Ο Θανάσης Χειμωνάς γράφει γιατί είναι μέλος των 58
Αυτή τη φορά θα γράψω σε πρώτο ενικό. «Εγώ, ο Θου Χου» κι έτσι. Και δεν θα ασχοληθώ καν με την τρέχουσα επικαιρότητα. Τον παιδικό σταθμό όπου θα φοιτήσει το παιδί του Τσίπρα, τον «καβγά» του Βαγγέλα με τον Αβραμό ή την ήττα-σοκ του Παναθηναϊκού από τον Πάνθρακα. Θα σας μιλήσω απλώς για μια τζίφρα που έβαλα.
Όπως πιθανώς ήδη γνωρίζετε ήμουν ένας από τους (αρχικούς) 58 που υπογράψαμε τη διακήρυξη για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Όλα όσα γράφονται στο συγκεκριμένο κείμενο αποτελούν θέμα συζήτησης εδώ και μήνες. Όχι μόνο ανάμεσα σε μας, τους «58», αλλά γενικότερα στις τάξεις του μεσαίου χώρου/ της κεντροαριστεράς/ σοσιαλδημοκρατίας ή όπως αλλιώς αγαπάτε να το αποκαλέσετε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πριν λίγους μόλις μήνες είδε το φως της δημοσιότητας μια δημοσκόπηση σύμφωνα με την οποία το 63% των Ελλήνων επιθυμεί «κάτι» ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε εποχές που ορισμένα γκάλοπ δίνουν λιγότερο από 22 % στο πρώτο κόμμα, καταλαβαίνετε πως ακόμα και αν ένας στους τρεις από αυτό το θεόρατο 63 ψήφιζε μια δυναμική κεντροαριστερή κίνηση το πολιτικό σκηνικό θα ερχόταν τούμπα. Φυσικά, αν αθροίσει κανείς τις δημοσκοπικές επιδόσεις των δύο βασικών εκπροσώπων της κεντροαριστεράς θα φτάσει οριακά στο δέκα το καλό. Πού βρίσκονται λοιπόν όλοι οι υπόλοιποι; Δεν χρειάζεται να πρωταγωνιστείς στο Big Bang Theory για να καταλάβεις πως μιλάμε για έναν στους δύο Έλληνες.
Θεωρώ πως ο μέσος Έλληνας ανήκει ιδεολογικά σε αυτό που αποκαλούμε «μεσαίο χώρο». Ωστόσο, η φωνή του δεν ακούγεται καθώς «πνίγεται» από τις εθνοπατριωτικές εκ δεξιών κορόνες και τις ψευτοκομμουνιστικές εξ αριστερών υστερίες. Παραμένει δύσπιστος (για πολλούς και διάφορους λόγους) στο να ακολουθήσει το ΠΑΣΟΚ ή τη ΔΗΜΑΡ ενώ παρακολουθεί αμήχανος διάφορα κομματίδια, πολιτικές κινήσεις αλλά και μεμονωμένα πρόσωπα (πολιτικά ή μη) να περιφέρονται ασκόπως σε έναν άτυπο κεντροαριστερό λαβύρινθο.
Η πρόταση των 58 είναι ξεκάθαρη: Δεν έχουμε φυσικά να κάνουμε με κάποιο νέο κόμμα. Πρόκειται για την ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού/ μεσαίου χώρου. Μια συσπείρωση όλων των κομμάτων που τον εκπροσωπούν θα ήταν ιδανική: το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ, οι Οικολόγοι. Το προοδευτικό κομμάτι του Φιλελεύθερου χώρου (το άλλο φρονώ πως θα καταλήξει στη Νέα Δημοκρατία – κάποιες δηλώσεις για την κίνησή μας πιστεύω πως με δικαιώνουν). Μακροπρόθεσμα ελπίζω πως η προσπάθεια αυτή θα φτάσει και πίσω από τις γραμμές των «αντιπάλων». Πως θα συγκινήσει τους προοδευτικούς αριστερούς που είναι απογοητευμένοι από την εθνολαϊκιστική στροφή των τελευταίων χρόνων του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και τους σοβαρούς μετριοπαθείς κεντροδεξιούς της Νέας Δημοκρατίας που ασφυκτιούν κάτω από την εθνοπατριωτική ομπρέλα της σαμαρικής Δεξιάς. Μόλις αποκτηθεί μια κάποια δυναμική το νερό θα κυλήσει στο αυλάκι.
Όπως αναμενόταν, αντιδράσεις υπήρξαν πολλές. Όπως αναμενόταν, επίσης, κάποιες ήταν χυδαίες με επιθέσεις σε προσωπικό επίπεδο κατά των υπογραφόντων. Καμία έκπληξη. Αυτά προκύπτουν και από τη διαστρέβλωση ενός αθώου στάτους στο Facebook. Άλλες προέτασσαν επιχειρήματα. Το επικρατέστερο ήταν η έλλειψη προτάσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης. Μα η συγκεκριμένη διακήρυξη δεν σκόπευε να αποτελέσει μία (ακόμα) μαγική συνταγή για το πώς θα λύσουμε τα προβλήματα που μας ταλανίζουν. Ήταν μόνο ένα πολιτικό κάλεσμα για τη συσπείρωση και την αναγέννηση ενός συγκεκριμένου ιδεολογικού χώρου. Οι περισσότεροι από εμάς έχουν καταθέσει κατά καιρούς συγκεκριμένες προτάσεις. Όταν η κίνησή μας αποκτήσει σάρκα και οστά και διαθέτει πλέον μια ηχηρή και ουσιαστική φωνή, θα περάσουμε στο παρασύνθημα.
Για μένα σημασία είχαν οι θετικές αντιδράσεις. Πολλοί αγκάλιασαν την πρωτοβουλία αυτή. Καλό σημάδι. Τώρα ετοιμαζόμαστε για το επόμενο βήμα.
