Το τέλος της ψευδεπίγραφης προόδου

Οκτώ χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου 4009/2011 για τα ΑΕΙ, και 5 σχεδόν χρόνια μετά την καταστροφή του από τον «μπαλτά στην παιδεία» και ακόμα το βαθύ πανεπιστήμιο δεν λέει να τον ξεχάσει. Και του επιτίθεται σε κάθε ευκαιρία. Η αλήθεια είναι ότι το είχε ταράξει πολύ αυτός ο  νόμος. Γι’ αυτό και ζήτημα είναι αν βρέθηκαν την εποχή εκείνη δέκα πανεπιστημιακοί να τον υποστηρίξουν δημόσια. Η αιρετική προσπάθεια του αείμνηστου Βασίλη Παπάζογλου, της υπουργού Άννας Διαμαντοπούλου και της φωτισμένης ομάδας τους να εκσυγχρονίσουν τα πανεπιστήμια στοιχειώνει ακόμα τον ύπνο των προοδευτικών αυτής της χώρας. Φοβούνται μην και τον ξαναβρούν μπροστά τους.

Ο αγώνας για να μην πλησιάσουμε ποτέ την Ευρώπη, τις ΗΠΑ ή την Αυστραλία είναι διαρκής και διαπαραταξιακός. Ενώνει δεξιούς και αριστερούς, αναρχικούς και φασίστες, νέους και γέρους, πολιτικά ορθούς και ανορθόδοξους. Διότι ο στόχος είναι να μην γίνουμε ποτέ «νεοφιλελεύθερη χώρα». Εξάλλου ο κομμουνισμός είναι ο μακρινός μας ορίζοντας όπως διατείνονται και οι σημερινοί κυβερνώντες. Ή τέλος πάντων κάποιος ολοκληρωτισμός που αιματοκύλισε τον 20ό αιώνα και τα σπαράγματα του οποίου κυκλοφορούν ακόμα σε ολόκληρο τον κόσμο. Καλυμμένος με τον μανδύα του δεξιού ή του αριστερού λαϊκισμού. Προχτές είχε ντυθεί αγανακτισμένος εθνικόφρονας και κυνηγούσε μετανάστες στην Αχαρνών. Χτες ντύθηκε υπουργός και την έπεσε στον Στέλιο Κυμπουρόπουλο με την Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία. Αύριο τι;

Διότι προοδευτικό δεν είναι το πανεπιστήμιο που αξιολογείται, που διοικείται από τους άριστους, που βρίσκει χρηματοδότες από την αγορά, που δίνει αξιόπιστα πτυχία, αλλά εκείνο που έχει μετατρέψει το campus του σε υπαίθρια αγορά ναρκωτικών. Προοδευτικό δεν είναι ένα βιώσιμο και ανταποδοτικό ασφαλιστικό σύστημα με κοινούς κανόνες για όλους, αλλά το δίκιο της κάθε συντεχνίας που ανταλλάσσει την ψήφο της με προσόδους που πληρώνει ολόκληρη η κοινωνία.

Προοδευτικό δεν είναι να ελέγχεις τα σύνορά σου και να προσφέρεις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης σε όσους σου χτυπούν την πόρτα, σύμφωνα με τις διεθνείς συνθήκες και τις δυνατότητές σου, αλλά να είσαι χώρα «ξέφραγο αμπέλι» και να τους στοιβάζεις σε κολαστήρια τύπου Μόριας. Διότι οι μετανάστες είναι και καλά το νέο επαναστατικό υποκείμενο ενάντια στην χριστιανική και καπιταλιστική Δύση. Προοδευτικός είναι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός που τινάζει στον αέρα ανυποψίαστους ανθρώπους ως εκδίκηση για τον ρατσισμό και την αποικιοκρατία. Αλλά και το αντιεμβολιαστικό κίνημα που σκοτώνει συνειδητά ή ασυνείδητα τα παιδιά του. Ή το κίνημα κατά των ανεμογεννητριών που υπόσχεται  την ενεργειακή πενία. Προοδευτικοί είναι και αυτοί που σπάνε τα χασάπικα.

Πίσω από αυτόν τον θλιβερό αγώνα της ντεμέκ προοδευτικότητας και του ντεμέκ δικαιωματισμού προσπαθεί να κρυφτεί το επάγγελμα που άνθισε μετά την μεταπολίτευση. Αυτό του «αντισυστημικού». Που βέβαια στη χώρα μας έχει την πατίνα της εναλλακτικής αριστεροσύνης. Τα τελευταία χρόνια δεν κρύβεται μιας και βρίσκεται στην εξουσία μετουσιώνοντας την χρόνια ιδεολογική του ηγεμονία σε πολιτική ισχύ, ελέω κρίσης. Το πολύμορφο αυτό σαρανταπεντάχρονο κίνημα κατάφερε με υπομονή και επιμονή να διεισδύσει στο κενό που άφησε η οπισθοχωρούσα και καταρρέουσα εθνικιστική ιδεολογία. Αυτή που είχε διακονήσει το μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς και απογείωσε φυσικά η απριλιανή δικτατορία.

