συγκοινωνίες, έμαθα πόσα παίρνει και μου εξήγησε ότι μου είπε στην αρχή ότι τα πάει καλά γιατί τι να έλεγε σε μένα με το iPhone που φαίνομαι καλά. 

Της υποσχέθηκα ότι θα γράψω κάτι με αφορμή τη συνάντησή μας και θα της το στείλω. Και αυτό με νοιάζει πολύ περισσότερο από τα «Α, Αγγελικούλα»…