To Post της ημέρας: Χρήστος Κυριαζής

Συμβαίνει τώρα

Ή μάλλον, συνέβη μόλις τώρα. Είμαι Αρτέμιδα (Λούτσα για τους πολλούς) και προσπαθώ να εγκλιματιστω έχοντας λιγότερο από 24 ώρες που επέστρεψα από Θήρα (Σαντορίνη για τους πολλούς). Κάθομαι στο αγαπημένο παραλιακό στέκι, δεύτερη σειρά ομπρέλες. Μπροστά, διαγώνια αριστερά, νεαρή wannabe μοντέλα, με μπραζιλιαν που δεν την κολακεύει, τέσσερα-πέντε μικρά tatoos σε μελετημένα σημεία, με styling «κάπου το 'χω και κάπου δεν το 'χω» και διττο ύφος «είμαι ωραία κοιτάξτε με, αλλά μην με κοιτάτε και πολύ, κοκκινίζω», στέκεται όρθια και βάζει Kerastage στο μαλλί (ή κάτι τέτοιο) με μάλλον επιτηδευμένη πόζα. Στην ομπρέλα της υπάρχουν κι άλλες ξαπλώστρες με πετσέτες, δείγμα ότι κάπου στα ανοιχτά παίζει παρέα.

Πέντε λεπτά αφότου ολοκλήρωσα το «σκαναρισμα», στην ομπρέλα πίσω της και αριστερά μου, σκάνε δύο συνομήλικοι (μου), κάτι σαν εξωγήινοι που μόλις προσγειώθηκαν σε λάθος πλανήτη. Μαγιό Vilebrequin μια διακοσάρα έκαστο (αμφότεροι), Rolex (submariner αμφότεροι), γυαλί (ακριβό), μαλλί (περιποιημένο), αϊφόνια X και ύφος «σε ποια στροφή μπήκαμε λάθος οι μαλακες και χάσαμε το Nammos;». Μόνη παραφωνία στο τυποποιημένο look γιάπη εποχής εκσυγχρονισμου οι μπυροκοιλιες.

Δεν έχουν προλάβει να βολευτούν στις ξαπλώστρες και εις εξ αυτών αναφωνεί δίχως αιδώ: «Τι ωραίο κωλαράκι κουβαλάς κουκλαρα μου;». [ευτυχώς είπε «κουκλαρα μου» και κατάλαβα αμέσως ότι δεν εννοούσε εμένα]

Η νεαρή (το πολυ 23) κάνει ότι δεν ακούει, ξαπλωνει ανάσκελα ώστε να μη δίνει αφορμές με το αποκαλυπτικό μπραζιλιαν, όμως οι λεβέντες έχουν πάρει φόρα: «Το βράδυ θα έρθεις να σε κυκλοφορησουμε;», «θα περάσεις καλά, θα το γλεντησουμε», «θα ΣΕ γλεντησουμε» διακόπτει ο έτερος με χυδαίο ύφος.

Ειμαι έτοιμος να παρέμβω, κάπου το σκέφτομαι, κάπου το αποφασίζω, ώσπου έρχεται η μαμά (της). Λιοκαμμένη 60αρα, με tatoos και αυτή, γυναίκα που λες «την έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι», σκέφτομαι ότι θα τη δουν και θα το βουλώσουν. Αμ δε!

«Μαμά και κόρη, τρελή φάση» λέει ο ένας. Για λίγο πέφτουν τα ντεσιμπέλ, κάτι μουρμουρανε, δεν ακούω, αλλά εν τω μεταξύ η μαμά αποδεικνύεται ότι δεν ήταν τόσο τσαούσα όσο φαινόταν και οι χυδαιότητες μενουν αναπάντητες.

Λίγα λεπτά αργότερα, ο ένας, ο πιο ομιλητικος, πλησιάζει μαμά και κόρη. Κάτι λένε, δεν ακούω, βλέπω τη μητέρα πλάτη κάτι να λέει και τη μικρή να σηκώνεται όρθια και να με κοιτάζει δακρυσμένη!

Δεν το σκέφτομαι πλέον, πλησιάζω, στέκομαι ανάμεσα στον μαλακα και τη μητέρα. «Δεν παρατράβηξε το αστείο;» του λέω. «Κάνε πέρα ρε μπαγλαμά, δεν σου πέφτει λόγος Αντε μην χτυπήσεις κι έχουμε άλλα». Διαπιστώνω ότι έχει πιει, ενώ δίπλα μου είναι πλέον και ο φίλος του. Παίρνω λίγο χρόνο να σκεφτώ, «φύγε ρε μαλακα μεσημεριατικα μη φας τίποτα μαπες» μου λέει το αρχηγοπουλο του ντουέτου και πάνω που η κατασταση βαίνει προς σωματική επαφή, παρεμβαίνει ο από μηχανής... σερβιτόρος. Δεν ρωτάει τίποτα και μπαίνει κατευθείαν στο ψητό: «Σας παρακαλώ να φύγετε από τον χώρο του κατστηματος». Το ντουέτο μανουριαζει σε στυλ «ρε ξέρεις ποιοι είμαστε;», εντωμεταξύ έχει έρθει και άλλος από το καταστημα, αυτός λίγο αγριεμένος: «Εγώ λέω να φύγετε, όχι από εδώ, απλά από τη Λούτσα όπως είστε». Βγάζει ένα εικοσάρικο, το βάζει στο χέρι του ενός και του λέει: «Τα ποτά κερασμένα απο εμάς». Ο τύπος πετάει το εικοσάρικο, το παίρνει ο αέρας (τι σπατάλη), οι στροφές πέφτουν απότομα, οι τύποι τα μαζεύουν και φεύγουν μουρμουρωντας, η μαμά με ευχαριστεί και μου προτείνει να μου προσφέρει κάτι για να με ευχαριστήσει αλλά αρνούμαι ευγενικά.

Δευτερόλεπτα μετά ο «άνθρωπος με το εικοσάρικο», πιθανότατα υπεύθυνος ή κάτι τέτοιο, με πλησιάζει για να μου ζητήσει συγγνώμη για το περιστατικό, «δεν είναι στο χέρι μας να ελέγχουμε ποιοι κάθονται στις ξαπλώστρες μας» μου λέει απολογητικά.

Σπανια εκδήλωση πολιτισμού σε μια από τις πλέον ταπεινες παραθαλασσιες περιοχές της Αττικής, σε μια χώρα που οι αξεστοι παραμονεύουν παντού, είτε φορούν φθαρμενο κοντομάνικο, είτε Vilebrequin. Το εκτιμώ. Και πάω για βουτιά.