Ο εχθρός δεν είναι οι μετανάστες

Με χαμόγελο ακούω και διαβάζω τους συμπολίτες οι οποίοι καθόλου δεν θέλουν τους μετανάστες επειδή «ειναι μουσουλμάνοι και η κουλτούρα τους απειλεί τη δική μας». Ο πρώτος λόγος που χαμογελάω είναι πως η κουλτούρα των περισσότερων φωνακλάδων, αυτή που απειλείται, είναι μια κουλτούρα σεξιστική, ομοεχθρική, αντιεβραϊκή, δηλαδή μια κουλτούρα η οποία δεν διαφέρει και τόσο πολύ από τις περιγραφές που κάνουν οι φωνακλάδες για την κουλτούρα προσφύγων και λαθρομεταναστών. Και για έναν περίεργο λόγο όσο πιο σεξιστής, ομοεχθρικός και εβραιοφάγος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο ανησυχεί για την αλλοίωση της κουλτούρας του από αυτούς που (σύμφωνα με τις περιγραφές) είναι σεξιστές, ομοεχθρικοί και βγάζουν σπυριά όταν ακούν τη λέξη «Εβραίος» (το ίδιο περίεργο, φυσικά, είναι να μιλάνε για σεβασμό σε σεξιστικές και ομοεχθρικές κουλτούρες οι φεμινίστριες, οι ομοφυλόφιλοι και οι υπέρμαχοι της ισότητας και των δικαιωμάτων, αλλά αυτού του τύπου οι κωμικοτραγικές αντιφάσεις είναι πια κοινός τόπος).  

Στην πραγματικότητα οι συμπολίτες που καθόλου δεν θέλουν τους μετανάστες, δεν δίνουν δεκάρα για τη θρησκεία των μεταναστών και πολύ περισσότερο για την κουλτούρα τους. Αυτό που τους ενοχλεί και τους αναγκάζει να λένε παραμύθια για κουλτούρες, είναι το ότι όλοι οι μετανάστες που στοιβάζονται στα κέντρα υποδοχής έχουν κάτι που είναι πολύ πιο τρομακτικό και από τη θρησκεία και από την κουλτούρα τους: Είναι φτωχοί. Κι αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα όσων δεν θέλουν ούτε να τους βλέπουν.

Ποτέ κανείς δεν έχει ενοχληθεί από τους εκατοντάδες Άραβες κροίσους που γεμίζουν τη Μύκονο τα καλοκαίρια, κανείς δεν έχει ενοχληθεί στην προοπτική να αγοράσει την ομάδα του κάποιος σεΐχης ή εμίρης. Κανείς ποτέ δεν έχει διαμαρτηρηθεί που η διπλανή του βίλα αγοράστηκε από κάποιον πετρελαιά που έχει σε εκατομμύρια όσα τα ράφια του σούπερμαρκετ σε φασόλια. Και να είστε σίγουροι πως αν για κάποιον λόγο, ας πούμε για να είναι κοντά στον αγαπημένο τους Ρέμο, το κέντρο της Αθήνας γέμιζε εκατομυριούχους από την Ανατολή κανένας δεν θα ενοχλείτο και κανένας δεν θα ανησυχούσε ούτε για τη θρησκεία ούτε για την κουλτούρα του.

Αυτό που φοβούνται, αλλά δεν λένε, οι περισσότεροι συμπολίτες είναι η φτώχια. Ο λόγος που δεν αντέχουν τους μετανάστες δεν είναι επειδή είναι μουσουλμάνοι ή επειδή θεωρούν τη γυναίκα κατώτερη από τον άντρα (πάρα πολλοί Έλληνες το ίδιο πιστεύουν) αλλά επειδή είναι φτωχοί. Πολύ φτωχοί. Και οι πολύ φτωχοί άνθρωποι μπορεί να φανούν τρομακτικοί για τους κατοίκους μιας χώρας που η επιβολή του νόμου είναι τόσο φανταστική όσο ένας ιπτάμενος μονόκερος.

Αν μπορούσαμε να το παραδεχτούμε αυτό, τότε η συζήτηση για το μεταναστευτικό θα μπορούσε να γίνει λίγο πιο σοβαρή από όσο είναι τώρα. Γιατί, τότε ίσως συμφωνούσαμε πως το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι το, αναπόφευκτο*, μεταναστευτικό ρεύμα, αλλά η απροθυμία των ελληνικών κυβερνήσεων να επιβάλουν εκείνους τους κανόνες που έχουμε συμφωνήσει ότι είναι απαραίτητοι για την επιβίωση μιας κοινωνίας. Είναι η απροθυμία των ελληνικών κυβερνήσεων να επιβάλουν τους νόμους.

