Μία φράση από την, σε γενικές γραμμές, άνευρη συνέντευξη Τύπου του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Αναφερόμενος στο ζήτημα της ήδη προ-νομοθετημένης περικοπής των συντάξεων, ο Αλ .Τσίπρας χρησιμοποίησε ως επιχείρημα του προσωρινού χαρακτήρα της διατήρησης της προσωπικής διαφοράς των συνταξιούχων την προχωρημένη ηλικία των δικαιούχων που, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του πλησιάζει το τέλος του φυσικού τους βίου. Πρόκειται πραγματικά για μία φράση που εντυπωσιάζει με τον πρωτοφανή κυνισμό της, την ελαφρότητα της σκέψης αλλά και την άγνοια της πραγματικότητας.
Ορισμένοι από τους σχολιαστές έσπευσαν, μάλλον απρόσεκτα, να παραλληλίσουν τον πρωθυπουργό με τον βρετανό οικονομολόγο Τζων Μέιναρτ Κέινς και τη γνωστή φράση του «μακροπρόθεσμα όλοι θα είμαστε νεκροί». Όμως στην πραγματικότητα ο Κέινς εξέφρασε την ακριβώς αντίθετη οπτική. Στο βιβλίο του «A Tract on Monetary Reform» (1923), ο Κέινς άσκησε κριτική σε εκείνους τους οικονομολογούντες που είναι πεπεισμένοι ότι «ο ωκεανός θα ηρεμήσει όταν περάσει η καταιγίδα», προειδοποιώντας κατά του επιζήμιου εφησυχασμού. Εφησυχασμός ανεπίτρεπτος στην περίπτωσή μας, όπου η κυβερνητική προχειρότητα συναντά τον κοινωνικό δαρβινισμό και η φύση καλείται να υποκαταστήσει τις δημόσιες πολιτικές.
Στις αναλογιστικές μελέτες του ασφαλιστικού συνυπολογίζονται παράγοντες όπως το προσδόκιμο ζωής και η θνησιμότητα. Όχι όμως για να πεθάνουμε τους ασφαλισμένους πριν από την ώρα τους, αλλά για να σχεδιάσουμε τις κατάλληλες πολιτικές. Με το προσδόκιμο ζωής των Ελλήνων να ξεπερνά σήμερα τα 81 χρόνια, ίσως ο πρωθυπουργός πρέπει να ξαναδεί τους μακάβριους υπολογισμούς του. Και ακόμη περισσότερο, θα ήταν χρήσιμο να ξαναδεί το κοινωνικό τοπίο που διαμορφώθηκε στα δύο χρόνια της εφαρμογής του νόμου Κατρούγκαλου, όπου περισσότεροι από ένα εκατομμύριο συνταξιούχοι λαμβάνουν πλέον μηνιαία σύνταξη μόλις 364 ευρώ. Με περισσότερους από ένα εκατομμύριο συνταξιούχους να βρίσκονται ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας, οι επερχόμενες μειώσεις των συντάξεων θα βυθίσουν στην ανέχεια δεκάδες χιλιάδες πολίτες.
Σε κάθε περίπτωση, η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού μας συστήματος δεν διασφαλίζεται με την αποχώρηση από το σύστημα των περισσότερο ηλικιωμένων συνταξιούχων. Αλλά αντίθετα με την εφαρμογή κατάλληλων πολιτικών που βασίζονται στις αρχές της διαγενεακής δικαιοσύνης, της ανταποδοτικότητας των εισφορών και τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Σε αυτή την κατεύθυνση έχει διατυπωθεί ικανός αριθμός προτάσεων που αφορούν στην παράταση του εργασιακού βίου, την αύξηση της απασχόλησης, τα μεικτά συστήματα ασφάλισης και κυρίως τη ανατροπή της αρνητικής δημογραφικής σχέσης ανάμεσα σε εργαζόμενους και συνταξιούχους. Αυτές όμως δεν φαίνεται να περιλαμβάνονται στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς καθώς, ανάμεσα στους «ανθρώπους που βρίσκονται πάνω από τους αριθμούς», όπως αυτάρεσκα αρέσκεται να επαναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον δεν συγκαταλέγονται οι συνταξιούχοι.
