Μπορεί να πει κανείς πολλά για την πολιτεία Τατσόπουλου. Εξυπνακισμοί, νταηλίκια, επίδειξη ανδρισμού και ένα ακόρεστο πάθος για τη δημοσιότητα που δεν ικανοποιείται με κανέναν τρόπο, ούτε με τη διαρκή εκτόνωσή του στα social media. Τίποτα μα τίποτα δεν φαίνεται χορταστικό για τον νεοεκλεγέντα βουλευτή, που δείχνει να πεινάει και να διψάει διαρκώς για τα φώτα της κάμερας, για τα μικρόφωνα, για το «κλικ» της φωτογραφικής μηχανής, που αδιάκοπα απευθύνεται σαν να ψάχνει τρόπους να κερδίσει την προσοχή του ακροατηρίου. Είτε αρέσουν είτε όχι οι απόψεις του, δεν έχει να κάνει τόσο με αυτές η υπερπροβολή του, έχει να κάνει μάλλον με το ύφος και με το timing. Αιρετικός, αντισυμβατικός και γενναίος, λένε οι φίλοι του. Πρόκληση για την πρόκληση, νοσηρό εκκεντρισμό και πολιτική εγωπάθεια, βλέπουν οι άλλοι.
Οπωσδήποτε δεν έχει περάσει απαρατήρητος από τη στιγμή που εμφανίστηκε στα κοινά κερδίζοντας πολλές ευκαιρίες δημοσιότητας, όχι συνήθως για το κοινοβουλευτικό του έργο, αλλά για κάποιο εκρηκτικό σχόλιο, μια εντυπωσιακή ατάκα ή έναν επεισοδιακό καβγά. Είναι κρίμα γιατί κατά καιρούς έχει πάρει έντιμες και θαρραλέες θέσεις: Ασχολήθηκε εκτενώς με τα ζητήματα των Ρομά (εδώ και στο Συμβούλιο της Ευρώπης), σήκωσε πρώτος το θέμα της Χρυσής Αυγής μετωπικά, όταν πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν της σχολής «να μην παίζουμε το παιχνίδι τους», με διαφορά ο πιο θαρραλέος βουλευτής την ημέρα των τραμπουκισμών στο «Χυτήριο», αποενοχοποίησε την άσκηση σκληρής κριτικής στους ακραίους στα εθνικά θέματα, ενώ μιλούσε απλά αλλά όχι συγκαταβατικά και με έναν τρόπο που ξέφευγε από την «ξύλινη» γλώσσα. Μια από τις σημαντικότερες παρεμβάσεις του ήταν η κατηγορηματική απόρριψη κάθε ιδέας συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, ξεκαθαρίζοντας ότι ο ίδιος σε μια τέτοια περίπτωση θα κατέβει από το τρένο.
Ήρθαν έτσι τα πράγματα και κατέβηκε νωρίτερα, όχι γιατί διαφώνησε με κάποια κεντρική επιλογή του κόμματός του, δηλαδή όχι για ιδεολογικούς/πολιτικούς λόγους, αλλά επειδή έπεσε θύμα της απόφασης της ηγεσίας για μια επικοινωνιακή τιμωρία – ποιος; ο πιο φανατικός της επικοινωνίας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ!
Υπάρχει και άλλη εκδοχή: Ότι το πρόβλημα είναι πως κάποια στιγμή, από συνεργαζόμενος-βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε συνειδητά σε μια άλλη κατηγορία, του σχολιαστή που συνεργάζεται με τον ΣΥΡΙΖΑ και απλά τυγχάνει βουλευτής. Εδώ και κάποιους μήνες ο Πέτρος Τατσόπουλος άρχισε να επιδεικνύει τρομακτική και διαρκώς αυξανόμενη ευθιξία απέναντι σε οποιονδήποτε του ασκούσε κριτική. Περιθωριακοί τύποι εντός του ΣΥΡΙΖΑ στρέφονταν εναντίον του και εκείνος τους αναβάθμιζε απαντώντας τους με έξαλλο τρόπο. Όχι μόνο αυτό, αλλά άρχισε σταδιακά να απομονώνεται από το σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ, αδυνατώντας να διακρίνει ανάμεσα στο πλειοψηφικό, μετριοπαθές ρεύμα που τον ανέδειξε και τον έβλεπε συχνά με συμπάθεια και στους ακραίους της μειοψηφίας.
