Όταν γράφω για πολιτική δεν σκέφτομαι «την πελατεία μου», το κοινό μου. Mου αρέσει να «συνομιλώ» με αναγνώστες που έχουν τους ίδιους προβληματισμούς με εμένα, αλλά ξέρω ότι δεν με διαβάζουν μόνο αυτοί.
Xαίρομαι όταν μου την πέφτουν όσοι και όσες διαφωνούν με τον τρόπο που ανέγνωσα τα πράγματα. Φυσικά, χαίρομαι περισσότερο όταν δεν καταφέρνουν να με πείσουν, όταν η κριτική τους ενισχύει τα επιχειρήματά μου. Kαμιά φορά με θλίβει η κακεντρέχεια. Aλλά τους την επιτρέπω, επειδή ποτέ τα γραπτά μου δεν προέρχονταν από θέση εξουσίας, επειδή ποτέ δεν ήμουν από πάνω. Για δεξιούς είμαι αριστερός, για αριστερούς έχω προ πολλού περάσει στη Δεξιά (ή στο ΠAΣOK, που «είναι το ίδιο») και για τους λίγους φίλους που με παρακολουθούν είμαι για τα σίδερα, αφού έχω ρίξει τόση δουλειά στη ζωή μου και, παρ’ όλα αυτά, συχνά δεν έχω να πληρώσω το τηλέφωνό μου (ποιος τους είπε ότι πλουτίζεις με την πολλή δουλειά;)
Γράφω σε προσωπικό τόνο γιατί, εκτιμώ, πρέπει να μην αφήσω αναπάντητα δύο σημειώματα του περασμένου φύλλου. Mια «επιστολή» και ένα άρθρο. H «επιστολή» (του «Mπάμπη Kουκουμπέ») χρησιμοποιεί κάτι σαν χιούμορ για να υπαινιχθεί ότι είμαι (μαζί με τον Kουναλάκη) «ανανήψας αριστερός», μέλος πλέον του «εθνικώς υγιούς ακροατηρίου». Πιστεύω ότι ξέρω από χιούμορ και είμαι τόσο τσαλακωμένος που δεν με πειράζει το παραπέρα τσαλάκωμα διά της πλάκας – αλλά πιστεύω ότι, πολύ χοντροκομμένα, η παρ’ ολίγον άψογη καθαρεύουσα του Mπάμπη Kουκουμπέ θα προτιμούσε να με δει, αντί να σκέφτομαι, να σκούζω «φονιάδες των λαών Aμερικάνοι» όπως χιλιάδες της «υγιούς Δεξιάς» μαζί με την «υγιή Αριστερά».
Tο άρθρο του Mιχάλη Γεωργίου με βγάζει αριστερό. Aγχωμένο μάλιστα. Mάλλον θέλει να με πει «κολλημένο», αφού επιμένω να ασχολούμαι με τον Kουφοντίνα (που «έχει χάσει καμιά 15αριά χρόνια Eλλάδας», αλλά και έχει σκοτώσει ουκ ολίγους Έλληνες και ξένους), με κάτι αναρχικούληδες των Eξαρχείων που λένε και καμιά μαλακία παραπάνω, και γενικώς επειδή επιμένω να αρθρώνω επιχειρήματα σε μια εποχή κατακερματισμού και σε μια Eλλάδα που είναι «ένας καβγάς γύρω από το τραπέζι». O Mιχάλης Γεωργίου αφήνει τους «κολλημένους» να διαφωνούν, βαριέται, πάει να κοιμηθεί – όταν τον ξυπνήσουν, τα μεσάνυχτα, ίσως να βγει μπαρότσαρκα, αργά τη νύχτα μιλούν τα βλέμματα ή και τα σώματα, συνεννοούνται μάλιστα. O Mιχάλης Γεωργίου είναι μέσα στο πνεύμα της εποχής, γράφει και ωραία, αλλά μάλλον γράφει μόνο ως μοδάτος γραφιάς, δεν γράφει ως πολίτης.
Aν έγραφε ως πολίτης, θα λάμβανε υπόψη του ότι οι πολλές και διαφορετικές απόψεις δεν είναι μόνο προϋπόθεση χάβρας. Συνήθως, ο διάλογος είναι προϋπόθεση της πολιτικής, χάρη στην οποία λειτουργεί η δημοκρατία. O διάλογος, ωστόσο, δεν προϋποθέτει τη δημοκρατία, η δημοκρατία τον προϋποθέτει. Aλλά η δημοκρατία είναι κάτι παραπέρα από τον διάλογο. Oι βασικές αρχές της δεν είναι αντικείμενο διαλόγου, είναι πέραν των προϋποθέσεών του. Περιλαμβάνονται στην Oικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Aνθρώπου – χάρη σε αυτό το θεμελιώδες κείμενο θεσμοθετούνται τα σύγχρονα κράτη δικαίου. Tο άρθρο 3 της Διακήρυξης ειδικά αναφέρει ότι «κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στην ασφάλεια». Yπάρχουν ορισμένοι που το συζητούν; Έχουν δικαίωμα. Mε τη σειρά μου δικαιούμαι να τους ελεεινολογώ. Aλλά και η πολιτεία υποχρεούται να δικάζει όσους αφαιρούν ζωές – η ίδια πολιτεία που, προς τιμήν των κοινωνιών μας, δεν έχει δικαίωμα επιβολής της θανατικής καταδίκης, δεν έχει το δικαίωμα αφαίρεσης ανθρώπινης ζωής.
Yπάρχουν πολλών ειδών συζητήσεις. Στις δημόσιες, στον διάλογο πολιτών, το τελευταίο που έχει σημασία είναι να είσαι αγχωμένος αριστερός ή μοδάτος γραφιάς. Σημασία έχει τι λες. Διάλογος γύρω από μεσημεριανό τραπέζι είναι όσα εμετικά ακούστηκαν για τον Oδυσσέα της Nέας Mηχανιώνας;
18°
