Η Κατερίνα Παναγοπούλου σχολιάζει τις απεργιακές κινητοποιήσεις για το αναπτυξιακό νομοσχέδιο και τις πρακτικές των συνδικαλιστών.
Μετά την απύθμενη ταλαιπωρία που υπέστησαν οι κάτοικοι της πρωτεύουσας πριν 3 εβδομάδες όταν μετρό και ηλεκτρικός είχαν 24ωρη απεργία και λεωφορεία, τρόλεϊ και τραμ πραγματοποιούσαν στάσεις εργασίας σε ώρες αιχμής, μία νέα απεργία προστέθηκε τώρα για να δοκιμάσει τα νεύρα των πολιτών και να αλλάξει γνώμη και στους τελευταίους που έβλεπαν με ανοχή τις ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής από συντεχνίες.
Αντιδρώντας στο αναπτυξιακό νομοσχέδιο που δίνει τη δυνατότητα στους δημάρχους να συνάπτουν συμφωνίες με ιδιώτες στην καθαριότητα, στον ηλεκτροφωτισμό και τις υπηρεσίες πρασίνου -κάτι δηλαδή που συμβαίνει και σε χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης-, η ΠΟΕ-ΟΤΑ κήρυξε απεργίες, με αποτέλεσμα δήμοι της Αττικής να μετατραπούν σε απέραντους σκουπιδότοπους. Το Σάββατο συνδικαλιστές πέταξαν σκουπίδια στην είσοδο του Υπουργείου Εσωτερικών, την Τετάρτη πραγματοποίησαν μηχανοκίνητη πορεία προκαλώντας κυκλοφοριακό έμφραγμα σε ώρες αιχμής στην Αθήνα, ενώ χθες, Πέμπτη, ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, πραγματοποίησαν κι άλλη πορεία προς τη Βουλή δημιουργώντας νέο χάος στους δρόμους της πρωτεύουσας. Μέσα στην ίδια εβδομάδα και συγκεκριμένα την Τετάρτη οι εργαζόμενοι στα τρόλεϊ πραγματοποίησαν στάση εργασίας «από τις 12:00 έως τις 16:00, προκειμένου να πραγματοποιήσουν Γενική Συνέλευση». Τα τελευταία δρομολόγια ξεκίνησαν στις 11 παρά, ενώ η κυκλοφορία αποκαταστάθηκε μετά τις 17.00. Δηλαδή, η γενική συνέλευση έπρεπε να πραγματοποιηθεί στα μέσα της εβδομάδας, ακριβώς στις ώρες αιχμής, που οι πολίτες προσπαθούν να πάνε στις δουλειές τους. Στη μέση του συνδικαλιστικού ακτιβισμού βρίσκονται πάντα οι πολίτες που πληρώνουν φόρους για δημόσιες υπηρεσίες που τους παρέχονται εάν και μόνο εάν δεν διαφωνούν οι συνδικαλιστές. Ταυτόχρονα εμπαίζονται με δηλώσεις όπως αυτές που ακούσαμε Πέμπτη βράδυ στα δελτία των 8: «εμείς απεργούμε για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα του πολίτη σε υπηρεσίες υψηλού επιπέδου». Μετά από 10 χρόνια κρίσης, όμως, οι αυταπάτες έχουν τελειώσει.
Το δικαίωμα της απεργίας, που διαχρονικά αποτέλεσε ένα αδιαφιλονίκητο μέσο εκβιασμού του πολιτικού συστήματος από επαγγελματικές ομάδες που επέμεναν πεισματικά να διατηρούν προνόμια σε ένα χρεοκοπημένο κράτος, ασκήθηκε τόσες φορές και τόσο καταχρηστικά στα χρόνια των μνημονίων, που τελικά «ξεχείλωσε». Εκφυλίστηκε. Όλες οι έρευνες συγκλίνουν στο ίδιο συμπέρασμα. Οι πολίτες έχουν μικρότερο βαθμό εμπιστοσύνης στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας, σε σχέση ακόμα και με το απαξιωμένο πολιτικό μας σύστημα. Οι απεργίες στα Μέσα Συγκοινωνίας, αλλά και η νέα απεργία της ΠΟΕ- ΟΤΑ, απλά επιβεβαιώνουν την διάχυτη αίσθηση που επικρατεί πλέον στην κοινωνία. Οι πολίτες κουράστηκαν να αποτελούν παράπλευρη απώλεια συντεχνιακών εκβιασμών. Η ιδεολογικοποίηση του ατομικού ή κλαδικού συμφέροντος έχει πάψει να πείθει. Το δικαίωμα στην απεργία δεν μπορεί να καταργεί το δικαίωμα στην εργασία και στην λειτουργία της πόλης.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια η επιρροή που έχουν οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του κόσμου της εργασίας, τα συμφέροντα του οποίου διατείνονται ότι διαφυλάσσουν, είναι φανερή από την αντίδρασή τους στην τελευταία διάταξη που έφερε στο αναπτυξιακό νομοσχέδιο ο Γιάννης Βρούτσης. Και αποτυπώθηκε τόσο στον φόβο τους απέναντι στη δημιουργία Ηλεκτρονικού Μητρώου Συνδικαλιστικών Οργανώσεων (ώστε να διαπιστώνεται ότι αυτοί που μετέχουν είναι πράγματι εργαζόμενοι και όχι μέλη σωματείων- σφραγίδα), όσο και στο μέτρο της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Σύσσωμα τα σωματεία διαφωνούν με το να λαμβάνεται απόφαση για απεργία με διενέργεια μυστικής ηλεκτρονικής ψηφοφορίας από το 50+1%, επιμένοντας να συνεχίσουν οι λίγοι να αποφασίζουν για τους πολλούς, αλλά και να νοθεύεται το αποτέλεσμα όποτε δεν είναι αυτό που πρέπει.
Όλα αυτά που συζητούνταν μέχρι τώρα, όμως, ανάμεσα στις παρέες, σε άρθρα γνώμης και αναλύσεις κυριακάτικων εφημερίδων διατυπώθηκαν για πρώτη φορά και από τα πλέον επίσημα χείλη. Από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην ανάρτηση που έκανε πριν 3 εβδομάδες. Μία αδιαμφισβήτητα τολμηρή ανάρτηση για Πρωθυπουργό, που έδειξε ότι πολιτικό σύστημα και κοινωνία είναι έτοιμοι πλέον να συμφωνήσουν σε κάποια βασικά: «Για μία ακόμη φορά απεργούν οι λίγοι και ταλαιπωρούνται οι πολλοί. Και αυτό διότι μερικοί επαγγελματίες του συνδικαλισμού, που έχουν χάσει την επαφή τους με τον κόσμο της εργασίας αντιδρούν στη διαφάνεια (…) Οι Έλληνες κουράστηκαν να δοκιμάζονται από πρακτικές περασμένων δεκαετιών...».
Πέρα όμως από το ότι «κουράστηκαν», υπάρχει και κάτι ακόμα, πολύ πιο σημαντικό, που συνέβη εξαιτίας ακριβώς της κατάχρησης του δικαιώματος της απεργίας.
14°