Όλη η μεταπολιτευτική περίοδος χαρακτηρίζεται από την αδιάκοπη μάχη να αντικατασταθεί το παρωχημένο εκ των πραγμάτων «ελληνοχριστιανικό πνεύμα» από αυτό της «σοσιαλιστικής προόδου». Σε όλες τις μεγάλες στιγμές της χώρας αιωρείται το υπονοούμενο ότι στο βάθος υπάρχει ένας άλλος κόσμος που είναι εφικτός. Ο καθένας τον φαντάζεται κάπως αλλά όλοι συμφωνούν ότι θα έχει στοιχεία επιβολής και ολοκληρωτισμού για το καλό των πολλών. Η εξουσία θα ανήκει «στον λαό» και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος θα μοιράζει περισσότερο χρήμα και περισσότερα δικαιώματα ενώ θα απαιτεί λιγότερη δουλειά, λιγότερη γνώση, λιγότερες ικανότητες. Αρκεί να υποχωρεί ο καπιταλισμός, να περιορίζεται η οικονομική ελευθερία και να διαλύεται η παραγωγή. Ο πλούτος θα διανέμεται αλλά δεν θα παράγεται. Ο ορισμός της κβαντικής μεταπροόδου. Τόσο η άνοδος του ΠΑΣΟΚ όσο και η ανατολή του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτούν αυτό το πνεύμα με διαφορετικά προσωπεία μιας και οι διεθνείς συγκυρίες ήταν και είναι διαφορετικές.

Ο σοσιαλισμός του ΠΑΣΟΚ, με τα φτηνά λεφτά των άλλων, έβαλε την Ελλάδα στις 35 αναπτυγμένες χώρες του πλανήτη και στον στενό πυρήνα της Ευρώπης για να την οδηγήσει αναπόφευκτα στην χρεοκοπία και στην δομική κρίση από την οποία πολύ δύσκολα θα βγει. Γιατί; Διότι την ίδια περίοδο μπόλιασε την κοινωνία με την νέα εθνική συνείδηση, δηλαδή τον νόθο, τον ψευδεπίγραφο προοδευτισμό. Του εγκατέστησε έναν θολό και ασπόνδυλο αντισυστημισμό για να του δικαιώσει τον ατομισμό, την ιδιοτέλεια και την προσοδοθηρία. Και αυτή η ιδεολογία υπερίπταται και επικαλύπτει τα πολιτικά άκρα, αριστερά και δεξιά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται, ως ο δυναμικός διάδοχος του ΠΑΣΟΚ, να επαγγελθεί και πάλι το όνειρο που διέκοψε η παγκόσμια κρίση. Δεν μπορεί να παράγει κάτι διαφορετικό. Δυστυχώς όμως σε διαφορετικό περιβάλλον, με την μαραμένη Δύση σε άμυνα και την ανθούσα Ανατολή στην επίθεση. Σε μια χώρα καταχρεωμένη, με αδύναμη παραγωγική βάση, κατεστραμμένο εκπαιδευτικό σύστημα και ισχυρό brain drain. Και το προμοτάρει πάλι με το γνωστό αριστερό και προοδευτικό περιτύλιγμα, αλλά χωρίς χρήμα και κυρίως χωρίς προσδοκία. Με επιδόματα φτωχοκομείου. Ατυχής η προσπάθεια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του λέει ότι, θα υπονομεύει την καπιταλιστική ανάπτυξη και ποτέ δεν θα δει μπουλντόζες στο Ελληνικό, μεγάλες επενδύσεις ή ιδιωτικά πανεπιστήμια. Δεν θα αφήσει τους άριστους να ηγηθούν και θα προωθεί μόνο τους άχρηστους και τους λαοπλάνους. Αλλά θα τα παίρνει από την μεσαία και ανώτερη τάξη με σκληρή φορολογία και κάτι θα του μοιράζει αφού βέβαια συντηρεί πρώτα τον στρατό του δημοσίου, δηλαδή τον εν δυνάμει στρατό του. Ο σημερινός κρατικισμός της αριστεράς είναι ο ολοκληρωτισμός του μέλλοντός της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπερβολικά συνεπής με το ιδεολογικό του αφήγημα. Δεν είναι τυχαία τα πρόσωπα που κατεβάζει ως δημάρχους στις τρεις μεγάλες πόλεις. Ούτε τα πρόσωπα που συμβουλεύουν ή σχεδιάζουν την κυβερνητική πολιτική. Πρόσωπα που δεν έχουν να επιδείξουν κανένα ίχνος αριστείας και προκοπής, πρόσωπα της διπλανής πόρτας. Τέτοια κυριαρχούν και στο ευρωψηφοδέλτιο. Τέτοια και στους πρόσφατους συμμαχικούς σχηματισμούς. Επαγγελματίες ανεπάγγελτοι. Για να σηματοδοτήσουν τον αριστερό προοδευτισμό της ολιγαρκούς αφθονίας. Της ήσσονος προσπάθειας. Του εξισωτισμού προς τα κάτω. Σε όλα. Απόλυτη συνέπεια.

