Μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, ας ασχοληθούμε και με κάτι πραγματικά σημαντικό

Όπως υποψιάζεστε από τον τίτλο του σημερινού «και μπράβο τους» (αλλά και από άλλα που έχω γράψει στο παρελθόν), θεωρώ μάλλον ασήμαντα και τη Συμφωνία των Πρεσπών και τα όσα προβλέπει για την ονομασία της πρώην Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Πριν θυμώσετε εσείς που τη θεωρείτε τεράστιας σημασίας, να σας πω πως δεν το αποδείξατε με τη στάση σας την Πέμπτη το απόγευμα. Θέλω να πω πως, αν πραγματικά πιστεύατε ότι η καταψήφιση της συμφωνίας ήταν ο μοναδικός τρόπος να αποφευχθεί μια εθνική καταστροφή, η βροχή που έπεσε την Πέμπτη δεν θα σας είχε εμποδίσει από το να πάτε στο συλλαλητήριο, όπως κάνατε την Κυριακή, που ο καιρός ήταν καλός. Το ότι το συλλαλητήριο της Πέμπτης είχε προσέλευση που θα ικανοποιούσε μόνο ομάδα μπάσκετ σε αδιάφορο αγώνα του εθνικού πρωταθλήματος δείχνει ότι οι περισσότεροι συμφωνείτε μαζί μου και ο λόγος που κατά δεκάδες χιλιάδες μαζευτήκατε την Κυριακή δεν ήταν η δήθεν εθνική καταστροφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά η πραγματική εθνική καταστροφή της διακυβέρνησης του Αλέκση και της παρέας του.

Αν η υδροφοβία των ασυμβίβαστων μακεδονομάχων δεν είναι αρκετή για να πείσει για το ασήμαντο της συμφωνίας και αν όντως κάποιοι φοβάστε τις συνέπειες του βορειομακεδονικού αλυτρωτισμού, να σας πω πως αυτά τα ζητήματα ποτέ και καμία συφωνία δεν μπορεί να τα λύσει. Αν θέλει κάποιος στο μέλλον να δημιουργήσει ένταση με την Ελλάδα, μπορεί να το κάνει ακόμα κι αν η Συμφωνία των Πρεσπών έλεγε ότι το όνομα της χώρας τους είναι Κρόνος και εκείνοι αυτοπροσδιορίζονται ως Κλίνγκον. Αρκεί να κατηγορούσε τις προηγούμενες κυβερνήσεις ως μειοδοτικές και να πόνταρε στο ότι οι κάτοικοι των Βαλκανίων φημίζονται για την απέχθειά τους για τη λογική. Από κει και πέρα θα ήταν θέμα ισχύος και ισορροπιών. Όχι συμφωνίας. Δυστυχώς (και αναπόφευκτα) οι μόνοι που μπορούν να επιβάλουν την τήρηση των διεθνών συμφωνιών είναι οι πιο ισχυρές χώρες. Μόνο που και αυτές οι χώρες έχουν δικά τους συμφέροντα και ατζέντες να εξυπηρετήσουν και η υπεράσπιση οποιασδήποτε συμφωνίας εξαρτάται από αυτά.

Με δεδομένο πως για όλον τον υπόλοιπο πλανήτη το όνομα των γειτόνων είναι πρόβλημα τόσο σοβαρό όσο για έναν γιατρό σε βάρδια στην εντατική το συνάχι, διάθεση για υπεράσπιση και υποχρέωση τήρησης της συμφωνίας δεν υπάρχει. Γι' αυτό και ο σύντροφος Ζάεφ φρόντισε να την κάνει κουρελόχαρτο από την πρώτη της ώρα τουιτάροντας με το χάσταγκ #Macedonia σκέτο (αυτό κανονικά θα έπρεπε να ευχαριστήσει τους πολέμιους της Συμφωνίας των Πρεσπών, καθώς απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχουν κανέναν λόγο να ανησυχούν: η συμφωνία που τόσο φανατικά πολέμησαν έτσι κι αλλιώς δεν τηρείται).

Αν όλα τα παραπάνω δεν σας έπεισαν για το ασήμαντο της συμφωνίας, τότε σίγουρα ήσασταν ένας από τους λίγους που συγκεντρώθηκαν μπροστά από τη Βουλή την ημέρα της ψηφοφορίας και ακόμα πιο σίγουρα πιστεύετε πως οι κανόνες (και οι συμφωνίες) τηρούνται από μόνοι τους. Και στις δύο περιπτώσεις, νομίζω πως θα συμφωνήσουμε στο ότι όσο ασήμαντη ή σημαντική είναι για το μέλλον της Ελλάδας αυτή η συμφωνία, ο Αλέκσης και η παρέα του τη διαπραγματεύτηκαν και την υπέγραψαν με την ίδια προχειρότητα, ανεπάρκεια και υστεροβουλία που έχουν επιδείξει και στα τέσσερα χρόνια της κυριαχίας τους. 

Και ίσως να συμφωνήσουμε ότι η προχειρότητα, η ανεπάρκεια και η υστεροβουλία τους, στ’ αλήθεια αποτελούν κίνδυνο για τη χώρα. Γιατί όλες αυτές τις μέρες που το έθνος ακολουθούσε την καρδιά του, το μυαλό του μάλλον αγνόησε ότι αυτό από το οποίο εξαρτάται η πραγματική επιβίωση της χώρας, όχι μόνο δεν παρουσιάζει καμία βελτίωση, αλλά πια θα πρέπει να αντέξει και σε ένα περιβάλλον ακόμα πιο δύσκολο από αυτό των τελευταίων ετών.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όποια άποψη κι αν έχετε για αυτά που αποκαλούνται «εθνικά θέματα», θα συμφωνείτε ότι  για να μπορεί μια χώρα να τα υπερασπιστεί χρειάζεται ισχύ. Και η ισχύς των χωρών δεν μετριέται σε ίππους ή σε μυική μάζα, δεν μετριέται στην ένταση της κραυγής των διαδηλωτών, ούτε στο πάθος με το οποίο κουνιούνται οι σημαίες στις συγκεντρώσεις. Η ισχύς μιας χώρας μετριέται σε χρήματα και φαίνεται στην οικονομία της. Λυπάμαι, λοιπόν, που θα σας στεναχωρήσω, αλλά η υπεράσπιση της πατρίδας για την οποία τόσο πολύ φωνάζετε, περνά από το ταμείο για το οποίο τόσο πολύ φαίνεται να αδιαφορείτε. Με τους συμπολίτες που δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να κρύψουν τα εισοδήματα τους εξαντλημένους από το φορολογικό άρμεγμα που τρέφει το προβληματικό δημόσιο, με επενδύσεις που γίνονται μόνο σε αέρα κοπανιστό, με ανάπτυξη που πάντα είναι κάτω από τις προσδοκίες, με λίγα λόγια με μια οικονομία που είναι παρατημένη στις αρρώστιες της, δεν μπορείτε ούτε Ελλάδα, ούτε Μακεδονία, ούτε ονόματα, ούτε ιστορίες να υπερασπιστείτε. Και μπράβο σας.