Ένα από τα ζητήματα που έχουν προκύψει από την πολύκροτη υπόθεση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου (πιο σωστά «αντιρατσιστικών νομοσχεδίων» μιας και μόνο το ΚΚΕ δεν κατέβασε δικό του) ήταν και αυτό της ποινικοποίησης της αμφισβήτησης των γενοκτονιών. Κάμποσα ερωτήματα γεννήθηκαν: Ποιος ορίζει τι είναι γενοκτονία; Μπορούμε να απαγορεύσουμε την ελευθερία έκφρασης σε ό,τι αφορά ιστορικά γεγονότα; Το συγκεκριμένο άρθρο αφορά όλες τις γενοκτονίες ή μόνο το Ολοκαύτωμα;
Θεωρώ πως όλο το «ζουμί» βρίσκεται στην τρίτη ερώτηση. Ασφαλώς, δεν μπορούμε να εφεύρουμε το «γενοκτιονόμετρο», δεν γίνεται για τον α και β λόγο να πούμε πως το Ολοκαύτωμα ήταν χειρότερο λ.χ. από τη γενοκτονία των Αρμενίων ή των Αβοριγίνων στην Αυστραλία ούτε να βάλουμε τα θύματα σε μια μακάβρια ζυγαριά. Ωστόσο, υπάρχει μια σημαντική διαφορά.
Όλες οι γενοκτονίες στην ιστορία της ανθρωπότητας είχαν πάνω κάτω την ίδια μορφή: Ο στρατός κάποιους έθνους προχωρούσε σε εκκαθαρίσεις (βλ. «κατασφάζω») σε βάρος κάποιου λαού που κατοικούσε σε καθορισμένη περιοχή για ξεκάθαρα πολιτικά οφέλη. Η περίπτωση της εξολόθρευσης έξι εκατομμυρίων Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι τελείως διαφορετική: Ουσιαστικά, δεν είχαμε να κάνουμε με έναν εθνικό στρατό που απλώς ήθελε να εξαφανίσει τον αντίπαλο. Είχαμε μια ιδεολογία που έβαλε ως στόχο της τον αφανισμό μιας ολόκληρης φυλής, μιας ολόκληρης ράτσας. Μιας ράτσας μάλιστα η οποία δεν κατοικούσε καν σε συγκεκριμένα εδάφη. Στόχος της «τελικής λύσης» ήταν να μην απομείνει ούτε ένας Εβραίος στον πλανήτη. Επίσης, το Ολοκαύτωμα δεν αποτέλεσε ένα μεμονωμένο γεγονός της περιόδου 1933-45, αλλά την κορύφωση ενός διαχρονικού φαινομένου, του αντισημιτισμού, του οποίου η αφετηρία χάνεται στα βάθη των αιώνων και το οποίο διαρκεί μέχρι τις μέρες μας.
Όλοι σχεδόν οι επίσημοι αμφισβητίες του Ολοκαυτώματος ασπάζονται τη ναζιστική ιδεολογία. Κάποιες εξαιρέσεις, όπως ο γνωστός Γάλλος φιλόσοφος Ροζέ Γκαροντί (ο οποίος όμως όταν ασπάστηκε τις συγκεκριμένες θέσεις είχε πια γίνει φανατικός ισλαμιστής), απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Γιατί το κάνουν; Μα αν διαγράψεις από την ιστορία το Ολοκαύτωμα, ο Αδόλφος Χίτλερ θα «καθαρίσει» σημαντικά το όνομά του. Στις θηριωδίες των ναζιστικών στρατευμάτων θα μπορεί κανείς να αντιπαραθέσει π.χ. τις αντίστοιχες των Σοβιετικών επί γερμανικού εδάφους στο τέλος του πολέμου ή την ισοπέδωση της Δρέσδης από τους συμμάχους, όταν ο πόλεμος είχε πια τελειώσει.
Αυτομάτως, ο Χίτλερ θα μπει στο ίδιο τσουβάλι με τον Μέγα Ναπολέοντα, τον Στάλιν, τον Τζορτζ Μπους jr, τον Σαντάμ, τον Μιλόσεβιτς κ.ο.κ. Αυτομάτως, η ιδεολογία του θα γίνει πιο ελκυστική και θεωρίες σαν αυτή «των δύο άκρων» (η οποία, δυστυχώς, έχει ήδη πολλούς θαυμαστές στη χώρα μας) ή εκείνη του «Κι εσείς καταπιέζετε τους μαύρους» θα πηγαίνουν σύννεφο. Δεν έχουμε να κάνουμε δηλαδή με την απλή αμφισβήτηση ενός ιστορικού γεγονότος (στην οποία, σε τελική ανάλυση, έχει δικαίωμα να προβεί ο οποιοσδήποτε και να κριθεί για τις απόψεις του), αλλά για μια ύπουλη κίνηση που έχει ως στόχο να απενοχοποιήσει μια ιδεολογία-δολοφόνο, καταδικασμένη από την ανθρωπότητα και την ιστορία.
Τέλος, θέλετε να σας πω και κάτι; Όλοι αυτοί με τα ξυρισμένα κεφάλια που αμφισβητούν επιδεικτικά το Ολοκαύτωμα γνωρίζουν πολύ καλά πως αυτό όντως συνέβη. Και όχι απλώς το γνωρίζουν, αλλά γουστάρουν και τρελά. Και ελπίζουν πως θα το επαναλάβουν σύντομα…
8°