Ευτυχώς εδώ η πλειοψηφία δεν τσιμπάει. Ένα 20% η και λίγο περισσότερο θα μείνει προς το παρόν κοντά στο συριζαϊκό μόρφωμα μιας και οι φιλοδοξίες του φτάνουν μέχρι το επίδομα, το μισθό του δημοσίου, την ευκαιριακή χαμηλόμισθη απασχόληση ή την πρόσκαιρη θέση του συμβασιούχου. Αλλά και την καλά αμειβόμενη κρατική θέση με φόντο ένα πόστερ του Τσε. Από κοντά και ένα 15% που έχει μείνει ακόμα πιο πίσω στον Χίτλερ ή τον Στάλιν. Αλλά η υπόλοιπη ελληνική κοινωνία που ξύπνησε από το λήθαργο της κρίσης, ήδη ανασκουμπώνεται.           

Είναι η Ελλάδα που αλλάζει. Ο κρατισμός, ο συντεχνιασμός, ο αντιπαραγωγισμός και η προσοδοθηρία υποχωρούν. Αναδύονται και διεκδικούν ηγεμονία οι ιδέες της κοινωνίας ανοικτών θεσμών, της ελεύθερης οικονομίας, του πραγματικού κράτους δικαίου. Της γνώσης και της εργασίας. Της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Οι ιδέες του φιλελευθερισμού. Αυτές που μας συνδέουν με τον πυρήνα της Ευρώπης, τον σύγχρονο κόσμο της προόδου, της ανάπτυξης και της ευημερίας. Σήμερα όσο ποτέ κατά την διάρκεια της κρίσης, ολοένα και περισσότεροι πολίτες συνειδητοποιούν ότι η περίοδος της μεταπολίτευσης έληξε οριστικά και απαιτούν πραγματικές, προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Η παγκοσμιοποίηση επιβάλει και στην Ελλάδα τους κανόνες της.

Η αλλαγή έρχεται από τα σπλάχνα της κοινωνίας όχι από τις ελίτ. Τα περισσότερα κόμματα μένουν προσκολλημένα στο φαύλο παρελθόν υποσχόμενα μια «νέα αρχή» στο πάρτι που διακόπηκε βιαίως. Κανένα δεν υπόσχεται ένα «τέλος στο παλιό». Απλά ντρέπονται να το πουν ευθέως. Μια μειοψηφία στην ΝΔ, πλην όμως ηγετική, γύρω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι η μόνη συντεταγμένη πολιτική δύναμη που προσπαθεί σήμερα να διατυπώσει το φιλελεύθερο προοδευτικό πρόταγμα. Και από κοντά κάποιες ιστοσελίδες και ένα δύο εφημερίδες, ελάχιστοι δημοσιογράφοι και αρθρογράφοι, ενάμισι κανάλι, μικρές ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το πανεπιστήμιο τώρα αφυπνίζεται και στελέχη του μπαίνουν στον χορό, δυναμικά. Έστω και διστακτικά, μιας και ο χώρος ελέγχεται ασφυκτικά από την κυρίαρχη ψευδοπροοδευτική ιδεολογία.  

Δεν λείπουν από την πατρίδα μας οι άνδρες και οι γυναίκες που μπορούν να ασκήσουν με επιτυχία φιλελεύθερη πολιτική. Να αλλάξουν το παράδειγμα και να δώσουν τα κίνητρα στους ξενιτεμένους μας να επιστρέψουν. Αλλά και σε νέους ανθρώπους από όλον τον κόσμο να έρθουν στη όμορφη χώρα μας, να σπουδάσουν, να διδάξουν, να επιχειρήσουν στην Ελλάδα. Οι φιλελεύθεροι προοδευτικοί πολίτες έχουν τον λόγο. Αυτοί θα φέρουν την ανάπτυξη και την ευημερία. Και πρέπει, αν τους συναντήσουμε, να τους δώσουμε την ευκαιρία.