Το γεγονός: Ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής, κατά τη διάρκεια βράβευσής του από τον Αντώνη Σαμαρά στην Πύλο, του αφιέρωσε την εξής μαντινάδα: «Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός / στ’ς Αμερικής τ’ Αλώνι / κι έλαμψες, κι ήρθες νικητής / και σ’ αγαπάμε όλοι». Και δεν ήταν φάρσα. Δυστυχώς.
Κι όμως. Στο επαρχιώτικο σύμπαν ενός κλασσικού φοβισμένου μικροαστού, που επιμένει να βλέπει τον κόσμο σαν ταινία του Φώσκολου με τις δοξασίες του στο επίκεντρο, είναι προφανές ότι η επίσκεψη ενός Έλληνα πολιτικού στο εξωτερικό, ισούται με μάχη στα μαρμαρένια (ή τέλος πάντων, «στ’ς Αμερικής») τα αλώνια. Μάχη εναντίον όσων μας επιβουλεύονται. Γιατί θα μας επιβουλεύονται σίγουρα. Αλλιώς τι να θέλουν από εμάς;
Οπότε, ιδού η εικόνα: Από τη μια το «δικό μας το παλικάρι» να παλεύει σαν νέος Διγενής Ακρίτας και από την άλλη ο πανίσχυρος «ξένος» που τον επιβουλεύεται και προφανώς θέλει να τον εξοντώσει. Γιατί όπως είπαμε, δεν είναι δυνατόν ο ξένος να έχει καλές προθέσεις ή να είναι έστω αδιάφορος. Με άλλα λόγια, αν δε λυθεί το θέμα στα Αλώνια, έχουμε καραμπινάτη προδοσία!
Οι Σμαραγδήδες αυτής της χώρας (γιατί δεν είναι μόνο ο συγκεκριμένος), στην πραγματικότητα, αναπαράγουν διαρκώς το κλισέ της υστερικής μάνας που φοβάται ότι «οι δολοφόνοι εκεί έξω θα ρίξουν κάτι στο ποτό του παιδιού της». Θεωρούν a priori ότι οι προθέσεις του κάθε Ομπάμα, είναι να εκμεταλλευθεί τον αγνό «Ξανθόπουλο» που του έκανε την τιμή να τον επισκεφθεί. Και τον δοξάζουν για το αποτέλεσμα της άνισης αλλά ηρωικής μάχης.
Γι’ αυτό και ο «Ξανθόπουλος/Σαμαράς», οφείλει να δώσει τη μάχη υπέρ βωμών και εστιών! Και να «βγεί νικητής», απέναντι στον μοχθηρό Μακιαβελικό αντίπαλο που θέλει να του τις πάρει καλώνατς τον δήθεν για μια αθώα εθιμοτυπική επίσκεψη μιας ώρας. Εξάλλου ο δικός μας εκπροσωπεί τον Ελληνικό Ήλιο (βλ. στίχο «σαν ήλιος βγήκες φωτεινός» κι «έλαμψες»), ενώ ο άλλος εννοείται ότι θέλει να φερει το σκοτάδι που ως γνωστόν επικρατεί στο εξωτερικό.
Παρένθεση: Ναι, είναι η ίδια ιδεοληψία που μας κάνει να θεωρούμε ότι το μη ελληνικό γάλα είναι περίπου ραδιενεργό. Ότι τα αμνοερίφια που δεν ανατράφηκαν ακούγοντας τον Εθνικό Ύμνο έχουν φτιαχτεί με αποκλειστικό στόχο για να μας δηλητηριάσουν. Και ότι ο συγχωριανός σου, αποκλείεται να σου κάνει πουστιά. Κλείνει η παρένθεση.
Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ο Αντώνης – λέγε με «Ήλιο Φωτεινό - Σαμαράς, μπορεί να είναι φτωχός σαν ελληνική ομάδα που παίζει στο Champions League, αλλά παλεύει σαν Παπαφλέσσας απέναντι στους «πλούσιους» ξένους, γιατί μπορεί αυτοί να έχουν πλούτη και μεγαλεία, αλλά εμείς έχουμε καρδιά.
Και κάπου εκεί, ο κύκλος των κλισέ τελειώνει. Και έρχεται αβίαστη απορία: Όλα αυτά, («Ήλιους φωτεινούς, νίκες, αγάπες, κοκ) τα «είδε» ο Γιάννης Σμαραγδής, από τη φωτογραφία του «μαραμένου» και ελαφρώς αμήχανου Αντώνη Σαμαρά, δίπλα στον Ομπάμα;
ΥΓ.: Επίσης, σοβαρά τώρα, μετά από αυτή τη γελοιοποίηση, ο Αντώνης Σαμαράς χαμογελούσε γιατί ένοιωθε καλά ή ήταν απλώς από φρίκη;
13°
