Μέχρι τώρα ο κάθε πρωθυπουργός είχε μόνο μια ΔΕΘ στην οποία έλεγε χοντρά ψέματα προκειμένου να πείσει την πελατεία (που ευγενικά αποκαλούμε ψηφοφόρους) να τον προτιμήσει. Όλοι καταλάβαιναν ότι όσο χαμηλού επιπέδου κι αν είναι το κοινό στο οποίο απευθύνονται δεν μπορούν να το κοροϊδέψουν δύο φορές με τον ίδιο τρόπο. Όλοι εκτός από τον Αλέκση, ο οποίος αποφάσισε να επανάλαβει την επιτυχία εκείνης της ιστορικής εμφάνισης του στην ΔΕΘ το 2014 και να πει αντίστοιχα ψέματα και αντίστοιχες ανοησίες με το ίδιο θράσος που το έκανε και τότε.
Μόνο που αυτή τη φορά φοβάμαι πως δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να γράψω για τα ψέματα και να κοροϊδέψω τις ανοησίες του. Δεν είναι μόνο ότι θα χρειάζονταν πολλές χιλιάδες λέξεις για να το κάνω. Είναι, κυρίως, το ότι η διαπίστωση της απατεωνίας του πρωθυπουργού είναι κοινός τόπος για τους περισσότερους Έλληνες και οι ψηφοφόροι που του έχουν απομείνει είτε βγάζουν χρήματα από την παραμονή του στην εξουσία είτε ικανοποιούν ψυχολογικές τους ανάγκες. Και στις δύο περιπτώσεις η αλήθεια τους αφήνει παγερά αδιάφορους και η πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εμπόδιο στις επιδιώξεις τους ή ένα επιπλέον βάρος στην ψυχολογική τους κατάσταση.
Συνεπώς δεν έχει κανένα νόημα να αναρωτηθείς τι απέγιναν εκείνα τα συνθήματα για τους φονιάδες των λαών, πού πήγαν οι πομπώδεις ανοησίες τους για το «αστυνομικό κράτος» και την «αστυνομική καταστολή» ή να απορήσεις με το θράσος ενός ανθρώπου που παριστάνει τον δημοκράτη την ώρα που επικαλείται τον αιμοσταγή δικτάτορα Μάο.
Δεν έχει νόημα να προσπαθήσει κανείς να εξηγήσει γιατί όταν μιλάει για την οικονομία μοιάζει με Κινέζο που απαγγέλει Οδύσσεια χωρίς να έχει διδαχθεί ποτέ του ελληνικά. Δεν έχει νόημα να αναρωτηθεί κανείς γιατί, αφού είναι σίγουρος για την καλή δουλειά που γίνεται στα δημόσια σχολεία, δεν παίρνει τα παιδάκια του από το ιδιωτικό που τα έχει στείλει για να τα προφυλάξει από όλα όσα υφίστανται τα παιδιά που είναι έρμαια της πολιτικής του. Δεν έχει νόημα να αναρωτηθεί κανείς αν η φράση «δεν μας αξίζει τίποτα λιγότερο από τον ουρανό» είναι μια πομπώδης ανοησία από αυτές που συνηθίζονται στην αριστερά ή ένα κάλεσμα για ομαδική αυτοκτονία. Τίποτα που να δείχνει το μέγεθος της απάτης που συστήνεται ως Πρώτη Φορά Αριστερά δεν έχει νόημα πια.
Το μόνο που έχει νόημα είναι να κάνουμε υπομονή και να περιμένουμε. Και να γελάμε με τις υπέροχες εικόνες αριστεροακροδεξιάς γελοιότητας σαν κι αυτές που θα βρείτε ΕΔΩ. Και μπράβο μας.
7°
