Αν η διαμαρτυρία ήταν καύσιμο, θα ήμασταν χώρα μεγιστάνων

Πριν καιρό είχα γραψει ότι το μόνο ελληνικό προϊόν που εμπιστεύομαι είναι η φέτα. Σήμερα πρέπει να διορθώσω και να πω πως τα μόνα ελληνικά προϊόντα που εμπιστεύομαι, τα μόνα που στ’ αλήθεια μπορεί να παράγει με συνέπεια η χώρα, είναι η φέτα και οι διαμαρτυρίες (αν και για τη φέτα είμαι σίγουρος ότι δεν μπορεί να παραχθεί στην αφθονία στην οποία παράγονται διαμαρτυρίες). Είναι τέτοια η έφεση στη διαμαρτυρία που έχουν οι συμπολίτες που νομίζω πως ακόμα κι αν αποφάσιζε κάποιος να σηκώσει αεροπλάνα που θα πετούν λεφτά από τον ουρανό θα βρίσκονταν μια ομάδα να διαμαρτυρηθεί επειδή το κράτος δεν μοιράζει δωρεάν κουβάδες και μια άλλη ομάδα που θα απαιτούσε δωρεάν ομπρέλες.

Είναι τέτοια η μανία για διαμαρτυρία που μέχρι προσφάτως υπήρχαν άνθρωποι που διαμαρτύρονταν εναντίον της προοπτικής να αξιοποιηθεί εκείνη η τεράστια έκταση τσιμέντου, ξερόχορτων και ερειπίων που τη λέμε «παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού». Λίγο πιο πριν κάποιοι άλλοι διαμαρτύρονταν στην πιθανότητα να χτίσει ο Παναθηναϊκός γήπεδο στον Βοτανικό μη και χάσουν το σπίτι τους οι κορμοράνοι, κάποιοι διαμαρτύρονταν για να μην κατασκευαστεί ο σταθμός του μετρό της Αγίας Παρασκευής στην κεντρική πλατεία της Αγίας Παρασκευής, κάποιοι άλλοι δεν ήθελαν την υπογειοποίηση της Κηφισίας, κάποιοι άλλοι πάλευαν να μη γίνει ο περιφερειακός του Υμηττού, οι οδηγοί λεωφορείων διαμαρτύρονταν για την τηλεματική και για να μην τα πολυλογώ δεν υπάρχει τίποτα που να βοήθησε (ή να επρόκειτο να βοηθήσει αν δεν εμποδίζονταν) τη χώρα να πάει έστω και ένα μικρό βήμα εμπρός που να μη συνάντησε σθεναρή αντίσταση από τους αφόρητα συντηρητικούς και ανίκανους να αντιληφθούν το συμφέρον τους σε χρονικό διάστημα πέραν της εβδομάδας, συμπολίτες.

Κάποιος θα περίμενε πως η κρίση θα είχε αλλάξει τα μυαλά του εξυπνότερου λαού του κόσμου αλλά, δυστυχώς, τα μυαλά που είναι φτιαγμένα από τα ίδια υλικά που φτιάχνονται και τα ντουβάρια δύσκολα αλλάζουν. Κι έτσι μόνο τις τελευταίες ημέρες έχουμε διαμαρτυρίες για: να μην κλείσουν οι κοστοβόρες (για όλους μας) και ρυπογόνες (για την περιοχή που βρίσκονται) λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ, να μην τοποθετηθούν ανεμογεννήτριες στην Τήνο επειδή «χαλάνε το τοπίο», να μη γίνει κλειστό κέντρο μεταναστών στη Λέσβο που υποφέρει από το ανοιχτό κέντρο μεταναστών, να μη γίνουν κλειστά κέντρα μεταναστών στην ηπειρωτική Ελλάδα.  

Αν σ΄αυτές τις διαμαρτυρίες (που τις ξέρουμε επειδή έχουν πάρει δημοσιότητα) προσθέσουμε τις καθημερινές συγκεντρώσεις στην Αθήνα όπου συμπολίτες απαιτούν να μην αλλάξει τίποτα πουθενά, τις καταλήψεις σε σχολεία και πανεπιστήμια με αίτημα την προστασία του δικαιώματος στον τραμπουκισμό και τον βανδαλισμό και αν σκεφτείτε ότι αυτές είναι μόνο λίγες από τις καθημερινές διαμαρτυρίες που απολαμβάνουμε καθημερινά, καταλαβαίνετε ότι αργά ή γρήγορα (μάλλον το δεύτερο) αυτή η χώρα θα στραφεί ξανά σ’ αυτό που κάνει σε τακτά χρονικά διαστήματα από τότε που έγινε κράτος: τα παρακάλια για ελεημοσύνη από τους ξένους.

Μαθητές που έχουν πεισθεί ότι δικαιούνται τα πάντα αλλά δεν νιώθουν την παραμικρή υποχρέωση για οτιδήποτε, νησιώτες που αδιαφόρησαν για κάθε οικοδομική αυθαιρεσία και ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκαν για τις παράνομες χωματερές αλλά τους ενοχλεί το θέαμα των ανεμογεννητριών, κάτοικοι περιοχών που απαιτούν αλληλεγγύη από την Ευρώπη στο μεταναστευτικό αλλά αρνούνται να δείξουν οι ίδιοι την παραμικρή αλληλεγγύη σε συμπατριώτες τους και να δεχθούν έναν μικρό αριθμό μεταναστών στην περιοχή τους, εργαζόμενοι που στοιχίζουν 200 με 300 εκατομμύρια τον χρόνο στα κορόιδα που πληρώνουν φόρους αλλά απαιτούν να επιβάλουν τους όρους τους και διάφοροι άλλοι κοντόφθαλμα συμφεροντολόγοι ή οπισθοδρομικοί παλεύουν να μείνει η χώρα ακίνητη στο βούρκο που και οι ίδιοι βοήθησαν να φτιαχτεί.

Και όλα αυτά δεν είναι το μεγαλύτερο κακό. Το μεγαλύτερο κακό είναι ότι αυτοί οι συμπολίτες συνεχώς κερδίζουν. Το μεγαλύτερο κακό είναι η σπουδή με την οποία κάθε κυβέρνηση τρέχει να διαπραγματευτεί με τους διαμαρτυρόμενους δημιουργώντας έτσι την εγκληματική βεβαιότητα σύμφωνα με την οποία όποιος φωνάζει δυνατότερα και όποιος εκβιάζει στο τέλος κερδίζει.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, αν η διαμαρτυρία ήταν καύσιμο μπορεί να ήμασταν κάτι σαν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (οικονομικώς). Αλλά δεν είναι. Και έτσι γινόμαστε όλο και πιο φτωχοί.  Όλο και πιο ξεπερασμένοι. Όλο και πιο ανίκανοι να κοιτάξουμε προς την κατεύθυνση της προόδου. Και μπράβο μας.  

Υ.Γ. Προφανώς και όποιος διαμαρτύρεται δεν έχει σώνει και καλά άδικο. Όμως το τεράστιο πλήθος διαμαρτυριών παρασύρει σαν κύμα και τις διαμαρτυρίες εκείνες που δεν γίνονται κόντρα στη λογική και την πραγματικότητα. Κι αυτό είναι άλλο ένα μεγάλο κακό των διαμαρτυριών για κάθε μακρύ και κάθε κοντό.