Όταν ήμουν παιδί παίζαμε πόλεμο. Μας άρεσαν οι μάχες, τα όπλα και οι στρατοί. Τότε τα παιδιά ήταν ελευθέρας βοσκής και τριγυρνούσαν με τις ώρες στις γειτονιές. Οι γονείς μας είχαν ζήσει τον πραγματικό πόλεμο και την φρίκη της κατοχής, αλλά τότε δεν τους περνούσε από το μυαλό ότι μπορεί να μην ήταν σωστό να παίζουμε τέτοια παιχνίδια.
Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν και τώρα οι περισσότεροι γονείς δεν αγοράζουν όπλα στα παιδιά τους, μιας και ο πόλεμος δεν θεωρείται παιδαγωγικά αποδεκτό παιχνίδι.
Και ενώ τα παιδιά δεν παίζουν πια πόλεμο στις γειτονιές, έρχεται ο υπουργός Εθνικής Άμυνας να αντιμετωπίσει σαν επικοινωνιακό και πολιτικό παιχνίδι την όξυνση των σχέσεων με την Τουρκία. Ο Πάνος Καμμένος παίζει τα ρέστα του, ανησυχώντας για το πολιτικό του τέλος.
Ενώ η όξυνση της αντιπαράθεσης με την Τουρκία δεν εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα, ο υπουργός Άμυνας επενδύει στις ρητορικές κορώνες και στο κλίμα έντασης. Δυστυχώς, -για τους δικούς της λόγους- τον ακολουθεί και η πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης. Τις στολές παραλλαγής του υπουργού άρχισαν να τις φορούν και δημοσιογράφοι.
Έχουμε, έτσι, ένα εμπόριο του πολέμου, στον οποίο τα μικροσυμφέροντα καθορίζουν την ατζέντα και διαμορφώνουν πολεμική ατμόσφαιρα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα συνέβη το πρωτοφανές: Υπουργείο Άμυνας και μέγαρο Μαξίμου έδωσαν διαφορετικές εκδοχές για το περιστατικό με το τουρκικό ελικόπτερο στο νησί Ρω. Οι “διαρροές” του πρωθυπουργικού γραφείου αναφέρουν ότι δεν υπήρξε παραβίαση του εθνικού εναερίου χώρου και μιλούν για μη μείζονος σημασίας γεγονός, διαψεύδοντας τις “διαρροές” του Υπουργείου Άμυνας. Κάποιοι θέλουν να βλέπουν πόλεμο και εκεί που δεν υπάρχει.
Ο πόλεμος, όμως, δεν είναι παιχνίδι. Είναι ένα πολύ επικίνδυνο πράγμα. Φέρνει θανάτους, οικονομική καταστροφή και δυστυχία. Και υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο της ήττας και της εθνικής καταστροφής.
Ο Πάνος Καμμένος με αναφορές του στην επανάσταση του 1821 και τους δύο παγκοσμίους πολέμους θέλησε να εκμεταλλευτεί το στερεότυπο που λέει ότι οι Έλληνες είναι ένας μικρός λαός που αγωνίζεται ηρωικά και στο τέλος νικάει τους ισχυρότερους αντιπάλους του.
Όμως η ελληνική επανάσταση είχε ηττηθεί και διασώθηκε από την παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων της εποχής στη ναυμαχία του Ναβαρίνου. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος συνεχίστηκε για την Ελλάδα με την εκστρατεία στη Μικρά Ασία και τελείωσε με τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Παρά το έπος της Αλβανίας, η Ελλάδα βρέθηκε υπό κατοχή κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Δεν απελευθερώθηκε από τις δικές της δυνάμεις, αλλά όταν οι σύμμαχοι έξω από το ελληνικό έδαφος νικούσαν τη ναζιστική Γερμανία και ανάγκασαν τους κατακτητές να αποχωρήσουν.
Επίσης η Ελλάδα ηττήθηκε στον “ατυχή πόλεμο” του 1897 και η προέλαση των Τούρκων αποτράπηκε από τις μεγάλες δυνάμεις. Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, μετά το πραξικόπημα που οργάνωσε η χούντα, ήταν μια ήττα της Ελλάδας. Η Ελλάδα κέρδισε μόνον όταν είχε τις κατάλληλες συμμαχίες και εκμεταλλεύτηκε τους διεθνείς συσχετισμούς, όπως έγινε στους Βαλκανικούς Πολέμους.
Απέναντι σε ένα πραγματικό και δύσκολο πρόβλημα, δημαγωγοί πολιτικοί σε σύμπνοια με επιτήδειους δημοσιογράφους και διψασμένα για πελατεία μέσα ενημέρωσης πουλάνε κούφιο πατριωτισμό στο ακροατήριο.
Εκεί που χρειάζεται αποδραματοποίηση και μεθοδική ανάλυση των καταστάσεων, έχουμε κραυγές και σκηνοθετημένη πολεμική ατμόσφαιρα. Το σκηνικό που εγκλώβισε την Ελλάδα στην οικονομική κρίση ξαναστήνεται στις σχέσεις με την Τουρκία.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
11°
