Το Post της ημέρας: Οι αναρτήσεις που προκάλεσαν συζητήσεις στα social media καθημερινά στο athensvoice.gr.
«Το Συμπόσιο στον Μόλυβο για τον "πολύτεκνο" Τσακ.
-----------------------------------------------------
Από το καλοκαίρι του 99, τη χρονιά που ο Σταύρος γνώρισε την ΠόπηRousomani, εγώ και η Μαρια κάνουμε διακοπές στην Πέτρα και τον Μόλυβο. Από την επόμενη χρονιά μαζί μας ήταν και η θεοδωρα κι από το 2006 και ηΒασιλικη.
Από αυτά τα 21 χρόνια μόνο πέρυσι δεν ήταν ο Σταύρος μαζί μας.
Φέτος -με τον τρόπο του- ξανάρθε στην παρέα μας.
Το χρωστάμε στην Οργανωτική Επιτροπή του Συμποσίου: Katerina Sakellaropoulou, Antonis Karampatzos & Σήφης Πολυμίλης, μαζί με πολλούς άλλους και, βέβαια, τον Kleanthis Tsakyrakis και την Ελενη Ζησοπούλου.
Το Συμπόσιο που τελείωσε χθες δε θα μπορούσε να είναι περισσότερο πετυχημένο ενώ δημιούργησε προσδοκίες συνέχειας -του ενός ή του άλλου είδους- για το μέλλον.
Θυμηθήκαμε, νοσταλγήσαμε, συγκινηθήκαμε, κλάψαμε, σκεφτήκαμε, ίσως και να ζηλέψαμε κι όσοι δεν ήσασταν παρόντες θα καταλάβετε γιατί.
Θυμηθήκαμε τον άνθρωπο Σταύρο, την πολιτική του πορεία και την πολύτιμη προσφορά του στη νομική επιστήμη.
Για τους -λιγότερο ή περισσότερο- αδαείς περί τα νομικά αντιληφθήκαμε πόσο πρωτότυπη και σημαντική ήταν η συνεισφορά του στη νομική σκέψη. Και πόσο κρίμα είναι που αυτή βρίσκεται διάσπαρτη σε βιβλία που έχουν εξαντληθεί, σε άρθρα σε έγκυρα ξένα νομικά περιοδικά που δεν έχουν μεταφρασθεί, στα μαθήματά του που έχουν καταγραφεί στη σκέψη των φοιτητών του και μόνο, χωρίς να προλάβει να συγγράψει ένα magnum opus για τη Φιλοσοφία του Δικαίου και τα Δικαιώματα.
Οι νεότεροι, πιστεύω, αντιλήφθηκαν πως ο Σταύρος είχε, με τον ένα τον άλλο τρόπο και ένταση, μια συνεχή πολιτική παρουσία από το 67 ως το 2018. Πορεία στην οποία προφανώς ο ίδιος μετεξελισσόταν αλλά η οποία περισσότερο διακρινόταν από τη συνέχεια στην πίστη του σε ορισμένες αρχές και αξίες, παρά από την ασυνέχεια και την τομή μεταξύ της "νεανικής" και της "ώριμης" περιόδου.
Εκείνο, όμως, που όλοι, κυρίως, καταλάβαμε είναι πως ο Σταύρος παρόλο που δεν είχε δικά του παιδιά ήταν ο... μεγαλύτερος πολύτεκνος στην Ελλάδα. Αναφέρομαι, προφανώς, στους φοιτητές του για τους οποίους ήταν ο αγαπημένος δάσκαλος αλλά και φίλος και πατέρας ταυτόχρονα.
Το είχαμε, βέβαια, υποπτευθεί τα τελευταία χρόνια, όταν τα καλοκαίρια κατέφθαναν στον Μόλυβο φουρνιές από φοιτητές του και τότε ο Σταύρος ψιλοαδιαφορούσε για την παρέα με τους συνομηλίκους και λίγο νεότερούς του και γινόταν ένα με τις φοιτητοπαρέες.
Στην αρχή νομίζαμε πως ήταν απλώς η αγάπη του για τα παιδιά και τη νέα γενιά. Άλλωστε, ήταν πάντα ο πιο καλός και τρυφερός φίλος όχι μόνο για τα αγαπημένα του ανήψια, τη Dafni και τη Lida αλλά και για τα παιδιά όλων των φίλων του. Στη συνέχεια αντιληφθήκαμε πως δεν ήταν μόνο αυτό αλλά είχε να κάνει με το τι είδους "δάσκαλος" ήταν.
'Όμως, στο Συμπόσιο καταλάβαμε πως, τελικά, ο άτεκνος Σταύρος είχε πολλά παιδιά και πολλούς κληρονόμους. Πως δημιούργησε την επόμενη γενιά υψηλού επιπέδου στην ελληνική νομική σκέψη.
Στα πέντε τραπέζια του Συμποσίου οι μισοί, περίπου, ομιλητές ήταν μαθητές του οι οποίοι είτε είναι, ήδη, καθηγητές, είτε τελείωσαν το διδακτορικό ή το μεταπτυχιακό τους είτε δικηγορούν. Διακρίθηκαν όλοι/ες για το υψηλό επίπεδο των παρεμβάσεών τους. Και για την αγάπη, την τιμή και το σεβασμό στον δάσκαλό τους, το έργο του οποίου ακολουθούν και συνεχίζουν όχι δια της απλής αντιγραφής και αναπαραγωγής αλλά μέσα από το δικό τους κριτικό πνεύμα.
Αυτό ήταν και το πιο ευχάριστο και ελπιδοφόρο συμπέρασμα από το Συμπόσιο στη μνήμη του Σταύρου Τσακυράκη.
Για μας τους... παλιότερους η απουσία του μας κοστίζει πολύπλευρα. Άφησε, όμως, πολλά "παιδιά" πίσω του για να μας τον θυμίζουν κι αυτό κάνει τον πόνο λίγο μικρότερο».
