Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω δυναμικά και αγωνιστικά και να ενώσω τη φωνή μου με την Ένωση Γονέων Πετρούπολης, η οποία, «μαζί με εκπαιδευτικούς της Β/θμιας και Α/θμιας εκπαίδευσης», όπως διαβάζω σε σχετική επιστολή που κυκλοφορεί πολύ τις τελευταίες ημέρες στο πεδίο των λαϊκών αγώνων που έχει την κωδική ονομασία Facebook, είχε αποφασίσει να κάνει παρέμβαση-διαμαρτυρία κατά τη διάρκεια συναυλίας του Σωκράτη του Μάλαμα. Κάποιοι πονηροί, εχθροί της ελέυθερης διακίνησης των ιδεών και των λαϊκών αγώνων, ενδεχομένως να αναρωτηθούν –τάχα μου αθώα– για το πώς είναι δυνατόν κάποιος φορέας να αποφασίζει την παρέμβαση σε ένα καλλιτεχνικό γεγονός που δεν έχει καμία σχεση με το αντικείμενο της διαμαρτυρίας του, χωρίς να συμβουλευτεί τον καλλιτέχνη. Δεν χρειάζεται εγώ να είμαι αυτός που θα πω πως αυτές οι «απορίες» είναι, στην πραγματικότητα, ύποπτοι καθωσπρεπισμοί υποταγμένων εθελόδουλων, στους οποίους οι εν λόγω αγωνιστές δεν πρέπει να καταδεχτούν να απαντήσουν. Μπορεί να θέλουν να το κάνουν, αλλά δεν θα τους το επιτρέψει η δημοκρατική τους συνείδηση και οι άλλες αφηρημένες έννοιες, χάρη στις οποίες έχουν κερδίσει μια ελευθερία κινήσεων που μόνο οι αγωνιστικοί φορείς δικαιούνται να έχουν.
Στιγμιότυπο από διαμαρτυρία με αίτημα τη διδασκαλία σε υπαίθριες τάξεις
Δυστυχώς την παραπάνω αγωνιστική και –κυρίως– δημοκρατική άποψη δεν τη συμμερίζονται όλοι και έτσι, η ωραία πρωτοβουλία, όπως διαβάζω στην επιστολή η οποία έχει τον γεμάτο αγωνιστικό ήθος τίτλο «Το ξεφτιλίκι του Μάλαμα», δεν έλαβε ποτέ χώρα, καθώς ο αδίστακτος καλλιτέχνης είχε το θράσος να θέλει να κάνει τη συναυλία του όπως την είχε στο μυαλό του και να μην την εμπλουτίσει με κάποιο αγωνιστικό δρώμενο προκειμένου το κοινό να έχει τη χαρά να τον δει –εκτός από το να τραγουδάει– και να δακρύζει συγκινημένος από τους λαϊκούς τους αγώνες. Νομίζω πως δεν χρειάζεται κανείς να είναι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος για να καταλάβει πως είναι πραγματικά φρικτό το ότι, στην Ελλάδα του 2013, υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες που θέλουν να παρουσιάσουν το έργο τους στο κοινό τους όπως αυτοί επιθυμούν χωρίς –άκουσον, άκουσον– να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τις αποφάσεις φορέων και συλλόγων.
Ο Σωκράτης ο Μάλαμας την ώρα που σκύβει το κεφάλι στις επιταγές του μνημονίου και του συστήματος
Αν έχετε διαβάσει όλα τα παραπάνω και έχετε φτάσει μέχρι εδώ θα έχετε καταλάβει πως η απαίτηση των διαμαρτυρόμενων γονέων, δασκάλων και καθηγητών να χρησιμοποιήσουν, όπως εκείνοι κρίνουν, τη σκηνή μιας συναυλίας, είναι απολύτως θεμιτή. Και δεν είναι θεμιτή μόνο επειδή εξυπηρετεί τα συμφέροντα του αγώνα, αλλά και επειδή βασίζεται στην ωραία αίσθηση που έχουν δημιουργήσει αρκετοί καλλιτεχνες. Μια αίσθηση σύμφωνα με την οποία οι ίδιοι και το κοινό τους αποτελούν μια ωραία παρέα που μοιράζεται τα πάντα. Είναι, νομίζω, λογικό κάποια μέλη της ωραίας αυτής παρέας να δυσανασχετούν όταν δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν στο πλαίσιο της εκδήλωσης ενός άλλου μέλους της ίδιας παρέας.
Με βάση μάλιστα το παραπάνω –ακλόνητο σαν το στήθος της Ντονατέλας της Βερσάτσε– επιχείρημα, πιστεύω πως και ο ίδιος ο Σωκράτης ο Μάλαμας πρέπει να έχει το δικαίωμα, αν λάβει μια τέτοια απόφαση, να μαζέψει μερικούς φίλους του και να μπεί σε μια τάξη που διδάσκουν οι παραπάνω καθηγητές τα παιδιά των παραπάνω γονιών και να αρχίσει να τους παίζει τα τραγούδια του. Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ενέργεια του μπορεί να μην είναι δυσάρεστη και άρα να μη συνιστά «διαμαρτυρία» και άρα να μην ανήκει στην κατηγορία αυτή των πράξεων στις οποίες δικαιολογούνται τα πάντα.
Όπως και να έχει, η ουσία είναι πως η επιμονή του Σωκράτη του Μάλαμα να παρουσιάσει στην παράστασή του μόνο ό,τι εκείνος έκρινε πως είναι καλό να παρουσιαστεί, είναι επιεικώς απαραδεκτη και τον καθιστά άλλον έναν κρίκο στη μεγάλη αλυσίαδα των εχθρών του λαϊκού κινήματος οι οποίοι, όταν με το καλό το λαϊκό κίνημα επικρατήσει, θα κληθούν να λογοδοτήσουν και μπράβο τους!
14°