Αυτό τον οδήγησε σε μια συνειδητή και εντελώς ανεξήγητη (για πολλούς) αυτο-αποξένωση με αποτέλεσμα να μπει μόνος του σε ένα «χορό του θανάτου», μη κάνοντας τίποτα για να αποτρέψει την καθημερινή εργαλειοποίηση των ολοένα πιο άγαρμπα διατυπωμένων απόψεών του από τους πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι ανακολουθία ότι δεν παραιτήθηκε από την έδρα του, γιατί παλιότερες δηλώσεις του υπέρ μιας τέτοιας στάσης αφορούσαν την περίπτωση αποχώρησής του λόγω ιδεολογικής διαφωνίας. Αλλά ακόμη και αν πιστεύει κανείς ότι άλλα έλεγε και άλλα έκανε, το θέμα δεν είναι πια αυτό, είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντί του.
Το κόμμα του τον οδήγησε εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας επειδή είπε ότι κάποια περιθωριακά στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης βλέπουν με συμπάθεια τρομοκράτες. Αυτό που εξόργισε την Κουμουνδούρου δεν ήταν η ουσία, αν λέει αλήθεια ή ψέματα, αλλά το γεγονός ότι οι δηλώσεις του αξιοποιήθηκαν από τη ΝΔ στην προπαγάνδα της για υπάρξη «συνιστώσας της τρομοκρατίας» στον ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, τον τιμώρησαν επειδή με αυτά που είπε διευκόλυνε επικοινωνιακά τον αντίπαλο. Ακόμη και αν δεχτεί κανείς ότι δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να βγει ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και να ανοίξει αυτό το θέμα, ότι η τοποθέτησή του δεν υπηρετούσε τον κομματικό επικοινωνιακό σχεδιασμό, τι γίνεται με την ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα στην άποψη του βουλευτή; Πώς είναι δυνατόν να τιμωρείται βουλευτής για τη γνώμη του και μάλιστα σε ένα κόμμα της Αριστεράς που δηλώνει αποστροφή για τον αυταρχισμό, σεβασμό στην εσωκομματική δημοκρατία και τον πλουραλισμό, προσήλωση στη λογική της σύνθεσης και της όσμωσης και άλλα τέτοια ηχηρά που χάθηκαν μέσα σε λίγες ώρες.
Η ελευθερία της συνείδησης του βουλευτή είναι έτσι κι αλλιώς μια πολύ σχετική έννοια στη χώρα μας λόγω του τρόπου με τον οποίο εφαρμόζεται η κομματική πειθαρχία. Η ψήφος κατά συνείδηση είναι ευφημισμός στις περισσότερες περιπτώσεις και μόνο κόμματα της αντιπολίτευσης, όχι όλα και όχι πάντα, ανέχονται διαφοροποιήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ –και σωστά– έχει δεχτεί τη διαφορετική άποψη βουλευτών του, όπως ο Μανώλης Γλέζος και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, σε κρίσιμες ψηφοφορίες. Έχει ανεχθεί ακρότητες τύπου Διαμαντόπουλου και φυσικά δεν έχει αντιδράσει όταν στελέχη του αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη σε περίπτωση που η Ά. Μέρκελ δεν υποχωρήσει στα αιτήματα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπόρεσε, όμως, να αντέξει τη συγκεκριμένη εκτίμηση του Πέτρου Τατσόπουλου. Γιατί; Η απάντηση είναι ίδια και σε άλλα ερωτήματα που αναφέρονται στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με την (πολιτική/οικονομική) αλήθεια.
Η αντιμετώπιση της διαφθοράς στο κράτος είναι υπόθεση της κοινωνίας πολιτών, είναι υπόθεση Δημοκρατίας. Κι αυτήν έχει κάθε πολίτης υποχρέωση να στέρξει προς υπεράσπισή της
22°
