Ένα ακόμα κακό σίριαλ με πρωταγωνιστή το δημόσιο Πανεπιστήμιο. Ιδρύματα κλειστά και φοιτητές να μη μπορούν να εγγραφούν σε σχολές, στις οποίες κόπιασαν να περάσουν. Η απόλυτη απαξίωση.
Δύο σχεδόν χρόνια μετά την τελευταία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, κανένα από τα στοιχεία εκείνα, που θα ενίσχυαν την εξωστρέφεια και θα κάλυπταν το κενό με τα ιδρύματα του εξωτερικού, δεν άλλαξε.
Ένα ακόμα κακό σίριαλ με πρωταγωνιστή το δημόσιο Πανεπιστήμιο. Ιδρύματα κλειστά και φοιτητές να μη μπορούν να εγγραφούν σε σχολές, στις οποίες κόπιασαν να περάσουν. Η απόλυτη απαξίωση.
Δύο σχεδόν χρόνια μετά την τελευταία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, κανένα από τα στοιχεία εκείνα, που θα ενίσχυαν την εξωστρέφεια και θα κάλυπταν το κενό με τα ιδρύματα του εξωτερικού, δεν άλλαξε.
Μπορεί βέβαια να ξεφορτωθήκαμε το άσυλο της ανομίας, αλλά η αναποτελεσματικότητα ζει και βασιλεύει. Αξιολόγηση σε ρηχά επίπεδα και διοίκηση που αδυνατεί να ανοίξει νέους δρόμους. Είναι δεδομένο πως αν τα ελληνικά πανεπιστήμια λειτουργούσαν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, δε θα ήταν βιώσιμα. Αν θέλουμε όμως κάτι πραγματικά να αλλάξει, πρέπει να τολμήσουμε ριζικές αλλαγές και να συγκρουστούμε με παθογένειες.
Στην κατεύθυνση αυτή, θεωρώ πως είναι αναγκαίο να μεταφέρουμε την οικονομική και διοικητική διαχείριση σε έμπειρα στελέχη της αγοράς. Ναι σε manager. Σε ανθρώπους που θα προσλαμβάνονται, ώστε να πετύχουν συγκεκριμένους και μετρήσιμους στόχους. Οι ακαδημαϊκοί είναι εξαιρετικοί αλλά το Πανεπιστήμιο τους χρειάζεται στα αμφιθέατρα και τη Σύγκλητο. Όχι, στον αναπτυξιακό σχεδιασμό και τα λογιστήρια.
Σε ό,τι αφορά τα Συμβούλια Διοίκησης, δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα. Δεν έχουν βρει ακόμη το ρόλο τους και είναι μάλλον δύσκολο να τον βρουν ποτέ, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των εξωτερικών τους μελών δεν έχει φυσική παρουσία στα ιδρύματα, ενώ το γνωστικό τους αντικείμενο δεν προϋποθέτει ότι μπορούν να συμβάλουν στη διοίκηση των ιδρυμάτων. Συμμετέχουν στις συνεδριάσεις αποκλειστικά μέσω skype και η επαφή τους με τα καθημερινά προβλήματα είναι ελάχιστη.
Όπως έχω προτείνει από το 2011, τα Συμβούλια Ιδρύματος πρέπει να μετεξελιχθούν σε Συμβούλια Στήριξης, ώστε να αποτελούν το συνδετικό κρίκο κάθε ιδρύματος με τις τοπικές κοινωνίες και τις επιχειρήσεις. Να προσελκύουν πόρους, να αξιοποιούν τους αποφοίτους τους και εν γένει να εργάζονται για το πώς το Πανεπιστήμιο θα είναι χρήσιμο στην Πολιτεία, τους φοιτητές του και το μέσο πολίτη γενικότερα.
Επιπλέον, ας δημιουργήσουμε μεταπτυχιακά σε συνεργασία με επιχειρήσεις που θα απορροφούν αποφοίτους και ας μετατρέψουμε μερικά δημόσια κτίρια (μέσω ΣΔΙΤ) σε φοιτητικές εστίες χαμηλού κόστους για φοιτητές, που σήμερα αναγκάζονται να νοικιάζουν διαμερίσματα. Σκεφθείτε αν το παλιό εργοστάσιο της Υφανέτ στη Θεσσαλονίκη γίνονταν φοιτητική εστία, πόση ζωντάνια θα έδινε στην περιοχή και πως θα άλλαζε εντελώς το σημερινό γκρίζο χρώμα που κυριαρχεί.
Αντί, λοιπόν, για την ανάπτυξη «γκαρσονιέρας και σουβλατζίδικου» (!) που γίνονταν επί χρόνια, με το άνοιγμα αχρείαστων Τμημάτων στην περιφέρεια, ας χρησιμοποιήσουμε την επιστημονική γνώση των ΑΕΙ για να ενισχύσουμε την περιφερειακή ανάπτυξη, συνδέοντάς τα με τις προοπτικές κάθε περιοχής. Ήδη οι γείτονές μας, Τουρκία και Κύπρος, είναι σ' αυτή την κατεύθυνση και μας έχουν βάλει τα γυαλιά. Εμείς;
16°
