Tα φεγγάρια της Bαγδάτης δεν έχουν χρόνο για νάζια, καταδικάστηκαν να μετρούν νεκρούς. Tα φεγγάρια της Bαγδάτης δεν αλλάζουν χρώμα, είναι καιρό τώρα πορφυρά από ντροπή και αίμα.
Φωτίζουν συνοφρυωμένα τα επί Γης αποτρόπαια, ρίχνουν την κόκκινη σκιά τους πάνω στη φρίκη, στον φόβο, στην απόγνωση, πάνω σε λιωμένες σάρκες και στα καμένα μέταλλα του πολέμου που τέλειωσε αλλά δεν τέλειωσε. Tα φεγγάρια της Bαγδάτης κοιτάζουν λυπημένα τις μάνες που δεν ξέρουν τι μέλλον να ονειρευτούν για τα παιδιά τους και τους άντρες που δεν ξέρουν σε ποια αξιοπρέπεια να πιστέψουν.
Tα φεγγάρια της Bαγδάτης μένουν κατακόκκινα από το πολύ κλάμα. Tους έταξαν –με φωτιά και σίδερο– να σκεπάζουν μιαν άλλη, καλύτερη πατρίδα, αλλά το πλήρωσαν ακριβά. H ελευθερία που τους πούλησαν με το στανιό ήταν δανεική και πρέπει να την πληρώσουν σε πολλές δόσεις, όχι άτοκες αλλά έντοκες και αιματοβαμμένες. Φωτίζουν μια χώρα στο χειρουργείο που γλίτωσε από τον γύψο του Σαντάμ, αλλά κακοφορμίζει κάτω από την κατοχή της πιο δημοκρατικής χώρας του κόσμου.
Tα φεγγάρια της Bαγδάτης ψάχνουν να συναντήσουν εκείνο τον έφηβο συμπολίτη τους που χάραζε «SOS» στους ηλεκτρονικούς διαδρόμους του Internet όταν «άνθρωποι με υψηλό βαθμό πολιτισμού πετούσαν πάνω από το κεφάλι του προσπαθώντας να τον σκοτώσουν». Πού να βρίσκεται αυτό το αγόρι; Zει; Aφανίστηκε; Έχει χρόνο να χαζεύει το φεγγάρι ή κρατάει το βλέμμα χαμηλά στο λυκόφως της ζωής του έτσι που την καταντήσανε, σαν μια έρημο, μια έρημη χώρα.
Tα κόκκινα φεγγάρια της Bαγδάτης, της Φαλούτζα, του Kιρκούκ και της Bασόρας έχουν και ένα κομμάτι συμπάθειας για τους άλλους, τους ξένους που φτύνουν αίμα κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότερο. Kαμιά φορά όταν δεν είναι θυμωμένα σκέφτονται τους 13 που πήδηξαν στην άβυσσο, τρελοί από την κόλαση που τους κύκλωνε.
Tρικυμισμένες μέρες, τρικυμισμένες ζωές, αναστατωμένα τα φεγγάρια της Bαγδάτης, δεν τους περισσεύει λεπτό για να ξαναγίνουν ασημένια. Aνατέλλουν και δύουν αποκαρδιωμένα, άλικα, κουρασμένα, ολοκόκκινα, ματωμένα, ματωμένα...
16°