Αν φοβάστε ότι η μαύρη εργασία των μεταναστών μπορεί να στερήσει δουλειές από τους Έλληνες το πρόβλημα σας δεν είναι οι μετανάστες, αλλά οι αρχές που είναι αρμόδιες για την καταπολέμηση της μαύρης εργασίας. Αν φοβάστε ότι η απελπισία των μεταναστών θα τους οδηγήσει στην παραβατικότητα, το πρόβλημα σας είναι η Ελληνική Αστυνομία που ασχολείται με την επιβολή του νόμου όσο εγώ με το μπέιζμπολ. Αν ανησυχείτε για την κουλτούρα ανισότητας και καταπίεσης γυναικών και ομοφυλόφιλων (ξέρω πως δεν σας πολυνοιάζουν αυτά, αλλά λέμε) το πρόβλημά σας είναι και πάλι η πλήρης απροθυμία των αρχών να επιβάλουν τους κανόνες ισότητας και να προασπίσουν τα κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα.

Με λίγα λόγια, μπορεί οι μετανάστες να μην είναι αδέρφια σας (ούτε δικά μου είναι... έχω μόνο έναν αδερφό), αλλά δεν είναι απαραιτήτως εχθροί σας. Ο πραγματικοί σας εχθροί είναι οι κυβερνήτες και οι αξιωματούχοι που αρνούνται πεισματικά να κάνουν την Ελλάδα μια χώρα που ζει με κανόνες. Οι πραγματικοί σας εχθροί είναι αυτοί που θέλουν η Ελλάδα να παραμείνει μια χώρα στην οποία η εφαρμογή του νόμου είναι η εξαίρεση και η παραβατικότητα ο κανόνας. Είναι αυτοί εξαιτίας των οποίων οι φτωχοί άνθρωποι σας γεμίζουν φόβο και ανασφάλεια (κι ας μην υπάρχει καμία στατιστική που να επιβεβαιώνει τον φόβο αυτό).

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, νομίζω πως όλο και περισσότεροι καταλαβαίνετε πως η επιλογή δεν είναι ανάμεσα σε μια χώρα με μετανάστες και μια χώρα χωρίς μετανάστες, αλλά ανάμεσα σε μια χώρα με νόμους και μια χώρα που ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει. Και είμαι σίγουρος πως όλοι συνειδητοποιείτε ότι η ζωή σε μια ευνομούμενη χώρα με μετανάστες είναι πολύ καλύτερη απ’ ότι η ζωή σε μια χώρα που δεν έχει ούτε μετανάστες ούτε νόμο. Αντί λοιπόν να τα βάζετε με τους μετανάστες και να χάνετε τον χρόνο σας προσπαθώντας να αλλάξετε εκείνη την πλευρά της πραγματικότητας που δεν αλλάζει, μήπως ήρθε η ώρα να απαιτήσετε μια χώρα με κανόνες και να προσπαθήσετε να αλλάξετε εκείνη την πλευρά της πραγματικότητας που και πρέπει και μπορεί να αλλάξει;

Ακόμα κι αν είστε από αυτούς που πιστεύουν ότι οι μετανάστες είναι γενικά κάτι κακό (δεν ξέρω γιατί, αλλά υπάρχουν τέτοιοι ανθρωποι), πρέπει να καταλάβετε πως είναι ένα κακό αναπόφευκτο. Είναι όπως οι σεισμοί. Δεν έχετε καμία δυνατότητα να τους ελέγξετε ούτε να τους περιορίσετε. Αλλά μπορείτε να επηρεάσετε τις συνέπειές τους. Όπως αντί να κλαψουρίζετε για τους σεισμούς χτίζετε ένα αντισεισμικό σπίτι, έτσι αντί να κλαψουρίζετε για τους μετανάστες, να απαιτήσετε την επιβολη εκείνων των κανόνων που θα σας επιτρέψουν να ζήσετε πιο άνετα μαζί τους. Και μπράβο σας.

*δεν έχω το κουράγιο να εξηγήσω στους συνητηρητικούς συμπολίτες γιατί δεν γίνεται η μετανάστευση από τα φτωχότερα κράτη στα πλουσιότερα να εξαλειφθεί, με τον ίδιο τρόπο που δεν έχω το κουράγιο να εξηγήσω σε έναν κομμουνιστή γιατί είναι αδύνατη η εξάλειψη κάθε οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας.